Piekło 'Małej Kobietki'

Ostatnimi czasy tu i ówdzie można usłyszeć/przeczytać o ministrantkach. Czyli o dziewczętach pełniących służbę przy ołtarzu w kościele rzymskokatolickim; a raczej o tym, dlaczego w Polsce - mimo wyraźnej zgody Watykanu - takowych jest mniej, niż na lekarstwo.
Cóż, odpowiedź jest oczywista, a ja nie zamierzam psuć sobie, i tak już mocno poniedziałkowego, humoru wykładnią na temat kościelnej mizoginii.

W instytucji ministrantki ważny jest dla mnie jeden szczegół: oto dziewczyna mająca oficjalny dostęp do tradycyjnie "męskich" form uczestnictwa w praktykach religijnych. Miłe, nieco staroświeckie, głęboko wierzące dziewczątko. Starannie wyszykowane przez troskliwą mamę na uroczystości z okazji Bożego Ciała czy wizytacji biskupa: ubrane schludnie, miłe, skromne, uprzejme; jeszcze pachnące mydłem, proszkiem do prania, bukietem kwiatów, odebranym z kwiaciarni w drodze do kościoła oraz kawałkiem ciasta drożdżowego z kruszonką, zjedzonego tuż przed wyjściem z domu.
A do tego woń starego drewna, historycznych murów oraz ociupina kadzidlanego dymu. Ministrantka - to Parfum Sacré marki Caron. :)
Przynajmniej taka jest wersja oficjalna.

W odpowiedzi na komentarz Jaroslava pod poprzednim postem napisałam, iż dotąd z produktami Caron nie miałam większych kłopotów. Lecz zaraz sobie przypomniałam, że to nie do końca tak..
Zaliczyłam wcześniej jeden drobny zawód. I o nim chciałabym dziś napisać.

Parfum Sacré było jednym z pierwszych poznanych przeze mnie zapachów od Caron; co miało miejsce dość dawno temu. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że sugerowanie się cudzymi opiniami nie zawsze ma sens, że - realizując podobne praktyki - jesteśmy skazani na częste a gorzkie zawody. Więc naczytałam się o PS, wyobrażałam sobie nie-wiadomo-co i na to też czekałam. ;) Czy można się dziwić, że rozdźwięk między oczekiwaniami a rzeczywistością mocno mnie zasmucił?
Zamiast skoncentrowanej esencji kobiecości otrzymałam jakieś słodkie, obłe, kwiatowo-drzewne mydło i sporą dawkę pudru. To było straszne; zawiodłam się. Bolało. ;) Potrzebowałam czasu, aby swoje stosunki z Parfum Sacré jakoś poukładać, nabrać doń dystansu oraz choć szczypty życzliwości.


Dopiero po kilku miesiącach zdecydowałam się przeprosić z moim dzisiejszym bohaterem. Na szczęście.

Bo choć raczej nigdy nie zawrzemy trwałej a wiernej przyjaźni, zaczynam doceniać jego, lub raczej jej ducha. Choćby dlatego, że dowiedziałam się przy okazji, iż moja ministrantka jest prekursorką. ;>
Jako, że do służby ołtarza (?) przystąpiła już w połowie dziewiętnastego wieku, jako córka umiarkowanie bogatego, szlacheckiego domu z prowincjonalnej miejscowości katolickiej części Imperium Brytyjskiego bądź Austro-Węgier.
Była grzeczną, w sumie przeciętną dziewczynką. Miała powszechnie szanowaną rodzinę, jak trzeba porządną i pokazowo wręcz pobożną, rodzeństwo, z którym czasem darła koty, ale w sumie je kochała (na typowy, pokraczny dziewiętnastowieczny sposób ;) ), starą nianię i anielsko cierpliwą, inteligentną acz niezbyt urodziwą guwernantkę.
Dziewczynka nie miała wcale poczucia, że robi coś wyjątkowo. Nie zamierzała buntować się przeciwko czemu- i komukolwiek. Nie ona, nie tutaj, nie w swoich czasach. Nie myślała także, że robi coś (wówczas) zakazanego, przełomowego; ona po prostu spełniała pokładane w niej nadzieje. Tylko.
Była posłuszną córką, wnuczką, uczennicą i wierną.

Taką właśnie nieuświadomioną, może pozorną rewolucją jest dla mnie Parfum Sacré, kompozycja gładka, puchata, pastelowa. Pudrowa oraz perfekcyjnie bierna. W duchu czasów, jak i perfum poświęconych francuskiej cesarzowej Eugénie de Montijo, znanej tu jako muza Rancé i Géralda Ghislain.
Od początku do końca mieszanina jawi się jako jasna, buduarowa, nieco smutna, potulna. Oraz słodko-mydlana (piżmo plus kwiaty). Z deklarowanych przypraw wyczuwam jedyne szczyptę cynamonu, wanilię oraz śladowe ilości kardamonu [nie zawsze i nie wszędzie]. Dotrzymują im towarzystwa kwiaty, które teoretycznie powinny przypaść mi do gustu, silne i odurzające. Jednak mamy w końcu do czynienia z dziewczynką z zaprzeszłej epoki. ;) O sile - ani tym bardziej o odurzeniu - nie może być mowy. Tak więc róża, jaśmin, tuberoza czy mimoza stają się przede wszystkim zapachami buduaru, jednymi z wielu, obok pudru i mydlin stygnących w wannie. Neroli także jest niebrzydkie, choć bezlitośnie przygłuszone jakby na polecenie ojca dziewczynki, hojnego sponsora lokalnego szpitala dla obłąkanych, głęboko zatroskanego losem kobiet trawionych przez melancholię, globusa czy histeria nervosa [podobno jego pierwsza żona zmarła właśnie tam, po wielu latach oburzających scen urządzanych pracownikom zakładu...].
Ale o tym moja mała bohaterka nie ma bladego pojęcia.

Po prostu czasem wychodzi z buduaru matki obolała, z totalnym mętlikiem w głowie, wsiada do ojcowskiego powozu i jedzie do kościoła, gdzie modli się i uderza w sygnaturkę ku chwale Pana. Mirra, budyniowo słodka ambra, wanilia i piżmo stanowią sens jej istnienia. Od niej nic nie zależy, ona musi być posłuszna oraz słodka. I, choćby miała paść z wycieńczenia oraz nieuświadamianej neurozy bądź mizantropii, będzie. Oczywiście, że będzie!
Tak jej dopomóż Ród! ;>

Nie jestem w stanie identyfikować się z opowieścią, którą dla mnie snuje Parfum Sacré. Uważam ją za, delikatnie mówiąc, obrzydliwą (o części wizji nawet nie napisałam). Lecz z perspektywy czasu i dotychczasowego doświadczenia życiowego jestem w stanie ją zrozumieć. Nie tyle docenić, co współczuć i trzymać stronę dziewczynki choćby nie wiem, co się działo. Bezwarunkowo. Nie osądzając małej ministrantki ni jej bliskich, zaplątanych w sieć powiązań krzywdzących każdego bez wyjątku.
Mając nadzieję, że ciche piekło rozciągnięte między pokojem dziecinnym, rodzicielską sypialnią a zakrystią kiedyś się skończy.

Rok produkcji i nos: 1991, Jean-Pierre Bethouart

Przeznaczenie: zapach dla kobiet. Mam nadzieję, że moje smutne rozważania należą do mniejszości. :) I Paniom miło będzie spryskiwać się PS na Bardzo Ważne Okazje (także dlatego, ze sillage do małych nie należy).

Trwałość: w granicach siedmiu lub ośmiu godzin

Grupa olfaktoryczna: kwiatowo-orientalna (oraz przyprawowa)




Skład:

Nuta głowy: kolendra, cynamon, kardamon, pieprz, lawenda
Nuta serca: goździk (kwiat), róża, jaśmin, kwiat pomarańczy
Nuta bazy: mirra, piżmo, ambra, wanilia, mimoza
___
Dziś noszę czyste iso e super. :)

P.S.
Dwie pierwsze ilustracje są autorstwa brytyjskiego malarza doby wiktoriańskiej nazwiskiem Abraham Solomon. Pochodzą STĄD, a ich tytuły to:
1. Ministrantka.
2. Portret dwóch dziewczynek i ich guwernantki.