WASP

Po raz kolejny przekonałam się, że jestem dziwna. :) Nie dość, że darzę sympatią perfumy wylansowane na długo przed moim urodzeniem, to jeszcze nie akceptuję wszystkich tych nowoczesnych 'cudowności', za które wielu dałoby się pokroić.
Dla przykładu: bardzo lubię męskie mainstreamowe perfumy sprzed trzydziestu, może czterdziestu lat. Prezentują akurat ten styl wrażliwości, który w pachnidłach z "przeciwnej strony perfumerii" odpowiada mi najbardziej: są wyważone, szykowne, jakby szyte na miarę. :) A do tego posiadające wiele punktów wspólnych. Bez różnicy, czy testuję Vetiver Guerlain, Eau de Rochas pour Homme, Phileasa Niny Ricci czy Z-14 marki Halston, zawsze mogę liczyć na podobne wrażenia i spokojne ukontentowanie.
[Obawiam się, że straszna ze mnie perfumowa nazistka; ;) niczym gros facetów, z chęcią wpakowujących swoje partnerki w świeżuteńką, milusieńką, ładniusieńką makabreskę w rodzaju Euphorii (brr!), Lady Million (brrr!) czy damskiego Guilty (brrrr!) ;>]

Wracając do tematu zasadniczego: gdybym była w stanie kupować moim panom perfumy wyłącznie podług własnego gustu, wszyscy pachnieliby niemal identycznie. Na przykład wspomnianym Z-14 Halstona. :)

Zapach powstały w połowie lat 70. jest nieodrodnym dzieckiem swojej epoki. Wtedy mężczyźni nie skrapiali się słodyczami w płynie, nie bawili się w mielenie przypraw, nie jarały ich ozonowe owocki (bo ich jeszcze nie znali ;) ). Mężczyźni pachnęli męsko, cokolwiek miałoby to znaczyć.
W końcu Europa i Ameryka doświadczały wówczas ostatnich podrygów starego porządku, ustanowionego w trakcie wieków imperialnej buty i egocentrycznego kolonializmu; zarówno w sferze publicznej, jak i w domowym zaciszu. Wraz z postępem rewolucji obyczajowej powoli odchodziła epoka Wielkiego Terroru (obyczajowego), oby na zawsze. W tych wywrotowych czasach bezpiecznym zaciszem tudzież ostoją konserwatyzmu potrafiła stać się... własna łazienka. ;) A konkretnie półka z wodami toaletowymi czy - trzymając się amerykańskiej nomenklatury - kolońskimi.


Właściwie mogłabym w ogóle nie pisać o Z-14, zamiast tego wklejając linki do kilku poprzednich recenzji perfum z opisanej wyżej grupy. I nic by się nie stało.
Sęk w tym, że mój dzisiejszy bohater jest po prostu ładny i nieobiektywnie - uroczy. Prostolinijny w swym pozornym, niewystudiowanym skomplikowaniu. Przyprawiający o uśmiech.
W pewnym sensie podobny do ikonicznej ostoi burżuazyjnego snobizmu, jaką jest Eau de Campagne marki Sisley (moim zdaniem, zarzut niesłuszny), jednego z bardziej skomplikowanych dzieł autorstwa Jean-Claude'a Elleny - naturalnego i wymuskanego, świeżego w sposób zdatny do użytku, nasyconego aromatami mięty, cytryny, bergamotki, szałwii czy geranium. Piszę teraz o Z-14! ;)

Odrobina kwiatów, świeże drewno w rodzaju cyprysu bądź cedru, mnóstwo kolendry oraz szczypta paczuli odpowiadają za wysuszenie dalszych partii pachnącej partytury, za dżentelmeński umiar oraz kolonialny sznyt. Ma nawet coś z uroku dzieł Josepha Conrada lub z grafik przedstawiających spotkanie Stanleya z Livingstonem. :) Staroświecki charme, cień nostalgii za starymi, dobrymi czasami.
Które to wrażenie z upływem czasu staje się coraz wyraźniejsze: mieszanina jeszcze silniej zasycha, mech dębowy miesza się ze świeżymi drewnami, geranium czy kolendrą, zmieniając paczuli w pozbawioną wody różę jerychońską. Dołączają nuty żywiczne oraz delikatnie słodkie, coś jak benzoes i opoponaks w jednym. Lecz dominujący staje się akcent cielesny, odzwierzęcy: zmysłowa ambra, nieco zmydlone (i skutecznie przytłumione! ;) ) piżmo oraz najważniejszy aktor - skóra. Stara, przykurzona, znoszona; lekko brzozowa, w wydaniu znanym z Cuir de Russie Pivera. Choć może raczej jest to zamsz - twardy, ale i przyjemny w dotyku, matowy, ciepły.

Z-14 nie jest killerem, nie potrafi też zachwycić współczesnych minimalistów, którzy każdą nutę muszą mieć wyeksponowaną niczym na złotej tacy. ;> Nie, tu trzeba się nagłowić, porozdzielać przebogaty koktajl, przeprowadzić małe śledztwo; pobrać próbki i wsadzić do wirówki do DNA. Albo i nie. :) W odróżnieniu od mrówczej pracy detektywa, my nie musimy poznawać prawdy; wystarczy po prostu cieszyć się duchem, który przysiadł na naszej skórze - dyskretny, nawet przyjacielski, przybyły gdzieś z przełomu wieków dziewiętnastego i dwudziestego.
Założę się, iż za życia był zamożnym, heteroseksualnym, białym anglosaskim protestantem, a do tego mężczyzną. ;)

Rok produkcji i nos(y): 1976, Max Gavary oraz Vincent Marcello

Przeznaczenie: spokojny, dość bliski skórze, wytrawny zapach. Stargetowany na mężczyzn, ale mnie to nie przeraża. Świetny na okazje co bardziej oficjalne, choć nie jest to normą. :)

Trwałość: od siedmiu do ponad dziesięciu godzin

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-skórzana

Skład:

Nuta głowy: bergamotka, cytryna, bazylia, gardenia, cyprys
Nuta serca: jaśmin, geranium, paczuli, wetyweria, drewno cedrowe, cynamon, kolendra
Nuta bazy: skóra, piżmo, ambra, benzoes, olibanum, bób tonka, mech dębowy
___
Dziś noszę Brown marki Sephora.

P.S.
Dwie pierwsze ilustracje pochodzą z http://www.directarticle.org/Bialowieza_visits.html