Od A do Z

Czyli wszystko, co można powiedzieć o pomarańczy jako roślinie. :)

Czy to w ogóle będzie recenzja? Czy można tak nazwać zestaw refleksji po dwóch testach w biegu? Nie wiem.
Zobaczymy co z tego wyniknie.

Lecz nie mam wątpliwości, że najnowszy perfumowy produkt marki Yves Rocher szczerze mnie zachwycił.

Co potwierdza wyjątkowo duża ilustracja. Z racji, że tym razem marce udało się idealnie wstrzelić w klimat promowanego pachnidła. Neroli z serii Secrets d'Essences to zabutelkowana obsesja na punkcie pomarańczowych drzewek. Poważnie.
Niech się schowają kwiaty pomarańczy od Lutensa, niechaj w cień odejdą nerolowe interpretacje Kurkdjiana, gdzież tam dusznym, zmysłowym oparom klasycznego Amarige do tej naturalistycznej choć przecież odświeżającej woni! Nawet krystalicznie słodki Miel d'Oranger tej samej marki (bożonarodzeniowa limitowanka sprzed dwóch lat) nie wytrzymuje porównania z premierowym pachnidłem.
Nie mówię, że wszystkie wymienione są w jakikolwiek sposób gorsze [a nawet prost przeciwnie: ich mocnej pozycji w moim sercu raczej już nic nie jest w stanie zagrozić] tylko, że zawsze kładą nacisk na jeden lub kilka wybranych aspektów pomarańczowego zapachu, nie zaś na dosłownie wszystkie, jak to ma miejsce w przypadku N.

Powiecie pewnie, że dosłowne odwzorowanie natury nijak ma się do Prawdziwej Sztuki - i może będziecie mieli rację. Co jednak zrobić w sytuacji, kiedy zachwyca nas właśnie to prostolinijne, naturalistyczne, słoneczne "udawactwo"?
Mam wrażenie, że w podobnej sytuacji usilne poszukiwanie słabych punktów czy wymuszanie u siebie dystansu dopiero świadczyłyby o naszym zmanierowaniu i snobizmie!

No dobrze, do rzeczy więc. Cóż mnie tak zachwyciło w Neroli?
Przede wszystkim otwarcie: mocne, chłodne, niesłodkie i lekkie; uderzające prosto w nozdrza intensywnym mlecznobiałym podmuchem. W oczywisty sposób pomarańczowe, zestawione z aromatów petit grain i olejku z gorzkiej pomarańczy, jaśniejące ostrym światłem słońca w chłodny letni poranek (bo i rosę wyczuwam). ;D Czyste do tego stopnia, że w pierwszych sekundach omawiany aromat skojarzyłam z wonią marsylskiego mydła aromatyzowanego pomarańczowymi esencjami. Wyraziste i ogłuszające, choć już gdzieś od dołu przebijają cieplejsze, bardziej 'sztampowo perfumowe' akcenty kwiatów pomarańczowych.
Bardziej świeższego czy też zieleńszego neroli aniżeli cięższych, korzenno-słodkich dojrzałych kwiatów pomarańczy, choć i one w pewnym momencie dają o sobie znać. Najpierw jednak neroli; przestrzenne oraz pełne młodzieńczego wdzięku, świetnie odnajdujące się w roli nuty pogłębiającej chłodne mydło z otwarcia.
Dopiero, kiedy akcent kwiatowy rozwinie się należycie, łącząc z gorzkawą świeżością początków wody w harmonijną całość, kompozycja ostatecznie stabilizuje się na ludzkiej skórze, ogrzewa pozwalając akordom ciepłym i esencjonalnym wyjrzeć na światło dzienne. Zawsze jednak władzę sprawuje frakcja czystości i świeżości, słodycz nigdy nie dostaje pozwolenia na odegranie istotnej roli w Nerolowym przedstawieniu. :)

Choć skłamałabym twierdząc, że nie próbuje. Ponieważ pojawia się gdzieś na granicy serca i bazy kompozycji, jako przypudrowane, krągłe choć niezbyt duże owoce pomarańczowego drzewka. Na ten pozornie najbardziej ulotny składnik możemy liczyć dopiero po kilku godzinach bliskiej znajomości z pachnidłem. A to przecież bardzo logiczny - i sensowny - rozwój sytuacji: wszak w przyrodzie też najpierw mamy wiosenne odrodzenie życia, młode listki i lekkie soki, po nich następuje kwitnienie a owoc pojawia się dopiero w trzeciej kolejności. ;) [Czyli potwierdza się moja teza i N. wydaje się być dosłownym odzwierciedleniem porządku natury]. Zresztą baza to najsłabszy punkt całej przygody; przesadnie jasny, pozbawiony treści do tego stopnia, że w ogóle pusty, niepotrzebnie wygładzony. Wyzuty z cudownej roślinnej goryczki, która tak przyjemnie umilała mi czas od chwili zroszenia skóry pachnącą wodą. Zamiast uspokojenia i powolnego zanikania otrzymujemy statyczny, troszkę pudrowy obłoczek jakby żywcem wyjęty z kreskówkowo-satyrycznych wyobrażeń chrześcijańskiego raju. [Szczerze mówiąc, z niepokojem wyglądałam małych pulchnych aniołków tudzież sympatycznego, długobrodego staruszka w powłóczystej szacie i z pękiem kluczy u pasa. ;) ] Wzbogaconego o cień syntetycznych owoców pomarańczy. Choć po prawdzie, to cień dawnej lekkości dało się tu i ówdzie zauważyć, co daje nadzieję na ciekawsze ułożenie bazy w innych okolicznościach przyrody, niż całodniowe sprinty po mieście.

Dzięki czemu z chęcią zanurzyłabym się w chmurze najnowszego iwroszerowskiego Neroli znacznie częściej oraz bardziej obficie, niż na to pozwalał drogeryjny tester oraz moje prywatne poczucie przyzwoitości. [bo to jednak trochę krępujące: w miejscu publicznym zlewać się perfumami z testera identycznie, jak z własnego flakonu w domowym zaciszu...] Możecie jednak być pewni, że prędzej czy później takie próby podejmę.

Et voilà. Wyszła mi całkiem porządna, pełnowymiarowa recenzja.
Oto, ile może zdziałać zdrowy entuzjazm! :)
[Mimo wszystko proszę, miejcie na uwadze, że powyższy tekst powstał w oparciu o dwa testy przeprowadzane w biegu oraz ogólnym poddenerwowaniu (niewynikającym jednak z właściwości wody ;) )].

Rok produkcji i nos: 2013, Véronique Nyberg

Przeznaczenie: zapach stworzony dla kobiet, jednak nie sądzę, by testy miały zaszkodzić tym z mężczyzn, którzy sympatyzują z olfaktorycznymi wcieleniami  pomarańczy. :) Mocna, lekko gorzka i ostra świeżość zapachu naprawdę wydaje się uniwersalną...
Zauważyłam, że otwarcie Neroli cechuje moc granicząca z agresją (oraz taki właśnie ślad), lecz po chwil mieszanka spuszcza z tonu i przybliża do ciała - ale za trafność tych spostrzeżeń nie ręczę.

Trwałość: kilkugodzinna; i w tym punkcie więcej nie napiszę

Grupa olfaktoryczna: kwiatowo-świeża

Skład:

Nuta głowy: petit grain, olejek z gorzkiej pomarańczy, bergamotka
Nuta serca: absolut kwiatu pomarańczy, absolut neroli
Nuta bazy: akordy piżmowe
___
Dziś Agarwoud marki Heeley.


A przy okazji...
Podejrzewam, że w tej chwili część z Was myśli sobie: "skoro ona tak się zarzeka i wie, że testy pozostawiały wiele do życzenia, to po co w ogóle bawiła się w recenzowanie? Nie lepiej poczekać jeszcze trochę i ponosić perfumy na spokojnie, z uwagą śledząc ich rozwój?"

Odpowiadam: ponieważ bardzo, bardzo, bardzo chciałam podzielić się wrażeniami odnośnie Neroli od YR; ale, choć może na blogu specjalnie tego nie eksponuję, jestem realistką. Co znaczy, że widzę, ile zapachów tylko czeka, bym poświęciła im kawałek skóry; wiem, że ilość sampli i odlewek od dawna rozrasta się w sposób tylko z pozoru kontrolowany. Czyli mówić wprost: boję się, iż na dalsze, bardziej szczegółowe testy Neroli nie starczy ani czasu, ani okazji [bo nawet kupując ulubiony żel pod prysznic w sklepie YR i tak już jestem czymś uperfumowana a poszerzania kolekcji trochę się boję], ani mnie samej [powiedzmy, że klientka perfumująca kolana wzbudziłaby niezdrowe zainteresowanie :D ].
I oto cały sekret.
[...desąs  ;P ]