Najbardziej kobiecy ze wszystkich kolorów

Pozwoliłam sobie na kompletnie samowolną popularyzację pewnej blogowej akcji. No i dołączam właśnie do grona perfumowych recenzentów, którym ostatnio czerwień na myśli. :)
Bo trudno o barwę, która byłaby ściślej spleciona z kobiecością, tą przez duże "K".


Trzeciego marca obchodziliśmy Dzień Czerwonej Szminki. Mam nadzieję, że nikomu nie trzeba tłumaczyć siły tego symbolu? ;) Tak, symbolu, ikony, fetysza, a nawet - w doświadczonych rękach - potężnej broni.
Dlatego, jeśli któraś z Pań (lub co odważniejszych Panów :) ) pragnie pochwalić się przynależnością do licznego grona Silnych i Uzbrojonych, bardzo proszę o przesłanie mejla, z załączonym zdjęciem własnej twarzy o ustach karminowych, jednej z organizatorek polskiej edycji imprezy: Annie Marii lub Truflowej Patrycji [szczegóły techniczne w drugiej z podlinkowanych notek].

Korzystając z okazji, postanowiłam napisać, co magicznego tkwi w czerwieni. Przekornie zacznę od cytatu, za portalem We Dwoje:

Czerwona szminka to wielka makijażowa kusicielka. Wabi swoim intensywnym kolorem, energią i seksapilem. Która z nas nie szukała w perfumeryjnym buszu odpowiedniej dla siebie czerwonej pomadki, porównując jej odcienie na nadgarstkach dłoni, a potem zaciekle zmazując jej intensywny kolor chusteczkami higienicznymi?

Która z nas po zakupie tej czerwonej królowej pomadek i pomalowaniu nią ust od razu ich nie zmazywała i zmieniała kolor[u] na bardziej neutralny? Która z nas wreszcie nigdy nie odważyła się użyć czerwonej szminki w obawie przed ośmieszeniem się lub nieciekawą oceną?

Musimy przestać bać się czerwieni na ustach, bo czerwień to kolor wprost dla nich stworzony, a czerwona szminka powinna znaleźć się w każdej kosmetyczce na honorowym miejscu.

Hmm, i cóż my tu mamy? Z jednej strony uczucia znane większości kobiet takie, jak lęk przed ośmieszeniem czy uznaniem za nieskromną/wyuzdaną/jaką tam jeszcze. Z drugiej zaś: pragnienie wyróżnienia się, afirmacji swojej płci, jakiegoś tajemnego zjednoczenia z własnymi przodkiniami, z ikonami kobiecości, od Kleopatry, przez madame de Pompadour i Ritę Hayworth, po Angelinę Jolie, z nieznanymi nam miliardami innych pań, z którymi często nie łączy nas nic poza płcią. A jednak chcemy wiedzieć, że tworzymy jakąś odrębną całość, że dane jest nam takie samo, niemal sakralne uczucie wspólnoty, jak to łączące mężczyzn - żołnierzy, marynarzy, górników, fanów piłki nożnej (futbolu amerykańskiego, rugby, krykieta...).
Płaszczyzną kobiecego porozumienia jest przede wszystkim - czerwień.

Odwieczna, mityczna, święta i przeklęta. Dziś wyparta głęboko poza aktywne obszary świadomości, ale przecież tak ważna, że intuicyjne wyczuwamy Moc zaklętą w najżywszej z barw. W odcieniu krwi, także (przede wszystkim?) miesięcznej, w symbolu życia i potęgi.
Ukochanym przez feministki oraz oszkalowanym poprzez wieki negatywnej propagandy, fundowanej przez miłośników stoicyzmu i czystości [a nie mam na myśli wytwórców Domestosa, Fairy lub Cilit Bang ;) ].

Najważniejszym, najbardziej elementarnym symbolu kobiecej Mocy, przedhistorycznej potęgi Wielkiej Matki oraz jej czcicielek, które życie dawały oraz je odbierały. Kim były owe czcicielki? To proste.
Wszystkimi żyjącymi kobietami. :) Bo, drogie panie, były kiedyś takie czasy, w których nie wstydziłyśmy się siły skrytej głęboko wewnątrz nas.
Dlatego przeprośmy się z czerwoną pomadką, zaopatrzmy się w czerwoną, tańczącą wokół kolan sukienkę i tak ubrane idźmy do sklepu po tampony lub podpaski. Skutkiem czego nawet comiesięczny ból dziwnym trafem zelżeje. ;) A i samopoczucie się poprawi, dzięki błyskom w oczach i uśmiechom na twarzach mijających nas na ulicy mężczyzn.

Rozumiecie już, dlaczego tak bardzo irytuje mnie postępująca epidemia różowego koloru, tej wykastrowanej czerwieni? :)

Na zakończenie maleńka prowokacja. Bo niewiele rzeczy jest równie ekscytujących, co flirt z własną płciowością. ;) Marc Jacobs:


___
Dziś noszę Palazzo od Fendi (edp, czyli popularny Czarny Pałac).

P.S.
Ilustracje pochodzą z bloga Backwards in high heels, konkretnie STĄD i STĄD.