Ora et labora

Zamieszanie wokół ACTA zaowocowało nie tylko protestami internetowymi oraz w świecie "analogowym", miejscami przemieszanymi ze zwykłą burdą. Wśród powstałych na tę okoliczność memów do gustu przypadł mi szczególnie jeden. Był to demotywator, składający się z podobnej ryciny mnicha-kopisty oraz podpisu: "Plagiat. Podstawa cywilizacji europejskiej". :D Zachwycił mnie nie tylko idealnie skrojoną oraz czytelną puentą, ale też przekorną trafnością przesłania.
Albowiem nie tylko wypominał strażnikom świętości dogmatu o prawach autorskich fakt, iż potrzeba kontaktu z kulturą, ciekawość "szerokiego świata" w ogóle zasadza się na wielokrotnym kopiowaniu informacji oraz przekazywaniu ich coraz dalej i dalej, lecz również: na rozpowszechnianiu ich praktycznie za darmo. Czyż chrystianizacja Europy [ale też innych kontynentów; analogicznie: islamizacja Afryki oraz Azji] nie opierała się na wielowiekowym, uporczywym łamaniu praw autorskich Marka, Mateusza, Łukasza oraz Jana? ;>
Wspomniany mem podkreślał jeszcze jedną cechę zatwardziałego kopiowania cudzej własności intelektualnej: istnieje bowiem kolosalna różnica między przekazywaniem dzieła w ręce kolejnych użytkowników niczym zarazy a podszywaniem się pod Autora tegoż produktu. Czy średniowieczni cystersi bądź benedyktyni twierdzili, iż to oni stworzyli tekst Pisma Świętego? ;> Co więcej: skutkiem uporczywego powielania Książki oraz łamania praw autorskich Jej twórców bogaciła się instytucja mająca siebie za pełnoprawnego opiekuna i propagatora świętej księgi, w pewnym sensie: odpowiednik współczesnego producenta i dystrybutora dóbr kultury. ;)) Z czego wynika, że przynajmniej w jednym przypadku notoryczne gwałcenie dogmatu o nienaruszalności własności intelektualnej opłacało się wszystkim zainteresowanym stronom, z użytkownikami najniższego szczebla włącznie [społeczna akceptacja, jak również szeroko zakrojona pomoc dystrybutorów i plagiatorów Księgi w jednym miały spore znaczenie].

Im właśnie, producentom i odbiorcom jednego z najpopularniejszych pirackich działań w historii, chciałabym poświęcić dzisiejszą notkę, jak również jej temat właściwy, czyli recenzję zapachu. :)

Jest nim Eau d'Iparie, nieprodukowana już kompozycja marki L'Occitane en Provence. Teoretycznie urocze, dosyć niewinne skojarzenie akordów kadzidła frankońskiego z mirrą, w praktyce zaś dużo, dużo więcej.

Wielu osobom Eau d'Iparie nie przypadła do gustu lub też zostawiła po sobie mieszane uczucia. Podejrzewam, że za takim a nie innym odbiorem stoją - jak zwykle zresztą - nadmierne oczekiwania wobec zapachu. Który powstał był w czasach, kiedy moda na olfaktoryczne wcielenia kadzidła powoli nabierała rozpędu. Więc w zasadzie trudno dziwić się oczekiwaniom, by żywice w Wodzie płonęły owocnie, wzbijając się ku niebu strumieniem długim i zasnuwającym całe swoje sąsiedztwo. Tymczasem nic takiego nie ma miejsca. Może nawet nie powinno. Wszak ogień w bezpośrednim pobliżu cennych pergaminów nie wróży niczego dobrego. ;)
Tak, moi Drodzy. Eau d'Iparie nie pachnie jak kościół klasztorny w dzień Bożego Ciała, lecz jak spokojna, dobijająca monotonią oraz konieczną precyzją, wyniszczająca wzrok i kręgosłup, ciężka praca w skryptorium. Całe dnie spędzone na przepisywaniu kart ksiąg świętych czy uczonych, pieczołowitym zdobieniem ich barwnymi miniaturami, jak również zszywaniem ukończonych dzieł oraz oprawianiem ich w deski oraz skórę. Świeżutką, niedawno wygarbowaną, dopiero co pozbawioną męczących woni zwierzęco-rzeźnickich.


Skórzane akcenty przewijają się od początku do końca wonnej kompozycji, jednak najbardziej oczywiste są na wstępie, kiedy najprościej jest o rozczarowanie zapachem :) Wówczas to, zamiast spodziewanych kłębów aromatycznego dymu, najłatwiej wywąchać spokojną, dosyć jasną przestrzeń, przesyconą woniami skóry oraz kurzu. To galbanum, zielonkawe i zamszowe, miesza się z lekko zwietrzałym pieprzem oraz suchymi akcentami paczuli, czyniąc otwarcie Eau d'Iparie tak mało typowym.
Gdzieś z oddali dociera do nas delikatny aromat waniliowo-tonkowej słodyczy. Pewno przypłynął z domeny brata kucharza, który na niedzielną wieczerzę obiecał przygotować śmietankowy krem, ulubiony deser przeora. ;) I dopiero po takim wstępie pojawia się kadzidło. Zrazu delikatne, ledwie wyczuwalne, z czasem przybiera na sile. Zresztą od samego początku zakrzepłej żywicy Boswellia Carterii towarzyszy słodkawy, nęcący aromat mirry (a może opoponaksu?). Ich gra z aromatami skory, kurzu oraz lekko zawilgoconych murów przesądza o charakterze środkowego stadium kompozycji.
Od czasu do czasu zamajaczy gdzieś wątły, wręcz humanistyczny aromat ciepłego ludzkiego ciała, jeden z nowicjuszy zdołał nawet przemycić do skryptorium wonną, szkarłatną różę. :) Jakoś trudno uwierzyć, by uczynił to powodowany duchową miłością do Królowej Aniołów. ;) Lecz najważniejsze i tak są wonie żywic, suchej zwierzęcej skóry oraz zimnych kamiennych ścian. Bo i one trwają aż do najgłębszych zakamarków bazy, kiedy bracia zdążyli opuścić skryptorium, wygnani wczesnym jesiennym zmierzchem, udawszy się na ostatnie wieczorne nabożeństwo. Wówczas kadzidła osiadają powoli na murach i sprzętach, zlewają się w jedność z paczulowym chłodem oraz skórami, zaś niuanse słodkie stają się tym wyraźniejsze, iż nie mąci ich człowiecza obecność. Wszystko miesza się ze sobą w całość trudną do rozdzielenia, zupełnie jak światło oraz mrok w szarą godzinę. Rozpoczyna się noc.
Skryptorium pozostanie puste aż do rana.

Rok produkcji i nos: 2002, ??

Przeznaczenie: zapach typu uniseks; niezbyt skory do tworzenia woalu, ale też nie całkiem bliski skórze. Na wszelkie okazje. Ma jedną wadę: już go nie produkują.

Trwałość: w granicach siedmiu-ośmiu godzin

Grupa olfaktoryczna: orientalno-drzewna

Skład:

Nuta głowy: pieprz peruwiański, róża
Nuta serca: czystek, paczuli
Nuta bazy: wanilia, mirra, kadzidło
___
Dziś noszę Habit Rouge od Guerlain.

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. http://www.ulicaczytelnicza.info/node/2883
2. http://hillgrovehighschool.typepad.com/melindakerpoe/2011/02/index.html
3. http://keithraffel.typepad.com/dot_dead_diary/2007/12/church-of-books.html