W najmniejszych szczegółach dopracowany teatr.
No bo zastanówcie się: dlaczego w "ten szczególny dzień" kobieta koniecznie musi nie tyle ubrać się elegancko, co wręcz przebrać? W strój, który jest skrajnie niewygodny: w szczypanki, tiule, falbany, sztuczne kwiaty; w treny, fiszbiny i krynoliny - a wszystkie w możliwie najmniej praktycznej z barw świata. Z kawałkiem firanki doczepionym do włosów [choć to akurat jest praktyczne; wystarczy drobna przeróbka i później taką firankę przez wiele lat można wykorzystywać w celach zgodnych z przeznaczeniem, tzn. wieszać ją w oknie :P ]. Rozumiem, że komuś może to się podobać - ale żeby wszystko naraz?? O.O
Skąd podobne przemyślenia? No cóż, jak chyba każda heteroseksualna kobieta dorastająca w patriarchalnej rzeczywistości, gdzieś w głowie trzymam sekretną wizję ślubu idealnego. Lecz wychodzi na to, iż (po raz kolejny, co mnie już w zasadzie nie dziwi) w bardzo małej ilości punktów pokrywa się ona z "najczęściej spotykanymi" weselnymi fantazjami. Zauważyłam na przykład, że te ślubne kiecki, które moim znajomym podobają się najbardziej, dla mnie są wręcz odrzucające; gdyż nie są ubraniem a właśnie przebraniem. Za nie-siebie. Czymś tak jawnie sztucznym, że aż bezczelnym i irytującym. Co więcej, często do podobnych przebieranek zmuszany jest też pan młody, główny męski bohater naszego przedstawienia. A to już jest ingerencja w wolność osobistą drugiego człowieka.
Żeby nie było: rozumiem, skąd biorą się podobne oczekiwania - i że instynkt stadny przyszłych/potencjalnych panien młodych wcale nie jest najważniejszym z powodów. Kiedyś natknęłam się w Sieci na świetne, choć z konieczności uproszczone, opracowanie sklecone przez kogoś ze stołecznych konsultantów ślubnych [które dziś odnalazłam; TUTAJ znajdziecie część pierwszą, TUTAJ drugą a TU trzecią; zajrzyjcie koniecznie!]. I nie powiem, odczułam przyjemnie zaskoczenie, że nawet w tej branży można znaleźć naukowe, analityczne podejście do tematu. :) Zwyczajnie męczy mnie powtarzalność ślubno-weselnych oczekiwań; fakt, iż wszystkie są takie same.
Lecz prawdę mówiąc moja opinia się nie liczy - tak faktycznie wizji ślubu idealnego nie planuję nigdy wcielać w życie. Swoich ani tym bardziej cudzych. :]
Po prostu czułam, że muszę zamieścić przydługą dygresję. :> Która wyjaśniłaby Wam, jak bardzo nie-mój jest opisywany dziś zapach. I jak dziwne jest to, że nawet mi się podoba. :) Może nie na tyle, by zapragnąć choćby małej odlewki ale w ogóle mam go za całkiem dobry materiał; z tym że na krótki, niezobowiązujący romans, nie zaś stały związek.
O ile BM Signature było bukietem świeżych kwiatów ułożonych w estetyczną, lśniącą kopułkę (mającą kojarzyć się z kwiatami z tkaniny), Couture to bardziej tort weselny w amerykańskim stylu. Piętrowy, zdobiony masą cukrową, kwiatami, owocami, galanterią cukierniczą; pastelowy, słoneczny.
Z otwarciem soczyście owocowym, jednocześnie miękkim i chrupkim, jasnym lecz nie oślepiającym. Ze skoncentrowaną fruktozą w miejsce białego cukru; ten zjawi się później. Póki co - możemy cieszyć się duetem soczystej, dojrzałej gruszki ze śliwką (bardziej jasną renklodą niż węgierką, jeśli trzymać się gatunków powszechnie znanych mieszkańcom naszej części świata). Duetem pogodnym i niemęczącym, choć trudno nie zarzucić mu pewnej pretensjonalności. Lecz to szczegół.
W miarę upływu czasu owoce tracą sporo soków, choć nic z wrażenia błogiej świeżości i łączą się z nieprzytłaczającym bukietem białych kwiatów. Daje się wyczuć zwłaszcza słodki, troszkę pudrowy jaśmin wielkolistny oraz śmietankową gardenię. Może też dosłownie pojedyncze frakcje ylangowo-tonkowej, zielono-egzotycznej słodyczy. Ogólnie jest kobieco i przyjemnie, bez zbędnych w dniu ślubu kilometrów "ogona" zapachowego.
Najmniej ciekawa wydaje się baza Couture, kiedy całość zmienia się w wiotki, biały obłoczek z syntetycznego, jasnego piżma, nutki lekkiej paczulowej czekolady [hip hip hura, że nie oranżadki ;] ] oraz słodyczy, która z owocowo-kwiatowo-tonkowej zmienia się w wanilinową. Na postumencie z bliżej nieokreślonego "jasnego drewna"; równie syntetycznego, co cała reszta bazy, niemniej trzymającego poziom. Naewt wówczas, kiedy wanilina cofa się gdzieś wgłąb obrazu a piżmowy puderek zmienia w jak najbardziej dosłowny tuman cukru pudru, owiewającego resztki kwiatów i owoców, akordy drzewno-orientalne oraz pseudo-cielesne ciepełko piżma. Obejmującego w posiadanie piękny ogród w którym, niczym porzucone na scenie rekwizyty, znajdują się materialne pozostałości po wykwintnym przyjęciu weselnym na świeżym powietrzu. Brak tylko ludzi. Ci pewnie zwiali przed cukrową burzą... :)
Pachnidło okazało się niezbyt oryginalne, przewidywalne od początku do końca może trochę męczące, lecz przy tym także i miłe. Tak po prostu, dla ludzkiej radości. Od ponurej groteski Marry Me! Lanvin (i nie tylko) odległe o tysiące kilometrów.
I całe szczęście.
Przeznaczenie: zapach dla kobiet; nie tworzy sillage tylko luźną aurę, z czasem przybliżającą się do skóry.
Na okazje nieformalne lub Bardzo Ważne (nie tylko ślub).
Trwałość: w granicach pięciu-sześciu godzin
Grupa olfaktoryczna: szyprowo-owocowa
[choć nie przesadzajmy z tym szyprem... ;) ]
Skład:
Nuta głowy: jeżyna, gruszka, śliwka
Nuta serca: jaśmin, gardenia, fiołek
Nuta bazy: paczuli, czarna wetyweria (?), białe piżmo
___
Dziś Woody marki Arabian Oud.
P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. http://fuckyeahweddingideas.tumblr.com/post/31404272718
2. http://www.stylemepretty.com/2010/04/20/california-vineyard-wedding-with-a-gorgeous-dress/?referrer=LuxeFinds.com
:) byłam na jednym bardzo luzackim śulbie i weselu i zdaje się że zapowiada mi się drugie takie w czerwcu, bez przebierania bez rytuałów :) po prostu radość współdzielona z rodziną i przyjaciółmi.
OdpowiedzUsuńPerfumy totalnie poza moim obszarem zainteresowań :)
P.S. odpisałam na maila
Mnie też kiedyś zdarzyło się uczestniczyć w jednym, choć był, że tak powiem, pół-luzacki. Ale jako przykład kompromisu między marzeniami młodych oraz oczekiwaniami ich rodzin nawet się udało. :) Tym niemniej tęsknię do właśnie takiego, jak napisałaś: bez ciśnienia. Bez zapinania nieskończonej liczby drobiazgów na ostatni guzik. Gdzie do zaproszeń dołączona byłaby, powiedzmy, prośba o wymienienie w odpowiedzi trzech utworów, które goście chcieliby usłyszeć podczas imprezy. Lub czegoś w tym stylu. By nikt nie czuł się nieswojo lub nadmiernie sztywno.
OdpowiedzUsuńPerfumy raczej by Cię nie zainteresowały - za dużo kwiatów. ;)
Zaraz zajrzę i odpowiem. :)
Ja uciekłam z własnego wesela. Bardzo z resztą skromnego i kameralnego (całe dziewięć osób!), mi nigdy nie marzył się ślub idealny a wydawanie tysięcy złotych na suknię, w której wystąpi się tylko raz od zawsze uważałam za marnotrawstwo i głupotę.
OdpowiedzUsuńNic nie ma we mnie romantyzmu, niestety. Pewnie dlatego i mnie nie spodobała się kompozycja duetu Badgley Mischka. Może dlatego że za nic nie umiałam wytopić szypru.
Dlatego właśnie napisałam, że podobne wizje snuje "CHYBA każda" dziewczyna. A tak po prawdzie, to przecież wizje wizjom nierówne; najważniejsze, by - kiedy rzeczywiście przyjdzie co do czego - nie dawać się otoczeniu i starać się je zrealizować przynajmniej w znacznej (oraz rzeczywiście wykonalnej) części, nie dawać się. Bo podejrzewam, że wiele osób dla świętego spokoju woli pójść na ustępstwa wobec wyobrażeń rodziców, teściów, babć, cioć i wujków etc. W każdym razie z doświadczenia osoby czasem na weselach bywającej wiem, że tak dzieje się najczęściej. To tak przy okazji. :) Bo tak naprawdę to zdanie, które wywołało Twój (słuszny przecież, skoro sprzeczny z Twoją wrażliwością) z mojej strony było czysto asekuracyjne. Bo podejrzewałam, że po takim a nie innym wstępie ktoś mógłby wyskoczyć z uroczą psychoanalizą, iż - skoro w ogóle mam podobne przemyślenia - to tak naprawdę chciałabym wcielić je w życie i oszukuję samą siebie; czy coś podobnego... ;> I później weź tłumacz, że nie jesteś wielbłądzicą. :] No to wolałam zawczasu się ubezpieczyć.
OdpowiedzUsuńCo do kiecki, przyznaję Ci 200% racji. :) Kiecki, butów, torebki czy na co tam jeszcze można zmarnować forsę.
Jeśli zaś chodzi o meritum, to zapach rzeczywiście nie wydaje się jakiś zwracający uwagę czy w jakiś inny sposób intrygujący, szypr jest zdecydowanie "modern", zatem w ogóle Ci się nie dziwię. Sama zamieściłam pełną reckę dlatego głównie, że zdumiał mnie fakt konsekwentnego pogłębienia skojarzenia z poprzednio poznanej produkcji marki.