Promień słońca

Dziś kolej na recenzję następnego dzieła z Michałowej przesyłki. O którą zresztą uprzejmy darczyńca jakiś czas temu zdążył się upomnieć. ;) Jako że prośba ofiarodawcy to nie przelewki wiedziałam, iż muszę się streszczać. :) Dziś dojrzałyśmy, próbka i ja, do zmierzenia się ze sobą.

Właściwie to mierzyłyśmy się od jakiegoś czasu, w odstępie kilku dni, wieczorami. I już wiemy, że - choć szanujemy siebie nawzajem - prawdopodobnie nigdy nie zbliżymy się do siebie. [jak myślicie: gdzie leży granica personifikacji pachnideł? ;> ] O przyjaźni nie może być mowy.
Albowiem Vetyver, reaktywowany po latach zapach od Givenchy, choć piękny i budzący we mnie mnóstwo ciepłych uczuć, wybitnie mi nie leży. Perfumy zauroczyły mnie cudnym charakterem, czarowną lekkością oraz ujmującym światłem, lecz cóż z tego, skoro moja skóra wycina zeń wszystko, co piękne? Odzwierciedlenie optymistycznego testosteronu najwyraźniej nie jest dla mnie. W czym nie widzę zresztą niczego dziwnego. ;) Nie dość, że nie jestem mężczyzną, to jeszcze w realnym świecie rzadko kiedy tryskam hurraoptymizmem.

Przejdźmy jednak do sedna.
Pierwowzór Vetyveru, ultraprosta Eau de Vetyver, powstał w roku 1959, co już samo w sobie stanowi ewenement. Dlaczego? Ponieważ składał się niemal wyłącznie z nut bergamotki, wetywerii i kolendry. Trzy oficjalne składniki; kilka dziesięcioleci przed modą na minimalizm, wyobrażacie sobie? Można więc zaryzykować stwierdzenie, iż to właśnie EdV była tej mody prototypem. :) Dziś wróciła do świata żywych, choć w ograniczonej dostępności, jako element jubileuszowej serii Les Parfums Myhtiques. Może to i lepiej...?

Gdyż Vetyver, mimo całej swojej prostoty oraz uroku osobistego, pozostaje pachnidłem skleconym zdecydowanie zbyt finezyjnie, jak na dzisiejsze głównonurtowe perfumiarstwo. Oczarowuje bez kłopotu i zapewne szybko zyskałby grono oddanych miłośników, aczkolwiek wielomilionowych zysków raczej nie mógłby przynosić. Tyle przynajmniej zdaje się sugerować rozwój zapachu na mojej skórze.
Od otwarcia, suchego, cytrusowego oraz pozbawionego słodyczy, opartego na grze cytryny i bergamotki, omawiany aromat stopniowo otwiera się na zapach wetywerii. Powoli, niczym kielich lotosu, celebrując chwilę. Nie, to nie jest łopatologia 1 Million. I kiedy rozwija się w pełnej krasie, przypomina raczej kolegę od Guerlain niż siłaczy pokroju Encre Noire. :) Staje się co prawda nieco dymny, lecz główną rolę gra wetyweria sucha, słoneczna, wpasowana w klimaty flory europejskiego Południa (lub afrykańskiej Północy ;) ). Efekt ten podkreśla dodatek ziaren kolendry, dzięki którym kompozycja zyskuje jeszcze jeden wytrawny szczegół.
Wszystko jest miłe zarówno dla nosiciela, jak i dla jego otoczenia, wdzięczne, proste, odświeżające, niezobowiązujące.

Więc gdzie tkwi haczyk? W mojej powłoce. ;) Ponieważ opisana gra znika szybko, zastąpiona przez bliżej nieokreśloną, męczącą cytrusową pastę, samo pachnidło z szykownego niebezpiecznie dryfuje w stronę bazarowej podróby za kilka złotych. Albo "odpowiedników" z rozlewni. Miły charakter diabli biorą, zamiast niego zjawia się tandetny dres-goguś, z kpiącym uśmieszkiem obserwujący moje starania.
Cóż poradzić? Świeżak, nawet najbardziej ciekawy, nie jest tym, co tygrysy lubią najbardziej. :)

Rok produkcji i nos: 2007, ??
[ponoć za pierwowzorem stał sam Hubert de Givenchy, ale ostatnio zaobserwowałam, iż kaktusy na mojej dłoni nie chcą rosnąć ;) ]

Przeznaczenie: zapach dla mężczyzn; dosyć bliski skórze, lecz o zadowalającej projekcji. Na wszelkie okazje, lecz najbardziej stosowne wydają się te letnie i mniej zobowiązujące.

Trwałość: około pięciu-sześciu godzin

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-drzewna

Skład:

Nuta głowy: bergamotka
Nuta serca: wetyweria, kolendra
Nuta bazy: drewno sandałowe
___
Dziś Cuir od Mony di Orio.

P.S.
Pierwsza rycina to fotos ilustrujący pierwowzór mego dzisiejszego bohatera a pochodzący z Fragrantiki.