Między skrajnościami

Właściwie w dalszym ciągu nie wiem, jak odnieść się do Infusion d’Homme Prady: z jednej strony zapach mnie rozczarował, lekko zniechęcił, ale przecież jest w nim coś zastanawiająco niezwykłego! Trudna, dwoista woń.


Cała historia rozpoczyna się dziwacznym połączeniem łagodnych, mało inwazyjnych zamszowych akcentów z toną irysowego pudru, tłumiącego i przyduszającego cały świat swym jasnofiołkowym, sproszkowanym jestestwem. ;) W mojej głowie zaczyna wykluwać się wizja upudrowanego, uperuczonego, strojnego w jedwabie, atłasy i brokaty osiemnastowiecznego dandysa, który z czystą wodą nie styka się nawet podczas posiłków. ;) Człowieka głośnego, obcesowego, nieco zaborczego, irytującego – słowem: prostackiego. Postaci tak jaskrawej, że aż nierealnej. Karykaturalnie przerysowanej.
Ów osobnik zwykł spędzać całe dnie i noce na zabawach i rozrywkach wszelakich. Jest mu z tym tak wygodnie, że nawet nie zastanowi się, czy czegoś przypadkiem nie traci, czy aby coś mu nie umyka. Pozwala, aby atłasy i puder zagłuszyły jego osobowość; nie przejmuje się starymi zrzędami i kpi ze szkaradnych panien na wydaniu; wszystko, co nie jest łatwą rozrywką nuży go i męczy.
Kiedy czasem zza ubrudzonego irysowym pudrem kostiumu wyjrzy delikatny obłoczek kadzidła, mój bohater otrząsa się z obrzydzeniem i idzie się napić. ;) Kiedy, choć na moment, stery obejmuje wetyweria, dandys czym prędzej wzywa służącego, by ten przypudrował jego perukę. I udaje się do teatru: najpierw „w krzesła”, a później, po sztuce, za kulisy. :)


Jednak, wraz w upływem czasu i rozwojem Infusion d’Homme, opisana wyżej maska powoli zaczyna opadać; choć irys nadal dyktuje warunki, to spomiędzy jego płatków zaczyna unosić się dym: delikatnie, wąską strużką, bardzo dyskretnie, ale jednak. Suchy wetyweriowy papirus staje się nieco wyraźniejszy, by po krótkiej chwili zniknąć na zawsze; jeszcze krótszy jest akord cedrowy. To wszystko jednak wystarczy, by wstrętny puder ewoluował w prawdziwy kwiat, zerwany przed chwilą przez dłoń w ciemnej zamszowej rękawicy.
Aromat staje się... smutny (tak, to dobre słowo). Ponury, a może zrezygnowany. Pozbawiony nadziei. Wszystko dlatego, że mój dandys nareszcie dojrzał; po to, by zrozumieć, ze nic i nikt nie jest w stanie cofnąć czasu i że właśnie stracił wszystkie szanse na godne życie oraz prawdziwe spełnienie. Czy bezpowrotnie?
Przypuszczam, że tak.

Baza jest nadspodziewanie, nawet jak na wycofaną konstrukcję całości, miękka i dyskretna, w pewnym sensie mleczna. A raczej mleczno-kadzidlana. :) Do niezwykłego, ani dymnego, ani zimnego kadzidła dołącza ciche, wyszeptane wspomnienie po cedrowym drewnie oraz jakieś jeszcze drzewne akordy, niemożliwe do zdemaskowania (heban to czy cyprys?), nieomal rozpływające się w gęstej mgle. Niezrozumiałe, a jednak wciągające. W pewien sposób rozpaczliwe, choć też oczarowujące niecodzienną urodą. Niezbyt męczące, a jednak trudne. Dziwne. W dwójnasób – dziwne.

Stąd skojarzenie z Eugeniuszem Onieginem [na drugiej fotografii Ralph Fiennes, wcielający się w tę postać w jednej z ekranizacji poematu Puszkina]: bohaterem skomplikowanym, niejednoznacznym, w równym stopniu antypatycznym co skłaniającym czytelników do identyfikacji z nim. Żywym. I beznadziejnym.
Ot, człowiek.


Rok produkcji i nos: 2008, Daniela Andrier

Przeznaczenie: aromat stworzony jako męski, ale ciekawie układa się również na skórze kobiety. Spokojny, wyważony, elegancki – więc znakomicie sprawdzi się podczas wszystkich okazji formalnych, zawodowych i prywatnych.

Trwałość: w granicach dziesięciu godzin.

Grupa olfaktoryczna: aromatyczna

Skład:

Nuta głowy: irys pallida, neroli
Nuta serca: wetyweria, drewno cedrowe
Nuta bazy: kadzidło somalijskie, benzoes
___
Dziś noszę l’Air du Temps od Niny Ricci.

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. 18th century blog. Fashion and culture from the 1700s. (KLIK) Na zdjęciu widnieje nie kto inny, jak Hugh Laurie, czyli książę Walii w trzeciej serii Czarnej Żmii. ;)
2. knightleyemma.wordpress.com/2009/12/21/onegin-1999 [recenzja filmu Oniegin].