Sprzeczne sygnały

Zazwyczaj są postrzegane jako coś złego, czemu zresztą trudno się dziwić, bo ileż można odgadywać, "co poeta miał na myśli". Lub odwrotnie: niczym bohaterka serialu Downton Abbey [przy okazji.. pamiętacie, jak kiedyś zachwycałam się cyklem? Od około dwóch sezonów to już nieaktualne :] ] z niesmakiem przyglądać się sytuacji, w której przydałoby się choć trochę niejednoznaczności.
Ogólnie sprzeczne sygnały to coś wielce kłopotliwego. Kiedy jednak trafiają do świata sztuki olfaktorycznej, wówczas mamy spore szanse na otrzymanie produktu niezwykłego, zapadającego w pamięć, odważnego. Na przykład Eau de Parfum marki Gucci. :)

Czyli pachnidło z roku 2002, powstałe w czasach, gdy dyrektorem artystycznym marki było Tom Ford, człowiek znany z odważnych decyzji w kwestii marketingowych, często wzbudzających komentarze, raz i drugi wymagających cenzury obyczajowej a w jednym przypadku - reklamy dosłownie obscenicznej a mówiąc wprost - obleśnej. Co jest tym ciekawsze, że pachnidła powstałe wskutek decyzji Forda prezentują bardzo wysoki, ambitny oraz niemal niszowy poziom; czy to w czasach, gdy kierował domem mody Yves Saint Laurent, Gucci czy też własną marką.
Oto pierwszy sprzeczny sygnał, wysyłany do odbiorców przez Gucci Eau de Parfum.

Jego kontynuacją, naturalnym ciągiem dalszym wydaje się dobór akordów tworzących omawiane pachnidło. Frapujące pomieszanie wysokiego z niskim, kontrowersyjnego z popularnym, efektownego z elementem ludyczności złożyło się na całość jednocześnie wyrazistą, odrobinę niezrównoważoną ale bez najmniejszych wątpliwości niemożliwą do zapomnienia. Przy czym muszę zauważyć, że wykorzystane przeze mnie w niniejszym akapicie powiązanie między Gucci EdP a księżną Dianą nie jest dosłowne. Byłoby może pełniejsze, gdyby Diana okazała się inną osobą niż w rzeczywistości: o silniejszym charakterze, bardziej gruboskórną, dojrzalszą w chwili ślubu... Lecz to tylko gdybanie.
Zresztą, czuję się niezręcznie, wygłaszając podobną opinię nie tylko o osobie zmarłej ale też o kimś, o kim wiedzę czerpałam i czerpię z medialnych plotek oraz doniesień; mówiąc krótko: o kim nie mam prawa wydawać sądów.

Jednak prawda jest taka, że to właśnie Diana była pierwszą z nowocześnie rozumianych celebrytek [a na pewno celebry-arystokratek] i to właśnie jej życie, nawet w najdrobniejszych szczegółach, stanowiło spektakl dla społeczności całego świata; od szczegółów poranka aż po tragiczną śmierć przy dosłownym błysku fleszy. Wysokie z niskim, odważne i tchórzliwe, wycofane oraz intensywne. Kontrasty tworzące medialny wizerunek byłej księżnej Walii daje się odnieść także i do omawianej mieszaniny, gdzie słodkie kwiaty rodem z lat 90. XX wieku kontrastują z cielesnym kminkiem, akordami dymnej skóry oraz soli.
Tak przedstawia się drugi ze sprzecznych sygnałów.

Gdzie otwarcie pachnidła zdumiewa suchą świetlistością heliotropu, wspieraną przez kwiat pomarańczy oraz kapkę jaśminu miesza się z ciemną, drapiącą w gardle suchością nasion kminku, za którym jak cień podąża smużka brudnego, osmalonego ciemną skórą dymu - tam nie sposób mówić o harmonii czy tez wyważeniu. Pojawia się, owszem, klasa i blask typowe dla Prawdziwych Dam, jednak bez charakterystycznego dla nich dystansu bądź sztuki umiaru. To szyk tworzony niejako od podstaw, na własnych zasadach.

Moje przypuszczenia zdaje się potwierdzać ciąg dalszy pachnidła, kiedy kwiaty nieco się uspokajają oraz pudrują (dzięki skromnej lecz znaczącej dawce kłącza irysowego), zyskując co nieco waniliowej budyniowej kruchości, zaś do kminku i żywiczno-skórzanego dymu dołącza wyrazisty akcent drewna sandałowego. Coś niezwykłego dzieje się ze strukturą zapachu, z kwiatami oraz nutami łagodnego Orientu, ponieważ dokładnie w tej fazie zaczynają pokrywać się kryształkami soli, których ilość w miarę upływu czasu będzie wzrastać. Co w ogóle przypomina mi rozkład nut znacznie młodszego chociaż równie czarownego El Cielo sobre la Plaza de Oriente marki Loewe [czyli kolejne skojarzenie rojalistyczne ;) ].
Nie znika ono także w bazie, gdy dym znika niemal całkowicie, kminek zlewa się ze skórą oraz kwiatem pomarańczy w jedną, gęstą, nasyconą ludzkim ciepłem całość, zaś drewna zyskują jeszcze bardziej miękki, pastelowy charakter. Trochę więcej tu słodyczy, żywej w waniliowo-labdanowo-ambrowych splotach. Taki układ nie zmienia się już ani razu, aż do ostatecznego rozjaśnienia. Nawet podczas zamierania może poszczycić się silnym charakterem.
Mamy więc sprzeczny sygnał numer trzy. A to wcale nie są wszystkie. :)

Gucci Eau de Parfum to zapach wyjątkowy; stworzony na bazie przeciwieństw, łączący (ówczesną) normę damskich perfum selektywnych z takimi olfaktorycznymi zawijasami, które dziś zwykliśmy spotykać tylko w niszy. Łączący długi okres trwania na skórze ze stosunkowo powściągliwą projekcją, geniusz z prowokacją, zachowawczość z typowo fordowską intuicją, niebezpiecznie ocierającą się o butę. Efekt wszystkich tych mariaży okazał się tyleż fenomenalny, co ożywczy, klasyczny a jednocześnie nowatorski. Dziś podobnych perfum już nie znajdziemy, nie tylko propozycji marki Gucci ale też jakichkolwiek przykładów kobiecego mainstreamu.
Na zakończenie mam jeszcze jedną uwagę: nie ma przesady w stwierdzeniu, że Gucci Eau de Parfum jest dla miłośniczek perfum tym samym, czym Gucci pour Homme dla miłośników.

Rok produkcji i nos: 2002, Daniela Andrier

Przeznaczenie: zapach stworzony z myślą o kobietach, choć spokojnie mógłby uchodzić za odważny, wirtuozerski uniseks.
Charakteryzuje się on dosyć sporą mocą, tworzy wokół ludzkiego ciała gęstą aurę, która z czasem opada na skórę ale nie traci wiele ze swojego charakteru.
Pachnidło generalnie świetne na każdą okazję, jednak z powodu bycia wycofanym ze sprzedaży, w tej chwili już niestety średnio dostępne. ;) Zatem szczęśliwcy mogący pochwalić się własnym flakonem lepiej niech oszczędzają ów cenny eliksir na prawdziwie wyjątkowe chwile. :) Drobna rada od Dobrej Cioci wiedźmy. ;]

Trwałość: fenomenalna; od siedmiu czy ośmiu godzin zimą do blisko dwudziestu poczas upalnego lata.

Grupa olfaktoryczna: orientalno-przyprawowa (oraz kwiatowa)

Skład:

Nuta głowy: heliotrop, kwiat pomarańczy
Nuta serca: tymianek, kminek, kłącze irysa
Nuta bazy: kadzidło, wanilia, piżmo, skóra, drewno sandałowe, drewno cedrowe
___
Dzięki uprzejmości perfumerii Ambrozja dziś noszę Skiron marki S4P, czyli Science for Peace.

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. http://www.pinterest.com/pin/486107353499282710/
2. http://www.classicstyleinthecity.com/2011/04/its-final-countdown.html
3. http://twowheelsandalady.com/2013/01/15/bike-porn-for-ladies-5/