Dlaczego nie mam konta na Facebooku?

I mieć nie zamierzam.
Głupota? Lekkomyślność? Brak asertywności? Lenistwo?
Dlaczego pewna wiedźma nie znosi portali społecznościowych?

 

Mniej więcej z TEGO powodu. Uważam, że im mniej wiadomo o mnie w Sieci, tym lepiej. ;)
Myślicie, że permanentna inwigilacja to melodia przyszłości? Błąd.
Ona już trwa w najlepsze.

"(...) – Ale to nie koniec – ciągnąłem. – Powiedzmy, że chcę dziś na mieście poderwać jakąś laskę. Powiedzmy, że pójdę do Independenta naprzeciwko. Więc mogę sprawdzić go sobie zawczasu. Podoba mi się Zoe – wygląda na laskę, którą mógłbym spróbować zaciągnąć dziś do łóżka. Klikam na jej zdjęcie, żeby dowiedzieć się o niej więcej.

Kliknąłem na Zoe. Girls Around Me szybko załadowała pełnoekranowe zdjęcie z jej profilu na Facebooku. Aplikacja powiedziała mi, gdzie Zoe ostatnio widziano (w Independencie) i kiedy (15 minut temu). Duży zielony przycisk u dołu nosił napis „zdjęcia i wiadomości” i aż się prosił, żeby tam wejść. Gdy w niego kliknąłem, zostałem z miejsca przeniesiony na facebookowy profil Zoe.

– Oto Zoe. Większość informacji o niej jest ogólnie dostępna, więc teraz wiem też, jak ma na nazwisko. Widzę, że jest singielką, że ma 24 lata, że chodziła do liceum w Stoneham i do Bunker Hill Community College, że lubi podróże, że jej ulubiona książka to „Przeminęło z wiatrem”, a jej ulubiona piosenkarka to Tori Amos, i że ma przekonania liberalne. Znam już też imiona członków jej rodziny i znajomych. Widzę, kiedy ma urodziny.

– To wszystko jest dostępne na Facebooku? – zapytała jedna z dziewczyn.

– Nawet więcej, zależnie od tego, jak ma się skonfigurowane ustawienia prywatności. Na przykład mogę też obejrzeć zdjęcia Zoe.

Kliknąłem na album foto i ściągnąłem na telefon zbiór setek publicznie dostępnych zdjęć. Szybko je przejrzałem.

– Wygląda na to, że z Zoe bym się dogadał. Z jej albumów ze zdjęciami wynika, że jest imprezowa, a z liczby facetów, z jakimi fotografuje się w barach i klubach wnosić można, że robi się rozrywkowa, kiedy się napije, a jej ulubiony drink to margarita. Zdaje się, że niedawno była w Rzymie. Poza tym, ponieważ w jej albumie są też jej zdjęcia z plaży, wiem, jak Zoe wygląda w bikini… a wygląda no no, całkiem nieźle.

Moja dziewczyna zabiła mnie wzrokiem. Zapewniłem ją, że Zoe w bikini nie dorasta jej do pięt i relacjonowałem dalej.

– Czyli teraz już wiem wszystko o Zoe. Wiem, gdzie teraz jest. Wiem, jak wygląda zarówno w ubraniu, jak i bez. Wiem, jak ma na nazwisko, jak nazywają się jej rodzice i brat. Wiem, co lubi pić. Wiem, gdzie chodziła do szkoły. Wiem, co lubi, a czego nie lubi. Teraz wystarczy, że pójdę do Independenta, zagadnę ją, czy pamięta mnie z liceum w Stoneham, zapytam, jak się miewa jej brat Mike, postawię jej mrożoną margaritę i zręcznie przemycę w rozmowie wspomnienia ze wspaniałych wakacji, które spędziłem w Rzymie.

Podczas całej prezentacji reakcje moich znajomych dzieliły się mniej więcej równo wzdłuż linii podziału płci. Faceci wydawali się rozbawieni albo (...) filozoficznie usatysfakcjonowani własną opinią o portalach społecznościowych. Kobiety, z drugiej strony, wyglądały na przerażone.

I właśnie wtedy macki dręczącego je niepokoju – głęboko empatycznej obawy o to, że ktoś inny znajduje się w niebezpieczeństwie – zaczęły oplatać całą naszą grupę.

– A jeśli nie uda się z Zoe – zakończyłem, ostatni raz zaglądając do aplikacji – w Independencie jest dziś wieczorem… zobaczmy… dziewięć innych dziewczyn".

ŹRÓDŁO PODANE WYŻEJ

Zanim napiszecie mi, że wystarczy być osobą przewidującą lub mieć odrobinę wyobraźni, by nie donosić innym o każdym swoim poczynaniu, zastanówcie się: ile razy informowaliście znajomych gdzie, kiedy, na jak długo jedziecie na wakacje i kto w tym czasie będzie pilnował Waszego domu? Czy nigdy w Waszym życiu nie zdarzyło się, by "złapano" Was na obecności w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze [choćby w szkole; nawet taką miłą i pilną uczennicę, jak wyżej podpisana, w czasach licealnych na ewidentnym wagarowaniu przyłapała jej nauczycielka francuskiego ;) A to tylko pierwszy przykład z brzegu]? Czy nigdy nie wypytywaliście wspólnych znajomych o chłopaka/dziewczynę, którymi aktualnie byliście zainteresowani? Czy w końcu nigdy nie chwaliliście się bliźnim własnymi osiągnięciami czy przeżyciami ani nie zwierzaliście się z problemów?

No to teraz wyobraźcie sobie, że wszystkie tego typu informacje pojawiają się publicznie, w dodatku  za pośrednictwem "twardych danych" (typu fotografia czy zapis rozmowy), w różnych miejscach Sieci. I że ktoś postanowił, dla dziwnie pojmowanej "wygody", zebrać je w jednym punkcie.
Kto tylko zechce, będzie mieć Was podanych jak na tacy. Wystarczy, jak w przypadku zagrożeń związanych z ACTA, odrobina złej woli.

Orwell? 1984?
Witajcie w nowym, lepszym świecie! ;>
___
Aktualnie noszę Rose Oud marki Illuminum a wcześniej były Roots od Sary Horowitz.

P.S.
Źródła ilustracji:
1. http://crankitmedia.com/index.php/the-dangers-of-the-social-media-check-in-infographic/
2. http://philbradley.typepad.com/phil_bradleys_weblog/2010/02/please-rob-me-a-danger-of-social-networking.html

* * *

Lubicie zapach jaśminu? A może choć doceniacie? Albo, jak ja, macie sentyment do wszelkich wyrazów, które w jakiś sposób kojarzą się z perfumami? ;) Jeżeli tak, to miałabym do Was ogromną prośbę. Naprawdę ogromną. A dokładniej taką w rozmiarach dorosłego konia. Dawniej wyścigowego, dziś prawie-salami.
Pomóżcie mu, proszę!

„Tyle o sobie wiemy, na ile nas sprawdzono”. Słowa Wisławy Szymborskiej pobrzmiewają nam w uszach echem, kiedy brniemy przez starą oborę gospodarza. Jaśmin, bo tak go nazwaliśmy, stoi u kresu korytarza. Z głowy zwisa mu za duży, skórzany kantar, przypięty do łańcucha. Małe, przerażone ślepia wibrują w ciemności. Wzdryga się na nasz widok, zaczyna trząść. Odsuwamy więc rękę.

Wiemy, czemu tu jesteśmy - Jaśmin był kiedyś championem. Kiedyś wygrywał. Ktoś gdzieś się dowiedział, że kontuzja ścięgien wykluczyła go z kariery - przyjechał ponoć do Polski na rzeź aż z Czech. Bo tu kilogram mięsa jest więcej wart. W końcu chociaż z tego słyniemy - wiedziemy prym w Europie.

A mówi się, że koń człowiekowi przyjacielem. Mówi się, że pochodzenie i charakter gwarantują koniowi godne życie, a u jego końca, godną śmierć. I może wydaje nam się, że tak właśnie jest. Racja - "wydaje się". Bo czas zweryfikuje wszystko.

Jaśmin decyduje się poskubać rękaw, wsuwa malutkie folblucie chrapy w nasze ręce i patrzy na nas wielkimi, ciemnymi oczyma błagając o ratunek. Wilgoć panująca w oborze przyprawia o dreszcze, Jaśmin zaczyna walić kopytem o beton, pobrzękuje łańcuch. Wyprowadzamy go na lince do zdjęcia. Zadziera wysoko głowę, nerwowo biega wkoło, rozpaczliwie rży. Łzy cisną nam się do oczu. Iluż takich championów, tych minionych, i tych, co nie doszli, wystaje dziś na łańcuchach w oczekiwaniu na to, co im człowiek zgotował. Ileż ukochanych koni, ileż sportowców i zasłużonych w hodowli.

Powinien Jaśmin wiedzieć, że wdzięczność umiera pierwsza. Ale wie, co mówi się o nadziei. Więc wypatruje, przez swoje małe okienko, choć nie wie czego. Chociaż jego zegar tyka, tli się w nim marzenie. Marzenie zielonych pastwisk, i galopad w tabunie. Marzenie bezpiecznego skrawka ziemi, tylko jego, Jaśminowego skrawka, którego już nigdy nikt mu nie zabierze. Nawet jeśli już nigdy dla nikogo nie będzie championem, to przecież on, zwykły już Jaśmin, też chce żyć.

Bez nas Jaśmin nie ma szans. Możemy ofiarować mu życie i zapewnić godną emeryturę w stajniach Fundacji pośród 450 ocalonych koni. Gospodarz zgadza się, abyśmy zabrali Jaśmina ze sobą po zostawieniu zadatku. On ufa bardziej nam, niż my jemu - kiedy słyszymy o planach wzięcia konia do bryczki jeszcze wieczorem, natychmiast wyciągamy zadatek. Zabieramy konia słysząc złowieszcze "jak go nie spłacicie, przepadnie to ścierwo i Wasz zadatek!".

Cena jego życia to 2500 zł.

Mamy czas do końca kwietnia.

Prosimy Was o pomoc.
Możesz pomóc go ocalić dokonując wpłaty na nasze konto zbiórkowe z tytułem "Jaśmin".