Jedność nie-przeciwieństw

Ostatnio miewam dość dziwne problemy. :) Zastanawiam się, na przykład, nad definicją wulgarności. A więc czy jest to chamstwo, gruboskórność, ordynarność połączona z tępym samozadowoleniem? Jeśli tak, to temat uważam za zamknięty. Ale czy to jedyny możliwy sposób opisywania wulgarności? I jeśli dla każdego ów termin oznacza co innego?
Gdzie leży granica między dosadnością a wulgarnością? Między wulgarnością a werbalną przemocą? Czy nie jest przypadkiem tak, iż dla każdego przebiega w innym miejscu, a do tego jest bardzo cienka? Czy w dzisiejszych czasach [czemu akurat dzisiejszych, przeczytacie TU] nie jest łatwo zupełnie nieświadomie, bez cienia złych intencji, ubliżyć komuś?
Coś w tym musi być, co zresztą widać nawet na przykładzie świata perfum. Imaginujcie sobie: przy wielu niezbyt pochlebnych recenzjach Black Aoud od Pierre'a Montale jakoś nie odnajduję w nim nawet cienia wulgarności. Siłę, rogaty charakter, może nawet potęgę - owszem, tak; ale nie prostacką dosadność. Z drugiej strony obelżywe wydaje mi się stosowanie ukochanych przez tłumy świeżaczków, z niemożliwie ordynarnymi Light Blue D&G czy J'Adore Diora na czele. A przecież wspomniane kompozycje uznawane są za lekkie i miłe dla otoczenia!
Więc nie podejrzewam o pomyłkę ani siebie, ani miłośników Jasnoniebieskiego (który przecież "obiektywnie" jest ciekawą i dość niesztampową mieszaniną). Najwyraźniej mamy odmienną wrażliwość, zmysł estetyczny czy podejście do perfumowania ciała; to wszystko. N-no, może jeszcze charakter. ;)
Co w niczym nie zmienia faktu, że moje rozmyślania nie mają zamiaru zbliżyć się do szczęśliwego finału. Nadal nie bardzo rozumiem, czym jest (a czym nie jest) wulgarność.

Jak zwykle rozpędziłam się w przeciwnym kierunku. ;) Chciałam tylko napisać, iż rzeczony Black Aoud wedle mojego powonienia wcale nie jest wulgarny, gruboskórny czy zły. Wcale-to-a-wcale! :) Jest wyrazisty. Nieco mroczny. Urokliwy.


Lecz nigdy niewybredny w sposób koszarowo-prostacki. Choćby dlatego, że neopoganie raczej nie pozwalają się skoszarować. ;)

Black Aoud jest aromatem silnym, przemożnym, tytanicznym. Trudnym do zapomnienia oraz łatwym do pokochania. Traktującym romantyczno-ckliwe banialuki ze zdrowym dystansem a także z pobłażliwym uśmiechem odnoszący się do egzaltowanych tlenionych/czernionych pannic i ich odzianych w dresy, hm.. kawalerów. Kolejny drapieżny wampir z mojej kolekcji. :)
Jednocześnie gęsty i mroczny, świetlisty i przewiewny, niebezpiecznie pogrywający z Absolutem. A do tego poetyczny. Wpędza mnie cholernik w bajroniczne klimaty. ;)
I dobrze; wolę permanentny romantyczny bunt od smęcącego fantasty, Wertera.

Wiem nawet, skąd mogą brać się opowieści jarmarcznym charakterze omawianego pachnidła: w końcu niełatwo strawić wielogodzinne, conocne zmaganie aniołów z demonami; do tego równie celowe, co niekończące się turlanki Prometeusza. Toczoną w całkowitych ciemnościach walkę między twardym, ekspansywnym agarem oraz czarną, silną i zdeterminowaną różą. Do tego mamy i trzeciego bohatera; pierwotnie sędziego, dziś odrębną stronę w konflikcie, czyli złote, półpłynne i cielesne labdanum. A wszystko stanowcze do granic fanatyzmu; poetyckiej zadumy i subtelności starych koronek nie stwierdza się. Więc co tu kochać?


Odpowiem przekornie: poetycką zadumę i subtelność starych koronek. :) Tyle, że rozumiane nieco opacznie; zaduma jest bardziej baudelairowska, zaś pożółkłe koronki szczodrze posypano arszenikowym pudrem. Klimaty odległe od fałszywej, wystudiowanej subtelności. Oraz dowód na to, że [co niektórym wydaje się nieprawdopodobne ;) ] istnieje gorący seks bez ataków na godność osobistą partnera. Ale ja nie o tym...
Dygresja: zauważyliście, jak często trudno utrzymać w ryzach pisaninę o perfumach, o sztuce w ogóle? Jak bardzo rozłazi się na wszystkie strony, zahacza o wszelkie możliwe tematy? Jak bardzo analiza dzieła sztuki potrafi być interdyscyplinarna? Koniec dygresji. ;)

Oud, bordowa róża, labdanum - w takiej kolejności wychwytuję głównych graczy kompozycji. Splecionych ze sobą tak mocno, że z czasem coraz trudniej określić ich granice. Co więcej, labdanum pojawia się i znika gwałtownie, acz niezauważalnie; dlatego zwykło się przyglądać jedynie dwóm pierwszym nutom, i tak najsilniejszym, najbardziej niezależnym. A przecież marniejącym bez drugiego składnika! Taka para, co ani z sobą, ani bez siebie żyć nie może. :)
Cała reszta - mandarynka, paczuli, piżmo - jest tylko tłem, niezbędnym, ale ukrytym, cichym, nad wyraz dyskretnym.
Nie wiem o nich nic zgoła. Nie wiem, kiedy się pojawiają, jak wyglądają ani kiedy odchodzą. Zwyczajnie ich nie zauważam, zaabsorbowana grą mrocznej róży z osiłkowatym agarem. Nie ma w niej wiele romantyzmu, ale też ze świecą szukać agresji, pornofantazji czy (nawet symulowanej) niezgody któregokolwiek z partnerów.
Ano tak, partnerów. Bo przy całej pierwotnej gwałtowności pachnidła jego dwa główne składniki okazują się doskonale dopasowane, idealnie zbilansowane, równie temperamentne. Zwijające się w jedność, niekoniecznie przeciwieństw. Naprawdę równe sobie. I doskonale tego świadome.
Kto powiedział, że "ciemne" koniecznie musi równać się "złemu"?

Dyskretna dosłowność Black Aoud mnie nie odrzuca. Przeciwnie, doceniam ją i cieszę z faktu, że zawitała do mojego olfaktorycznego uniwersum. Stała się miłą niespodzianką po rozczarowująco gładkim Rose Aoud od M. Micallef.
Czuję, że umili mi niejeden dzień. :)


Rok produkcji i nos: 2006, Pierre Montale

Przeznaczenie: kapitalnie skrojony uniseks; bogaty, ciężkawy, o znacznej emanacji. Wieczorową porą bezpieczny, w dzień - tylko dla wrednych osobowości. ;)

Trwałość: ponad szesnaście godzin

Skład:

róża, oud, piżmo, mandarynka, paczuli, labdanum
___
Dziś noszę Santalum marki Pro Fumum Roma.

P.S.
Dwie pierwsze ilustracje to Opactwo w dąbrowie pędzla Caspara Davida Friedricha oraz Orfeusz autorstwa Gustava Moreau. Obie pochodzą z czeluści mojego twardego dysku.