Cukier w ogniu

Zima wydaje się być porą idealną do testowania najróżniejszych, przyprawiających o ból zębów, słodyczy. Bez ryzyka chorób jamy ustnej oraz nadmiaru kalorii. :)
Jednym z takich zapachów, mocarnych, ociekających słodyczą, zbudowanych na dymno-ogniowym postumencie, na poły kulinarnych i paprociowych, a przy tym pełnych bezpretensjonalnej, niewymuszonej szykowności jest Sucre d'Ébène od Huitième Art Parfums.
Ciekawe, że twórcy marki, Octavian Coifan oraz Pierre Guillaume pragnęli, by ich dzieła stanowiły nie tylko hołd dla perfumiarstwa jako dziedziny sztuki, ale też - biorąc za wzór klasyczne piękno - wyznaczały nowe trendy; na bazie naturalnych, uświęconych tradycją komponentów podejmując się manipulacji wonnymi chemikaliami. O ile z pierwszym członem mogę zgodzić się bez zastrzeżeń, o tyle z drugim chętnie podyskutuję. ;) Ponieważ niejasnym jest dla mnie, na ile Huitième Art nowe ścieżki wytycza a na ile - podąża już utartymi i popularnymi, czasem tylko wyszukując zmyślny skrót między jedną a drugą. ;) A właściwie to wiem, lecz o tym za chwilę.
[Przy okazji: jeżeli zechcecie osobiście zagłębić się we wspólny Manifest O. C. i P. G. z pomocą przyjdzie Wam ich strona. Miłej lektury! :) ]

Najprościej stwierdzić, iż Hebanowy Cukier to gigantyczna micha pełna ciepłego, zatykającego, złocistego i obrzydliwie słodkiego karmelu o sile, która jest w stanie wysadzać barykady. ;) Takie porównanie nie wymaga ani zmysłu artystycznego, ani żywej wyobraźni, ani nawet finezji w posługiwaniu się tą ostatnią. Jest tyleż oczywiste, co naturalne. Bowiem Sucre d'Ébène uparcie nie chce pokazać innej twarzy. Po prostu taki się urodził; i w tym właśnie tkwi jego siła. :)


Ponieważ pachnidło od początku do końca trwania rozprzestrzenia się po świecie z mocą, jakiej nie powstydziłyby się kolejne kompozycje Pierre'a Montale. Kto lubi szepty, niedopowiedzenia i niegroźne sugestie, niech zwiewa do najbliższej sieciówki. ;> Tu bawimy się Prawdziwymi Perfumami.;P
Także takimi, w których słodycz stopniowo krzepnie, zmieniając się w grubą skorupę karmelowych kryształków, gęstą siecią oplatających akordy typowo aromatyczne (gdzieś za horyzontem czai się lawenda) oraz ogniowe. Czyli takie, które nierozerwalnie wiążą się ze spalaniem: drewna, żywic, cukru, jakkolwiek obecności dymu nie zarejestrowałam. Im dłużej Sucre trwa mocno na skórze - czyli w praktyce przez długie, długie godziny - tym bardziej staje się suchy, zbrylony, okrywający ciało słodyczą niczym pancerzem. Nie zmieniając się w sposób rażący a jedynie dokonując delikatnego retuszu, z czasem redukując własną moc, zapadając w spokojny, głęboki sen.

Kiedy Guillaume komponował mego dzisiejszego bohatera, miał podobno inspirować się wiatrami wiejącymi w tropikach. Czy naprawdę muszę pisać, jak bardzo cieszy mnie, że nie stworzył tysiącznej topornej świeżynki, natchnionej wizją takiego czy innego ogrodu?? ;> Bo przecież o analogiczne "tropikalne" skojarzenie byłoby najłatwiej. Po raz kolejny klasa perfumiarza obroniła się sama.
Przynajmniej w ogólności. Albowiem kolekcja, choć bez wątpienia stworzona przez wybitnych znawców, z materiałów o wyśmienitej jakości, wydaje się średnio odkrywcza. Może czasem zaskoczy użyciem kory mangowca, skojarzeniem z wonią pomidorowych liści, zestawieniem zielonej gruszki z cielesną ambrą - bądź ciemnego cukru ze skórzanym benzoesem - ale powiedzcie: cóż w tym wszystkim wyjątkowego? Wspomniane składniki cieszą się uznaniem od lat, z powodzeniem stosowane w perfumiarstwie i zazwyczaj popularne. Zamiast zapowiadanego "nowego początku", lub przynajmniej odświeżenia perspektywy, dostaliśmy po prostu kawał porządnej olfaktorycznej sztuki użytkowej, bardzo zwyczajnej i nad podziw eleganckiej. Jak prosta garsonka z czystego lnu. :) Lecz czy jest w tym coś nagannego?
Dobra klasyka nie jest zła.

Rok produkcji i nos: 2010, Pierre Guillaume

Przeznaczenie: mocny, bardzo wyrazisty, słodki uniseks. Poważnie. :) Dla miłośników perfumeryjnych killerów, na długie wieczory i poranki, wolne od codziennych stresów. Choć nie musi to być normą.

Trwałość: około osiemnastu godzin (!)

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-gourmand

Skład:

benzoes, brązowy cukier, oczar
___
W tej chwili opary Oud Royal od Armaniego oraz wspomnianego Sucre d'Ébène zmieszały się w jedną, obłędną wprost całość! :)

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. http://www.starchefs.com/cook/content/chef-kurtis-jantz-and-pastry-chef-fabian-di-paolo-neomis-miami-fl
2. http://ideapedia.wordpress.com/tag/caramel/