Kobieca kobieta

...czyli tradycyjna opozycja dla feministki, jak wiadomo - kobiety niekobiecej (a nawet babochłopa). :)
Więc kobieca kobieta nigdy nie nosi spodni, gardzi pracą zawodową, w pełni realizuje się z rolach żony i matki, wszelkie indywidualne zainteresowania pozostawiając kobietom niekobiecym. Kobieca kobieta uwielbia prać, prasować, gotować, zmywać gary, ścierać kurze i froterować podłogi. Kobieca kobieta nigdy nie miewa chwil załamania ani depresji. Nigdy.
Kobieca kobieta pachnie wyłącznie kwiatami.


Tak sobie kombinowałam, kiedy oczekiwałam na próbkę Donny Lorenzo Villoresiego. Spodziewałam się mieszanki grzecznej, błahej, niewinnej aż do silnych torsji; spodziewałam się czegoś w stylu Eugénie od Rancé. I, jak to zwykle z perfumami bywa, okazało się, iż nie należy nastawiać się na cokolwiek, nie warto ani robić sobie przesadnych nadziei, ani z góry uprzedzać. Bo i tak dostaniemy prztyczka w nos. ;)

Donna okazała się zapachem dziwnym - może kwiatowym, ale też kryjącym w sobie jakąś głębię; może banalnym, ale i tak wyróżniającym się pozytywnie na tle innych kompozycji skierowanych do "kobiet kobiecych"; zdecydowanie w starym stylu. Z tego też powodu zyskała sobie moją aprobatę, choć nie spodziewam się, by wiele osób zdecydowało się ją podzielić. :)

Oczywiście, najpiękniejsze jest otwarcie zapachu: gęste, ciepłe, nieco mroczne, skoncentrowane wokół woni róży, palisandru, goździka i jaśminu, a to wszystko w lekkim obłoku przyprawowym. Wówczas nabieram przekonania, że faktycznie mam do czynienia z perfumami dla dojrzałych, konserwatywnych dam: żadnych lekkich słodziaczków ni próby kastracji, a jedynie spokojne, głębokie tchnienie Tradycji, Patriotyzmu, Honoru, Ojczyzny, Kościoła oraz paru innych wielkich słów. Otwarcie to esencja prawicowości. ;) Co nie znaczy, że jest odpychającą - wszak każdy, kto choć raz czytał Sienkiewiczową Trylogię wie, że tego typu narracja potrafi jednocześnie odstraszać i fascynować (w sensie pozytywnym!).
Im dalej w las, tym więcej ciężkich, staroświeckich aldehydów. Pachnidło stężało w potężną bryłę, trudny do pokawałkowania monolit, z którego trudno wygryźć choć niewielki element: nic nie wystaje, nic się nie wybija do samodzielności: chyba znów wypada winić rozhasanego irysa, który mydli całą kompozycję, uniemożliwiając jej bardziej dynamiczny rozwój.
Za to finał... Ten przynosi nieoczekiwanie rozpogodzenie, łagodny szept piżmowo-sandałowcowy, nieśmiały i wzruszająco niezdarny. Moja konserwatywna matrona zestarzała się z klasą, doczekując się gromadki wnucząt, dzielnie kibicując ich wchodzeniu w dorosłość, pierwszym wielkim sukcesom i porażkom, pierwszym miłościom. Kompozycja stopniowo mięknie, cichnie i zasypia w sposób równie dyskretny, co konsekwentny.

Spodziewałam się kolejnej nijakiej wersji "perfumki" dla pań, a dostałam opowieść - taką, z którą do cna się nie zgadzam, ale której nie mogłabym odmówić prawa do istnienia. W końcu konserwatysta też człowiek. ;)

Wracając do początkowej opowiastki: kobieca kobieta nie rozumie tych wszystkich "męskich gier" typu polityka, filozofia, rozważania na tematy społeczne i naukowe. Kobiecą kobietę bawi jedynie to, co dla jej płci przeznaczone: moda, zakupy, telenowele, harlekiny i ocierające się o ekshibicjonizm plotki. Kobieca kobieta celebruje wszystkie te przyjemności, bo uważa, że to właśnie one różnią ją od mężczyzn, uznaje więc tylko je.
Tylko.
Kobieca kobieta nie istnieje.


Rok produkcji i nos: 1994, Lorenzo Villoresi

Przeznaczenie: zapach stworzony z myślą o kobietach, ale myślę, że idealnie ułożyłby się na skórze mężczyzn - miłośników perfum kwiatowych i/lub staroświeckich (bo jest Donna dzieckiem swoich czasów).

Trwałość: w granicach siedmiu-ośmiu godzin

Grupa olfaktoryczna: kwiatowa

Skład:

Nuta głowy: róża, kolendra, czarna porzeczka, goździk, palisander
Nuta serca: róża, irys, jaśmin, ylang-ylang, liście fiołka
Nuta bazy: narcyz, drewno sandałowe, piżmo
___
Dziś noszę Opus 1870 od Penhaligon's. :)

P.S.
Pierwsza ilustracja pochodzi z DeviantArta; He kissed me... autorstwa użytkowniczki ivymae457.