Ambrowy oksymoron

Oksymoron. Wyrażenie, którego poszczególne człony są sobie przeciwstawne, jak na przykład "suchy deszcz", "słodka sól", "ciemny blask". Bardzo lubię oksymorony; pokazują to samo, co pierwiastki składające się na wodę: przeciwieństwa nie tylko się przyciągają, ale razem tworzą zupełnie nową, genialną jakość. :)
Za oksymoron można też przyjąć popularną nazwę "kamienie organiczne".


No bo jak? Kamienie? i Organiczne??
Owszem, generał SS, tłumiciel powstania w getcie warszawskim oraz likwidator tegoż Jürgen Stroop, wynurzając się w powojennej celi śmierci Kazimierzowi Moczarskiemu zdradził się z przekonaniem, że kamienie żyją, rozmnażają się i poruszają, ale przyparty do muru przez dociekliwego Polaka nie zdołał przedstawić żadnych przekonujących dowodów z kręgów dalekich od nazistowskich akademików. ;)
Gdyby miał na myśli kamienie półszlachetne, trudno byłoby nie przyznać mu przynajmniej części racji. ;) Bo przecież bursztyn, perły, koral czy gagat nie są niczym innym. Ale dajmy już spokój zbrodniarzom wojennym. Także dlatego, iż mojemu dzisiejszemu bohaterowi daleko do nazistowskiego fanatyka i półidioty w jednej osobie. Wręcz przeciwnie, mamy do czynienia z zapachem miłym, kuszącym, słodko-pieprzowym. Oksymoronicznym. ;)

Ambrowo-oksymoronicznym właściwie. Ponieważ, nauczeni doświadczeniem i wątłymi dość zasobami perfumistycznego polskiego internetu, zwykliśmy angielskie słówko "amber" bądź francuskie "ambre" tłumaczyć w kontekście tematu jako "ambra". I zazwyczaj mamy rację. Lecz w tym konkretnym przypadku należałoby wziąć stronę tłumaczeń z zasobu perfumerii internetowych. ;) Ponieważ, kiedy wtykamy nos w ciało uperfumowane Ambre od l'Occitane jasne staje się, iż tym razem "ambre" to nic innego, jak nasz stary, poczciwy "bursztyn".
...w pierwszych chwilach.


Owszem, ma w sobie sporo z tendencyjnie odbieranej ambry, puchatej, słodko-cielesnej, miękkiej i dosłownej, lecz dla mnie pozostanie kolejnym ciekawym odzwierciedleniem bursztynu. Blisko mu do Amber z Biblioteki Demeter bądź Ambra Indiana Tesori d'Oriente, choć innemu bursztynowcowi, swego czasu głośnemu Baltic Amber marki Voluspa nie dorasta do pięt; czy raczej do podstawy... ;)

Otwiera się przyjemnym, suchym i przykurzonym akordem żywicznym, by z czasem pomieszać się z, nieco już zwietrzałym, pieprzem. Wwierca sie w przegrody nosowe, drażni, usiłuje bawić się w berka (zawsze irytowała mnie ta zabawa). Dopiero po pewnym czasie uspokaja swoje niewczesne zapędy i nabiera słodyczy. Balsamiczność zamienia się w ciepłą, pastelową drzewność; jednocześnie kremową oraz nieco przekornie aksamitną. Zawsze zaś - miękką.
Im dalej w las, tym słodziej. :) Pieprz, nuty balsamiczne czy drzewne powoli odchodzą na dalszy plan. Główną rolę zaczyna grać ambra: słodka, umiejętnie podszywająca się pod erotyczną Ambre 114 z cyklu Histoires de Parfums [co jest tym ciekawsze, że obie kompozycje powstały w tym samym roku]. Niestety; ponieważ produkt l'Occitane en Provence mógłby stanowić ekwiwalent droższego zapachu HdP (oczywiście, gdyby nadal był w sprzedaży), lecz na nieszczęście dokładnie w tej samej chwili zaczyna uderzać w struny tanie i tak sztuczne, że aż rażące.
Potem jest coraz gorzej: słodko, nieco drzewnie, z nutką starego sproszkowanego pieprzu, ale coraz bardziej chemicznie. Laboratorium dyktuje zasady jak i przebieg akcji.

Czy mogłabym chodzić po świecie w chmurze słodkiego plastiku? Nie.
Co jest tym boleśniejsze, że początki były tak piękne! Lecz finał nie zachwyca: w tym bursztynie zdecydowanie za mało bursztynu. :) Nie znaczy to jednak, iż cała kompozycja jest do bólu marna. Nie jest; nie w swojej - dawnej! - kategorii cenowej. Martwią mnie najwyżej dzisiejsze absurdalne ceny z serwisów aukcyjnych; ale to nic nowego. Za unikaty powinno się płacić, czyż nie? ;>
Jeśli tak, to poszukajcie czegoś innego. Ambre bowiem przestało być unikatem.
Taki paradoks; a może oksymoron? "Wtórny unikat" ;)

Rok produkcji i nos: 2001, ??

Przeznaczenie: zapach teoretycznie dla kobiet, ale mężczyznom też nie powinien zaszkodzić. :) Bliski skórze i raczej codzienny; choć to, jak zwykle zresztą, kwestia indywidualnego wyboru.

Trwałość: w granicach pięciu godzin; czasem odrobinę dłużej, choć już tylko z nosem wtopionym we własną skórę.

Grupa olfaktoryczna: orientalno-drzewna

Skład:

ambra, nuty drzewne, bursztyn (?)
___
Dziś noszę Soir de Lune marki Sisley.

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. http://www.thevisitor.pl/index.php?id=347
2. http://euchenia.blog.onet.pl/1,AR3_2008-04_2008-04-01_2008-04-30,index.html