Miło mi

Są zapachy, które może na kolana nas nie powalają, może nie przyprawiają o palpitacje serca i gorączkę, ale myślimy o nich z niekłamaną przyjemnością i od czasu do czasu doń wracamy. Zapachy sympatyczne oraz ujmujące, przywodzące na myśl jak najprzyjemniejsze wspomnienia (tudzież skojarzenia). :) Jednym z nich jest dla mnie Terre d'Hermès, aromat optymistyczny, lekko zadziorny, inteligentny.
Nie, nie jest to dzieło niezapomniane, nie sądzę też, by pozwoliło panom hurtowo uwodzić wszystkie/wszystkich/wszystkich [ ;) ] wokół; ale nie mam wątpliwości, że potrafi ułatwić nosicielowi wydobycie na wierzch najprzyjemniejszych cech własnej osobowości, a nawet spróbować uczynić go znacznie sympatyczniejszym, niż jest w istocie. Bo Terre d'Hermès to taki miły, użyteczny akcent. :)

Mamy do czynienia z typowym, może nawet sztampowym, nie próbującym narzucać własnego stylu męskim pachnidłem; jest jak trzeba cytrusowo, jak trzeba przyprawowo, sztandarowo drzewno-kadzidlanie i przestrzennie, jak należy. Tysiąc procent poprawności.
A jednak coś sprawia, że - nie tracąc niczego z pierwotnej układności, prawdziwie dżentelmeńskiego zachowania - w T d'H zdołano przemycić kapkę indywidualizmu, wolności uosabiającej się w swobodnym galopie po równinnej przestrzeni oraz świadomości, że "niczego nie muszę". Co za taki stan rzeczy odpowiada?

A bo ja wiem? Może charakter użytkownika...? ;)
Poważnie zaś, to zastanawiam się akurat, czy jest sens silić się na dłuższy opis rozwoju nut na skórze ponad: cytrusowo-przyprawowy początek, drzewny środek i "ciepłoorientalne", nieco syntetyczne zakończenie. Wszak jest Ziemia kompozycją poprawną i do bólu przewidywalną; bezpieczną aż do dna flakonu. Ani za dużo w tym kadzidła, ani kolońsko świeżych cytrusów, a z przypraw mamy pieprz - więc nad czym tu się roztkliwiać?

Jestem Wam jednakże winna wyjaśnienie, czemuż to spokojna, pozbawiona innowacyjności kompozycja ma być tak kapitalnym pomocnikiem, jak wspomniałam nieco wyżej.
Kojarzycie film Hitch, z Willem Smithem w roli głównej? Dokładnie w tym przedziale mieści się Terre d'Hermès: sympatyczny, dyskretny sprzymierzeniec i trener tych wszystkich, którym naprawdę zależy, ale nie bardzo wiedzą, z której strony "ugryźć temat". :)
Oto i cała tajemnica. :)


Rok produkcji i nos: 2009, Jean-Claude Ellena

Przeznaczenie: zapach stworzony jako męski, ale przypuszczam, że znakomicie sprawdza się na skórze sporej grupy kobiet. Spokojny, wyważony, nienachalny i ciepły wydaje się być idealnym dodatkiem zarówno do garnituru, jak i do swetra z golfem (oraz kapci :) ).

Trwałość: może być; w granicach siedmiu godzin

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-drzewna



Skład:

Nuta głowy: geranium, grejpfrut, krzemień (i pomarańcza?)
Nuta serca: paczuli, czarny pieprz
Nuta bazy: drewno cedrowe, wetyweria, benzoes
___
Dziś noszę Angel Thierry'ego Muglera.

P.S.
Pierwsza ilustracja pochodzi z DeviantArta; Gentleman Caller autorstwa użytkownika o pseudonimie BurlapZack. KLIK

I jeszcze coś. :) W nawiązaniu do krótkiej dłuższej wymiany długaśnych opinii z Sabbath pod jej recenzją zapachu inspirowanego markizem de Sade, czyli 1740 Histoires de Parfums: szukając ilustracji do dzisiejszej notki, wpisałam w Google hasło "fine gentleman" i kliknęłam w zakładkę "grafika". W pierwszym rzędzie pierwszej strony dopadło mnie TO. No i masz babo placka! ;)