niedziela, 29 kwietnia 2018

Sielskoanielskość

Kiedy pomyślę o wyrażeniu la vie de château, to w pierwszej chwili przychodzą mi do głowy sielsko-zielsko-anielskie perfumy Patricii de Nicolaï: urocza wizja francuskiej arystokratki na temat beztroskiego życia na wsi. Najlepszy z możliwych, mocno wyidealizowany obraz własnej grupy społecznej.* Dlatego moje dzisiejsze skojarzenie perfumowe może w pierwszej chwili wydawać się nieco na wyrost.

Otóż dla mnie takim wyobrażeniem prostej wiejskiej radości życia - ale co ważne w ujęciu sprzed kilkudziesięciu lat - okazuje się Chique, niegdyś od Yardleya, dziś produkowany przez nieznaną nikomu markę Taylor of London. Bowiem wbrew nazwie, perfumy te mają w sobie lekkość, bezpretensjonalność i luz rodem ze starego wiejskiego domu, prosto ze wspomnień z czasów dzieciństwa.
Ze świata (z polskiej perspektywy) babć, cioć i sąsiadek, które w kwiecistych sukienkach i koralach tudzież perłach oraz z nieodłączną kuferkową torebką udawały się do kościoła na letnią poranną mszę aby potem zamienić odświętną kremplinę na koszulową bluzkę i płócienne spodnie/wełnianą spódnicę, lordsowate buty na wygodne trzewiki, papilotopochodne loki przesłonić chusteczką w pastelowym kolorze - i wyjść w pole, bo przecież dzień święty dniem świętym ale żniwa są najważniejsze. ;)

Harvest Time in Imaginaria, Mikael Colville-Andersen

Jednak nie zmywały ulubionych, aldehydowych lub szyprowych perfum, co przecież nie miałoby sensu (w końcu i tak umyją się wieczorem, po pracy). Wkrótce zgodnie pozwolą, aby goszczący na ich ciałach a wystrzelony pod niebiosa dzięki niewielkiej dawce aldehydów, naturalistyczny mech dębowy rozgrzały mocarne promienie letniego słońca sprawiając, iż cała suchość Chique wędruje niemal w kumarynowe, stricte wakacyjne i sianokosowe rejony. Lekkość zapewnia mu niewielki dodatek kolońskich w wydźwięku cytrusów a za dodatek elegancki służy retrobukiet niemożliwy do rozłożenia na poszczególne kwiaty.

Również finał pachnidła w niczym nie odstaje od prawideł rządzących perfumiarstwem przed laty, jest bowiem nieco bardziej drzewny, spokojniejszy, pyłkowy ale nie pudrowy. Wyciszony ale nie płaski. Stopniowo, po kawałku zamierający ale przy tym w żaden sposób nie słabszy (an dosłownie, ani tym bardziej metaforycznie). Chique zanika jak letni dzień, stopniowo matowiejąc, dyskretnie srebrząc się, w miejsce dziennej duszności podstawiając wieczorną przestrzeń i głęboki oddech.

Chyba również i te perfumy w jakiś sposób odpowiadają mojej potrzebie poszukiwania zapachów słowiańskich (lub szerzej: wiejsko-etniczno-sielskich) jako kompozycja "zatrzymana w czasie", w jakiś sposób odpowiadająca strzępom doświadczeń lub resentymentów poprzednich pokoleń.
To jakby zapachowe odzwierciedlenie jednej z miliona twarzy jungowskiej synchroniczności:
"zdarzenie(...), w którym pojawia się szczelina w strukturze tego, co zwykliśmy traktować jako rzeczywistość, i przez tę szczelinę zaczyna »krwawić« natura wyższych wymiarów, spoza granicy czasu. I jest to coś, czego nie da się objąć rozumem".
[Iza Michalewicz, Zbrodnie prawie doskonałe. Policyjne archiwum X, Wyd, Znak, Kraków 2018, s. 82-83].
Retropocztówka z równoległej rzeczywistości... gdzie Chique nie oznacza wcale "kleszcza", jak w znanej nam francuszczyźnie ale rzeczywiście "szyk" i "klasę". ;D


Rok produkcji i nos: 1976, ??

Przeznaczenie: zapach dedykowane kobietom ale z perspektywy czasu odległy od wszystkiego, co dziś bywa kojarzone z "kobiecymi" zapachami. To szypr prawdziwy a nie "nowy", znany również jako mocz cukrzyka. ;P Jako taki jest więc Kleszcz silny, twardy i nie do zdarcia. ;) Na okazje raczej nieformalne - chyba że dysonujecie luksusem tolerancyjnych olfaktorycznie współpracowników (moi póki co jeszcze się nie skarżyli).
Dodam jeszcze, że niewielka popularność perfum pomogła im podczas nieuchronnego procesu reformulacji; wie o nich niewielu pseudoalergicznych psycholi, dlatego podejrzewam, że kompozycji zapachowej nie dosięgła seria radykalnych kastracji a co najwyżej dyskretny lifting.

Trwałość: posiadam identyczną jak na fotografii fiolkę gazowego sprayu w iście niedzisiejszym stężeniu parfum de toilette i oceniam jej zawartość jako sprężystą i co najmniej dwunastogodzinną. Na ubraniach Chique potrafi przetrwać nawet dwa prania.

Grupa olfaktoryczna: szyprowo-kwiatowa (oraz aldehydowa)

Skład: 

mech dębowy, akordy kwiatowe, owocowe i drzewne, cytryna amalfitańska, pomarańcza

P.S.
Źródła ilustracji:
1. https://www.flickr.com/photos/16nine/2260249384/
2. http://www.stylecraze.com/articles/best-yardley-perfumes-for-women-our-top-10/

*Na polskim podwórku wyraźnie nadreprezentowany, aczkolwiek w czasach cwaniakujących, szwindlujących w blasku fleszy a następnie, latynoską modą, robiących z tego telenowelową dramę Czartoryskich. Pojawia się pewne urozmaicenie. ;>

niedziela, 15 kwietnia 2018

Księżycowa kołysanka

Najpierw muzyka, co prawda banalna ale niezwykle adekwatna:




Kiedy dawno temu otrzymałam próbkę perfum do przetestowania coś we mnie drgnęło. Po raz pierwszy od dawna poczułam chęć zalogowania się na blogowy serwer i napisania kilku zdań o sympatycznym, niezwykle kojącym zapachu.
Pamiętam, że wracałam wtedy późnym wieczorem do domu; było już ciemno a srebrzyste światło księżyca wyczyniało na niebie niezwykłe czary. Uderzyła mnie wówczas zbieżność pomiędzy testowanym akurat pachnidłem a tym, co widzą moje oczy. Wyciągnęłam z torby telefon i zrobiłam zdjęcie nocnego nieba, na którym odbite od księżyca słoneczne światło zamieniało chmury w koronkę chantilly. [Jaki był tego efekt, możecie się chyba domyśleć ;) ].
W każdym razie był to jeden z momentów, kiedy czuje się nieodpartą potrzebę głośnego, przeciągłego oraz pełnego zachwytu westchnięcia.

Moonlight, Nicolas Valdes

Wczorajszego wieczoru to wrażenie wróciło do mnie, kiedy po przesympatycznym ale dosyć męczącym górskim rajdzie wzięłam szybki prysznic i szukając perfum na noc, zamiast jak zwykle ostatnio sięgać po Eau de Narcisse Bleu Hermèsa, zawędrowałam do pudła z próbkami i zmęczoną ręką, niemal bez udziału mózgu wyjęłam czarno-granatowo-srebrzysty kartonik Moonlight in Heaven Kiliana.
Bang!, jak to mówią anglojęzyczne dzieci epoki internetu. ;)

Z miejsca wrócił do mnie zachwyt, którego doświadczyłam dwa lata temu. Ten sam spokój, błogość, zasłużony odpoczynek po zdrowym wysiłku, ukojenie. Szczery i głęboki oddech prosto z samych płuc. Tym bardziej zdumiewający, że wspomniane perfumy wcale ani zdumiewające, ani tym bardziej odkrywcze nie są.
Jednak ów bezpretensjonalny, pastelowo-aksamitny tropikalny mleczny koktajl z fig, mango, kokosa i cierpkawych cytrusów pomysłowo przełamano suchym, matowym, lekko drapiącym akordem wetywerii a następnie oprószono hojnie ryżowym pudrem. Ten zaś wyciągnął z owoców wszystkie soki, pozwalając im wyschnąć w miękkich promieniach srebrnego księżycowego światła [i bardzo proszę, nie pytajcie, jak to jest możliwe ;P Nie odpowiadam za własną synestezję]. Czasem pojawia się dalekie, cichuteńkie echo kwitnącego nocą jaśminu, sugerującego, iż ten księżyc stanowczo nie świeci nad polskim niebem (czego zresztą po Kilianie trudno byłoby się spodziewać).
Bardzo miękka i poetycka to kompozycja, prawdziwie senna.

I tu chyba tkwi sedno doświadczeń z Moonlight in Heaven: trudno zachwycać się tymi perfumami za dnia, kiedy dookoła nas tyle innych bodźców, dzieje się tysiąc rzeczy jednocześnie a umysł pracuje na pełnych obrotach. Natomiast nocą, gdy świat dookoła cichnie, adrenalina zdążyła już opaść, powieki zaczynają ciążyć, gdy potrzeba nam czegoś delikatnego, nieangażującego, przyjaznego i kojącego jednocześnie, wtedy pojawia się Moonlight in Heaven. :) Raczej kołysanka niż serenada.
Pełen zachwytu, głęboki wydech (a może i wdech?), po którym można po prostu... zapaść w sen.


Rok produkcji i nos: 2016, Calice Becker

Przeznaczenie: pachnidło uniseksualne, pasujące bardziej do humoru - czy może raczej temperamentu - aniżeli do konkretnej płci. Jak napisałam wyżej, dla mnie wybitnie relaksujące i niezajmujące głowy, więc pasujące raczej do okazji nieformalnych. Bardzo bliskie skórze.

Trwałość: znaczna; około ośmiu, może dziesięciu godzin wyraźnego, choć cichego olfaktorycznego mruczenia.

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-owocowa

Skład:

Nuta głowy: różowy pieprz, cytryna, grejpfrut
Nuta serca: kokos (lub mleko kokosowe), ryż, mango, jaśmin wielkolistny
Nuta bazy: bób tonka, wetyweria
___
Dziś nie noszę jeszcze nic ale na mojej skórze zamiera właśnie Moonlight in Heaven. :)

P.S.
Pierwsza ilustracja pochodzi z https://www.flickr.com/photos/vonfer/27760507139

niedziela, 8 kwietnia 2018

Ballady i romanse, czyli preludium wakacji

Autor: Kamil Polak

Pamiętacie, jak pół roku temu (przedwcześnie) obwieszczając swój triumfalny powrót do blogowania wyznałam, że poszukuję perfum, które pachniałyby "słowiańsko"? Co prawda ideału wciąż nie odkryłam, trafiłam jednak na kompozycję, która w jakiś sposób spełnia moje oczekiwania. Tyle tylko, że zamiast Słowiańszczyzny sensu stricto dostałam magiczne, klimatyczne, niezwykle romantyczne* wyobrażenie bliżej niesprecyzowanego wschodnioeuropejskiego "dawno, dawno temu...".

Świat ballad Adama Mickiewicza. Wizyta w zatopionym mieście Świteź. Przepiękny film Kamila Polaka, będący adaptacją utworu o takim samym tytule.
Potężne, piękne, odrobinę mroczne lelije; chociaż niekoniecznie te, obok których "pani zabija pana", przy okazji - i za pomocą lilii właśnie - rzucając klątwę na samą siebie.
Gold od Donny Karan.

Kamil Polak

Perfumy te szybko zniknęły z rynku i właściwie trudno się dziwić. Ostatecznie pojawiając się w sprzedaży w roku 2006 niechybnie musiały rozczarować wszystkich: od pierwszych miłośników niszowych drzazg oraz dymów (w tym również fanów legendarnego Black Cashmere tej samej marki), przez oddane zwolenniczki ciężkich i dojrzałych klasyków w rodzaju Opium czy pierwszego Poison, do których Gold zdawało się nawiązywać choćby reklamą a już szczególnie wieczne dziewczynki kochające powstałe dwa lata wcześniej Be Delicious DKNY oraz jego liczne późniejsze mutacje.
Na ich tle Gold** nie mogło zachwycić żadnego perfumowego inżyniera Mamonia. ;)

Tak się bowiem składa, że poza monumentalnym otwarciem, rozgrzanym strzelistym dymem kadzideł dobiegających gdzieś z cerkwi, czystą energią towarów wystawionych przez kupców korzennych na rynku średniowiecznego miasta oraz wszechpotężną, dusicielsko-kusicielską urodą białych kwiatów, pyszniących się w centrum komnaty książęcej kurtyzany Gold to przede wszystkim - zieleń. A nawet niedosłowna świeżość. Oczywiście jest zieleń mocno liliowa, intensywna od pierwszych do ostatnich chwil życia zapachu, świeżość oraz młodość w cieniu jakiegoś bajkowego, olbrzymiego liliowego drzewa - ale jednak jasność i gładkość mieszanki nie podlega dyskusji.

Za jasne dla mrocznych niszolubów, zbyt dosłowne dla dystyngowanych pań w pewnym wieku, szokująco poważne i trudne dla żujących gumę lolitek. Tak, Gold nie miało szans i musiało odejść. I naprawdę marnym pocieszeniem jest kiełkujące podejrzenie, że dziś zniknęłyby z perfumeryjnych półek jeszcze szybciej lub nawet nie pojawiły się na nich w ogóle, jako zbyt mało rynkowe. ;)

Kamil Polak

Złota lilia nie trafiła w swój czas. Kto wie, może nigdy takiego nie było...? Pyszne, mieniące cienie szybko ewoluujące w aromat rozwijających się młodych listków a następnie kojąco blednące w aksamitnym, paczulowo-ambrowym, złocistym świetle poranka, dzieło o żywotności legendy, klechda o wielkiej, przepotężnej lilii o złożonej osobowości od razu trafiła tam, gdzie od początku miała: do świata baśni i Opowieści.
Gold Donny Karan w stężeniu wody perfumowanej [edt nie znam lub nie pamiętam] to dla mnie jedna z historii, jakie słyszy się od przewodników po zabytkach, które odwiedzamy na wakacyjnych szlakach albo historia opowiedziana przy dogasającym ognisku w noc, gdy wiosna powoli przeistacza się w lato. To zapach zbliżającej się procesji w dzień Bożego Ciała, aromat świętojańskiej randki na świeżym powietrzu, wędrówek z dala od utartych szlaków, gdzieś na pograniczu Polski Z oraz tamtego świata, marzeń oraz odrobiny lęku, wolności z delikatnym cieniem trosk codzienności. Takiej trochę lepszej, spokojniejszej wersji naszego zwyczajnego życia. Bardziej słonecznej.

Słowiańszczyzny wyrafinowanej, w kolorze Gold. :)


Rok produkcji i nos(y): 2006, Yann Vasnier, Rodrigo Flores-Roux oraz Calice Becker

Przeznaczenie: jak już parokrotnie wspominałam, pachnidło posiada olbrzymią, iście morderczą moc; ciągnie się za uperfumowaną osobą kilometrowym śladem, nawet dobrych kilka godzin po aplikacji i nawet pranie przesyconym Złotem ubrań go nie zmoże. ;) W związku z czym raczej nie nadaje się na oficjalne spotkania biznesowe lub choćby w okresie maturalno-sesyjnym. ;) Chyba, że w ilości dosłownie jednej kropli.
I, chociaż pisze to nadzwyczaj rzadko, pachnidło nadaje się przede wszystkim dla kobiet; no chyba, że moje słowa przeczyta jakiś oddany białym kwiatom, odważny mężczyzna, kto wie? ;)

Trwałość: dobowa

Grupa olfaktoryczna: kwiatowo-orientalna

Skład:

Nuta głowy: akacja, biały goździk (kwiat), lilia
Nuta serca: pyłek kwiatowy (?), złoty pył (??), liść fiołka
Nuta bazy: paczuli, nuty ambrowe oraz żywiczne
___
Dziś noszę to, o czym powyżej.

P.S.
Grafiki ilustrujące wpis to fotosy z przepięknej krótkometrażowej animacji pt. Świteź, w reżyserii Kamila Polaka z roku 2010. Ich źródła bezpośrednie to:
1. i 2. http://www.switez.com/gallery.html
3. http://dkf16.blogspot.com/2013/11/filmowy-kalejdoskop.html

*Romantyczne w znaczeniu historyczno-literackim. UWAGA!, NIE MYLIĆ z przesłodzonym, tandetnym sentymentalizmem w stylu jedzących sobie z dzióbków zakochanych gołąbeczków. :>

** UWAGA 2!, NIE MYLIĆ z Golden Delicious z 2010 roku ani z Women Gold z 2011 (co zdarzyło się dwóm konsultantkom z popularnych perfumerii, które kilka miesięcy temu zapytałam o "to" Gold; żadna z nich go nie kojarzyła, za to obie gorliwie zaczęły mnie kusić soczkowatą, infantylną chałą spod znaku Jabłuszek DKNY).