Nieistniejące opowiadanie

Shalimar waniliowy ze swoim genialnym rodzicem dzieli sporo genów, lecz z różowym, irysowym bliźniakiem już znacznie mniej. Pragnienie poznania Shalimar Ode à la Vanille zrodził we mnie sam fakt istnienia pachnidła. Lecz wiedziałam, że w tym przypadku pośpiech nie będzie moim sprzymierzeńcem. Dlatego nań czekałam, bez ponaglania, bez niecierpliwości, choć nie beznamiętnie. Wiedziałam po prostu, że mam czas.
Że mamy czas.
Czasu bowiem nam nie brakuje.
Nie w tym przypadku.

W opowieści snutej przez Ode à la Vanille czas płynie niespiesznie, dyskretnie przesączając się przez kolejne warstwy rzeczywistości, rozsnuwając wokół mgłę ciszy, wspomnień, dawnej miłosnej gorączki oraz szczerości. Opleciona ciepłym woalem pachnidła niczym miękkim kaszmirowym szalem, mam chęć napisać opowieść, której akcja rozgrywałaby się na przełomie wieków dziewiętnastego i dwudziestego wieku gdzieś na północy Indii, w porze pomonsunowej, na społecznym obszarze "ziemi niczyjej", w świecie zapomnianym przez bogów i ludzi (jak chcieliby kolonizatorzy) bądź zdominowanym przez siły, dla których człowiek jest tylko pionkiem na szachowej planszy, na każdym kroku naznaczonym boskim porządkiem (zgodnie z przekonaniami ludności miejscowej). Bez wielkich emocji, które w tej specyficznej sennej rzeczywistości można tylko wspominać lub o nich marzyć ale również bez pragnienia, by namiętności budzić.
Świat w moim nieistniejącym opowiadaniu zdominowałyby spokój oraz oniryczność, poczucie zawieszenia między tym, co realne i tak prawdziwe, jak numer Times of India sprzed czterech miesięcy, przywieziony kiedyś przez starego lekarza z najbliższego większego miasta a tym, co nierzeczywiste, sprawiające wrażenie zapożyczonego ze świata pradawnych mitów; niczym tygrys-ludojad przed pięcioma laty grasujący po okolicznych osadach, powrotu którego wyczekują i obawiają się zarazem tak Indusi, jak i wpasowani w senny klimat nieliczni Brytyjczycy. W tę rzeczywistość nie zawita nigdy Wielki Świat z jego kolorami, hałasem, nieznośnym wszędobylskim jazgotem. Nawet Wielka Historia, której tryby już uruchomiono i która niedługo, za niecałe pół wieku wypędzi europejskich marzycieli z powrotem do ich świata Rozumu, Światła i Logiki, Platona, Kanta i Goethego pojawi się później, niż finał mojego nieistniejącego opowiadania. Najwyżej zamajaczy tylko na horyzoncie, pokotłuje się trochę tuż za ramą mego obrazu, by zniknąć po chwili, rozpłynąć się w tej samej ciężkiej mgle, z której przybyła.
Shalimar Ode à la Vanille symbolizuje rzeczywistość, której już nie ma, która nie wróci a może nawet - której nigdy nie było. Prostą codzienność wsi przytulonej do ściany Himalajów lub Karakorum, w której czas, jego sens i upływ, są pojęciami względnymi.

W świecie ciszy i zadumy, gdzie popołudniowa filiżanka herbaty znaczenie ma równie wielkie i równie małe jak poranne błogosławieństwo, gdzie opozycje binarne jednocześnie nie istnieją oraz motywują każde ludzkie działanie starość i młodość, miłość i nienawiść, swojskość i obcość, życie i śmierć przenikają się wzajemnie staranie siebie unikając, trwają ponad czasem i przestrzenią jednocześnie trwaniu swemu zadając kłam. Tu okazuje się, że radość i smutek, bieda i zamożność, słodycz i gorycz w końcu - to jedno i to samo. Niedająca ująć się w słowa Pełnia.
W moim nieistniejącym opowiadaniu świat okazałby się zaświatami a zaświaty realną rzeczywistością. A może wcale nie...? Wszak to nie człowiek tworzy sztukę czy literaturę, tylko "coś", jakaś tajemna siła wewnątrz istoty ludzkiej kreuje nowe światy niejako poprzez nią. Podobny sposób istnienia charakteryzowałby również bohaterów niepowstałego opowiadania: żyliby oni poprzez "coś"; poprzez herbatę serwowaną w porcelanowym serwisie w łączkę oraz modły wznoszone do Kumari Dewi; przez niebosiężną ścianę gór oraz poprzez mgłę, spowijającą wszystko co było, co jest i co będzie tą samą odwieczną, miękką, kaszmirową zasłoną.

Shalimar Ode à la Vanille odpowiada za rzeczywistość, w której sen i jawa trwają w ramach kontinuum. Jest poetycki znacznie bardziej, niż mój poprzedni bohater, japońska jesień Aki. Dzięki temu przemawia do mnie głównie za pomocą obrazów i emocji, niekoniecznie zaś dzięki nutom, poszczególnym składnikom czy chłodnemu rozumowaniu chemika w białym kitlu. ;)
Waniliowy Shalimar to poezja w czystej postaci. ;) Choć może odrobinę zbyt refleksyjna, za mało energiczna.

Trudno napisać coś konkretniejszego, bardziej "namacalnego" o zapachu wywołującym tak silne obrazy a do tego tak podobnym do jednego z moich faworytów. Ponieważ klasyczny Shalimar, czy to pod postacią wody toaletowej, perfumowanej czy też ekstraktu od lat budzi mój niesłabnący zachwyt. A jego waniliowe dziecko (czy może młodsze rodzeństwo?) przejawia wiele doń podobieństw. No i czy wypada poprawiać coś, co już jest doskonałe?
Na szczęście okazało się, iż w miejsce poprawy otrzymałam uzupełnienie; niejako erratę do klasyka. Piękniejszą i daleko bardziej wartościową, niż w przypadku Shalimar Parfum Initial. Całe szczęście. :)

Różnice między wersjami podstawową i waniliową widać przede wszystkim na początku kompozycji. Kiedy "pierwszy" Shalimar ściele się na skórze miękko, cytrusowo-balsamicznym woalem, Oda do Wanilii zaznacza swój silny charakter; nieco bardziej nowoczesny, lekko metaliczny, irysowo chłodny a dystansujący [w miejscu, w którym po sobie spodziewałam się zachwytu, spotkało mnie zaskoczenie; coś jak nieoczekiwany bunt]. To już drugi taki przypadek, drugie podejście Thierry'ego Wassera do Shalimarowego irysa, podkreślonego skórzaną bergamotką, mętną, dymną wanilią oraz sandałowcowym ciepłem różanych i jaśminowych płatków, roztartych w dłoni. Nie jest jednak ani lepiej ani gorzej; ot, po prostu inaczej. Nieco przekorniej, odrobinę żywiej. Zresztą wkrótce zniknie i to, ustępując miejsca wszystkiemu, co znam z wersji podstawowej.
Do której omawiane pachnidło w miarę upływu czasu upodabnia się coraz bardziej. Jest tylko nieco bardziej wycofane, skupione na wnętrzu, poetycko zamyślone. Dymne, drzewne, kwiatowe, opatulone lekką, zielonkawo-zwęgloną słodyczą (w stylu znanym choćby z Eau Duelle od Diptyque), oprószone przyprawami, złożone między wonnymi żywicami, drzazgami ostrego sandałowca, uschniętymi płatkami szkarłatnej róży oraz kilkoma ziarenkami podwietrzałego już eugenolowego kardamonu. Lekko przypudrowane jakąś nieznaną substancją (czy popiół może pachnieć dojrzałą słodyczą?) i zapalone.
W chwili, gdy znad domowego ołtarzyka zaczyna unosić się pachnący dym pojmujemy, że na nas już czas. Kiedy kadzidło budzi się do życia my odchodzimy, powoli rozpływamy się w nieustępującej, odwiecznej mgle, gęstej i przyjemnej.
Czas płynie ponad nami i poza nami. Nas zresztą też już dawno nie ma. Rozpłynęliśmy się. We mgle oraz we własnych snach.

Rok produkcji i nos: 2010, Thierry Wasser

Przeznaczenie: zapach stworzony dla kobiet [aczkolwiek, niczym klasyk, winien spodobać się także i wielu Panom :) ], niezbyt bliski skórze. Bardzo ciepły i przyjazny; nie powoduje efektów ubocznych, więc świetnie nadaje się na wszelkie okazje, jakie tylko zdołamy wymyślić. :) Na wieczór i na dzień, na mroźną zimę oraz skwarne lato. Jak to Shalimar... ;)

Trwałość: w granicach dziewięciu-dwunastu godzin

Grupa olfaktoryczna: orientalno-waniliowa

Skład:

Nuta głowy: cytryna, bergamotka
Nuta serca: wanilia majotyjska, jaśmin, róża
Nuta bazy: wanilia madagaskarska, kadzidło frankońskie, bób tonka, irys, opoponaks
___
W tej chwili pachnę Praline de Santal od Parfumerie Generale a wcześniej tym, o czym powyżej.

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1.  http://121clicks.com/inspirations/the-beauty-of-india-incredible-photos
2. http://jssgallery.org/Paintings/Cashmere.htm
3. http://shahidul.wordpress.com/2008/07/11/paradise-found/