Kto narobił w rabatkę babci?

Dzisiejszym postem narażę się kilku osobom. Trudno, nie będę przepraszać za własny nos. ;)
Obsmaruję nieomal legendę niszowych perfum. Nadszedł czas na cyrkowe klimaty: Dzing! od L'Artisan Parfumeur.


Nie robię tajemnicy z faktu, iż nie darzę dzieł Olivii Giacobetti przesadną sympatią [poza pojedynczymi przypadkami], choć staram się uczuciem tym nie epatować i jej produkcje w recenzjach pomijać. Ale to, TO przechodzi wszelkie pojęcie. Szczególnie w otwarciu.

Właściwie nie bardzo wiem, skąd biorą się moje negatywne odczucia; ostatecznie nie mam nic przeciwko stereotypowo fekalnym składnikom perfum. Cywet i kastoreum potrafią wszak brzmieć nadzwyczaj pięknie. Hm, ale wyłącznie w równym sobie (pod względem klimatu i mocy) towarzystwie. Cywet i kadzidło - tak; kastoreum i ambra - jak najbardziej; kastoreum i pudrowe kwiatuszki - za cholerę.
Jeśli dodać do tego spokojne, przytłumione nuty skórzane oraz lekkie mydełko, wówczas na mojej skórze rozsiada się obrzydliwy, trudny do zniesienia fetor. Coś jak wiejski wychodek zbudowany na skraju panieńskiego ogródeczka, pełnego aromatycznego kwiecia i ziół. Brudna, nigdy nie czyszczona latryna otoczona przez żonkile, irysy, róże, rutę, miętę i rumianek; w upalny letni dzień rozsiewająca niemożliwą do zaakceptowania woń.
Właśnie wspomniana pudrowość, wycofanie gładziutkich składników powoduje, że zaczyna mi być wszystko jedno, jak wygląda toaleta, do której właśnie biegnę. Byle tylko odreagować traumę. To znaczy, byłoby tak, gdybym nie miała mocnego żołądka. ;) Dzięki niemu zdołałam poświęcić się te kilka razy i przetrzymać smrodek-wychodek w nadziei na uspokojenie kompozycji.


Później robi się trochę lepiej. Właściwie o tyle, o ile latryna na podwórzu lepsza jest od latryny w ogrodzie kwiatowym. :) Bo fekalna skóra, podbita stęchłym, oślizłym, choć relatywnie "świeżym" drewnem tudzież akcentami rodem ze sklepu kolonialnego staje się lżejsza do zniesienia, gdy pozbawić ją żywej roślinności.
Niestety, kompozycja w dalszym ciągu pozostaje pudrowa, przygaszona, płytka, pozbawiona jakiegokolwiek punktu zaczepienia. W tym miejscu zazwyczaj dopada mnie zniechęcenie. Jest mi wszystko jedno; mam gdzieś rozwój Dzinga [bylebym tylko zdołała uwolnić się od tego - określenie w pełni uzasadnione - zapaszku]. Dalsza przygoda testowa przebiega wedle jednego z dwóch ustalonych schematów: albo idę do łazienki zmyć z siebie rzeczone paskudztwo, albo zaciskam zęby i czekam dalej.

Czekam...

Czekam...

Czekam...
[to gorsze, niż kolejka u dentysty; czas tak strasznie się dłuuużyy!]

W końcu dostępuję zaszczytu poznania bazy omawianego aromatu. :)
No. Nareszcie. Coś, co nie jest obrzydliwe (nie jest też ładne ani specjalnie ciekawe, ale zawsze lepsze od poprzednich stadiów). W finale kompozycji drewno zostaje wyszorowane mydłem i później schnie, wystawione na podmuchy letniego wiatru. Ostatecznie okazuje się być kawałkiem starego, acz w dalszym ciągu zachowującego przyrodzonego świeżego ducha, cedru. Tak jasnego, wygładzonego i czystego, że spokojnie można wypić na nim cienką kawkę "turecką po polsku", z fusami smyrającymi nasze przestrzenie międzyzębowe. Gdzieś w oddali słychać kościelne dzwony, zwołujące babiny w chustkach i dzieci pierwszokomunijne na nabożeństwo różańcowe. Wkrótce z tej samej strony dociera ku nam lekka, porządnie już rozrzedzona, strużka kadzidła.
Tylko cóż z tego?
Sytuacji i tak nic już nie uratuje. Kawa pita w wychodku, podejrzanie zmieszana ze swojskim sacrum - jakieś to dziwne, nie uważacie?

A w ogóle: nie lubię cyrku.

Rok produkcji i nos: 1999, Olivia Giacobetti

Przeznaczenie: bliskoskórny zapach typu uniseks, dla hm.. miłośników naturalizmu. ;)

Trwałość: nawet do siedmiu godzin

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-skórzana

Skład:

Nuta głowy: biały irys, imbir, róża
Nuta serca: biały żonkil, kawa, drewno cedrowe
Nuta bazy: kastoreum, piżmo, benzoes, szafran
___
Dziś noszę męską Encre Noire od Lalique.

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. http://img224.imageshack.us/i/przycampinguvp2.jpg/
2. http://www.polskiekrajobrazy.pl/Galerie/69:Lubelszczyzna/37706:STARA_CHALUPA_WIEJSKA.html