Wznieśmy kielichy?

Właściwie dlaczego nie? Wznieśmy! :)
A mówiąc dokładniej, wznieśmy szklanki; w szklankach niech radośnie chlupocze nam Juniper Sling.

Wbrew pozorom nie namawiam jednak do picia perfum. ;) Które tak się szczęśliwie składa, że powoli wychodzą z, denerwującej moją skromną osobę, szufladki "produktów kosmetycznych" [choć  rewolucji się nie spodziewam i pewnie w dalszym ciągu główny nurt zasilać będą zapachy produkowane przez duże koncerny kosmetyczne a sprzedawane razem z maskarami pogrubiającymi oraz balsamami wyszczuplającymi. ;> No, niestety] w świat kultury popularnej, sztuki, dizajnu, ważnego dodatku do naszego stylu życia. Dowód na to widzicie powyżej. :)

Chyba po raz pierwszy historii dostępne w (niemal) powszechnej sprzedaży pachnidło stało się inspiracją do stworzenia koktajlu alkoholowego, który jest autentycznie pity i coraz bardziej rozpoznawalny. Ostatecznie podczas przygotowań do napisania niniejszej recenzji znalazłam w internecie kilka różnych przepisów na Jałowcową Procę. :) Co oznacza, iż napitek nie jest kolejnym happeningiem artystycznym czy zabiegiem marketingowym [przynajmniej nie tylko...] oderwanym od rzeczywistych potrzeb konsumentów lecz, że faktycznie trafił pod strzechy.

Poniżej jedna z wariacji na temat oryginalnego przepisu Giuliano Morandina, menedżera Baru pięciogwiazdkowego londyńskiego hotelu The Dorchester [co ciekawe, drink nie jest obecnie częścią regularnej oferty The Bar], zaakceptowana jednak przez markę Penhaligon's:

Jak widzicie, są pewne różnice: tu bergamotka, tam ogórki, tu zmiażdżone płatki róży oraz listki mięty, tam po prostu sam lód, tu sok z ananasa, tam woda sodowa, tu wreszcie świeżo starta gałka muszkatołowa, tam bardziej tematyczne roztarte jagody jałowca. Oba koktajle w smaku na pewno różnią się znacznie ale jak mają się do swojego pierwowzoru, zapachu od Penhaligon's?
Nie mogę powiedzieć; z całej trójki znam bowiem tylko perfumy.
Proponuję zatem, byśmy dla bezpieczeństwa zajęli się tylko nimi. ;)

Pierwsze, co  pomyślałam tuż po pierwszej aplikacji dzieła na skórę, to: "jak dobrze, że nie poznałam tego zapachu wcześniej!". Wcześniej, czyli na początku mojej przygody z niszowymi perfumami, z blogowaniem albo chociaż w chwili premiery dwa lata temu. Wtedy bowiem najprawdopodobniej odrzuciłoby mnie od tej mieszanki, jako od zbyt podobnej do damskiego Light Blue Dolcego i Gabbany. Przypuszczalnie do ponownego zagłębienia się w odmęty Juniper Sling, z bardziej otwartym umysłem, już bym się nie zmusiła. Nie przez najbliższe lata.

A to dlatego, że otwarcie, wytrawne, świeże dzięki niesłodzonym cytrusom i akordom drzewno-przyprawowym rzeczywiście nie nastraja mnie zbyt optymistycznie. Choć wyraźnie czuję weń zmrożone nasiona jałowca nie mogę opędzić się od myśli, że o wiele piękniej przedstawiono je w L'Humaniste marki Frapin. Akord dzięgielowy, choć zmącony przyprawami, raczej nie poprawia sytuacji. Jakim cudem to wszystko udaje odpowiednik cytrusowo-cedrowego Light Blue, pozostanie chyba tajemnicą mojej skóry. ;)
Na szczęście im dłużej JS przebywa na ciele, tym ciekawszym się staje.Wyzierający zza cytrusów jałowcowy alkohol stopniowo ogrzewają przyprawy (kardamon, cynamon, pieprz), kłącze irysa wygładza, zmieniając w aksamitną taflę jakiejś cudownie pachnącej zawiesiny, zaś przebijające od spodu akcenty drzewno-żywiczne i przejrzyste dodatkowo całość pogłębiają. W bazie ciemna skóra zapewnia kilka smużek ostrego, troszkę wędzarniczego dymu, za którego zbilansowanie odpowiada syropowo-mięsista woń melasy [przecież pewien rodzaj przytłumionej mroczności jest im wspólny]. Wszystko to jednak okazuje się miękkie, coraz bardziej gładkie oraz ciepłe, coraz przyjemniej rozleniwiające; jak przypuszczam, właśnie wzrasta znaczenie żywiczno-drzewno-słodkiego syntetycznego zamiennika ambry. Jest mi cudownie błogo. :)

Co jest dziwne, ponieważ jakimś cudem dosłowne, słoneczne, wyprane z fruktozowo-wodnych konotacji cytrusy z otwarcia zdołały przetrwać aż do finału kompozycji. Dzięki ginowi w połączeniu z wetywerią i skórą? Dzięki deklarowanym w składzie czarnym wiśniom? [Których jednak nie stwierdziłam podczas testów; w tej chwili czuję coś w stylu dosłodzonej, nieco skórzastej kwasoty, jednak nie daję głowy, że wywąchałabym ją bez zaglądnięcia w Sieć]. Któż to może wiedzieć?
Grunt, że Juniper Sling nosi się przyjemnie i lekko, że otula ludzkie ciało miękkim szalem ze szlachetnego materiału lecz w zdecydowanie zimnym kolorze, że emanuje łagodnie na otoczenie, dla samego nosiciela (albo nosicielki) stając się strojem uniwersalnym, przewiewnym oraz wygodnym.
W sam raz na lato. :)

Na zdrowie!

Rok produkcji i nos: 2011, Olivier Cresp

Przeznaczenie: zapach sklasyfikowany jako męski [choć Fragrantica donosi, że uniseks. W co wolę wierzyć, ponieważ jestem kobietą, zaś ludzie z Penhaligon's to zawodowi tradycjonaliści :D ]. O całkiem przyjemnej, kilkunastocentymetrowej projekcji, z czasem redukującej się do wąskiej lecz wyczuwalnej aury.
Na wszystkie okazje.

Trwałość: słaby punkt pachnidła, które na mojej skórze wytrzymuje od niecałych czterech do sześciu godzin

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-przyprawowa (oraz drzewna)

Skład:

Nuta głowy: jagody jałowca, cynamon, dzięgiel, pomarańczowa brandy
Nuta serca: kłącze irysa, kardamon, czarny pieprz, skóra
Nuta bazy: czarna wiśnia, brązowy cukier, ambroks, wetyweria

P.S.
Pierwsza ilustracja pochodzi z http://www.penhaligons.com/raise-your-glass-tojuniper-sling/