Sport

Perfumy do uprawiania sportu - współcześnie banał nad banały a dla marek fantastyczny sposób na to, by "zarobić ale się nie narobić". ;) Jednak czterdzieści lat temu pomysł na takowe pachnidło wielu wydawał się niesłychany. Mimo to zdrowy rozum podpowiada nam, że "ktoś musiał być pierwszy"! I był; a właściwie była. Właśnie czterdzieści lat temu. Wizjonerka Estée Lauder, wypuszczająca na rynek perfumy o "bezpiecznej" nazwie Alliage.
Czy przypuszczała, że jej pomysł tak się rozrośnie? :)

Alliage, czyli z francuskiego po prostu Mieszanka, reklamowane było jako "pierwszy na świecie zapach do uprawiania sportu. Tylko kobieta mogła go stworzyć" czy też "Niepodobny do niczego na świecie". Wówczas była to zresztą stuprocentowa prawda. Ponieważ pachnidła dla kobiet aktywnych, pozbawione ciężkiego, orientalno-aldehydowego płaszcza nie należały do często spotykanych. Anonimowy zleceniobiorca Pani Lauder postawił (lub postawiła) na czystość, zieleń oraz chłodne podmuchy świeżej, ożywczej bryzy. Taka miała być Mieszanka. I była. Czterdzieści lat temu.
Współczesna interpretacja pachnidła od tej sprzed ponad trzech dekad różni się tak, jak omawiany aromat od znanych nam obecnie kolejnych wcieleń niezawodnego Men Fresh Light Sport. ;)

Przede wszystkim to, co ówcześnie okazało się chwytliwym olfaktorycznym odzwierciedleniem aktywnego trybu życia, dzisiejsze użytkowniczki (szczególnie młodsze) określiłyby jako "babciny śmierdziuch na nabożeństwo" lub coś równie soczystego. Cóż poradzić? Obiegową prawdę, że gorsza moneta wypiera lepszą znali już starożytni Fenicjanie. ;) Do tego dochodzi instrumentalne traktowanie sztuki perfumiarskiej oraz zwyczajny brak wyrobienia zmysłu węchu i mamy, co mamy.
Lecz, co najbardziej ciekawe, Alliage w dalszym ciągu pachnie orzeźwiająco oraz zielono, z wpisanymi w strukturę zapachu prostolinijną wesołością i prawdziwym zastrzykiem energii. Czyli w dalszym ciągu się sprawdza. I to jak! :)
Taką świeżość mogłabym nosić dużo częściej. ;>

Omawiany zapach bowiem w istocie pasuje nie tylko do działalności ściśle sportowej ale też do trybu życia po prostu aktywnego oraz zdrowego, do nowoczesnych kobiet, którym nieobca była zarówno kariera zawodowa (niekoniecznie stereotypowo kobieca), jak i popołudniowe treningi czy weekendowe wypady poza miasto, na łono natury. Dziś takie życie stało się równie oczywiste, co perfumy "sportowe", więc i w tym przypadku zniknął innowacyjny potencjał Alliage.
Co nie znaczy, że sama Alliage przestała pasować do takiego właśnie wizerunku! Ona w dalszym ciągu jest sobą, mimo upływu lat niezmienna. I być może to stało się powodem małej obecnie popularności aromatu. Na szczęście Estée Lauder jako marka perfumeryjna relatywnie rzadko podejmuje decyzję o całkowitym i nieodwołalnym wycofaniu zapachu z produkcji. Dzięki czemu i my możemy cieszyć się gorzkawą rześkością Mieszanki. :)

Która okazuje się bardziej gorzka niż Memoir Man od Amouage, bardziej świeża niż niejeden wykastrowany cytrusoczek oraz znacznie zieleńsza od Siberian Snow D.S & Durgi. Okazuje się przy okazji jednym z najbardziej suchych, mszysto-wetyweriowych pachnideł, jakie dane mi było poznać. To wszystko są niekwestionowane zalety.

W otwarciu kompozycja okazuje się wytrawna, cytrusowo szklista, przesycona wytrawnością cytryny i gałki muszkatołowej, później dryfuje w stronę intensywnego, podbitego zielenią przyprawowca. Posunięcie tak nietypowe, że aż odjechane. Super! :) Pojawiają się akcenty delikatnie słone, jakby morskie choć jestem pewna, iż nie wmieszano tu żadnych nowomodnych molekuł (najwyżej tańsze syntetyczne zamienniki naturalnych substancji), przeto morskość owa pochodzi gdzieś z gry nut z moją pamięcią. :) Zresztą charakterystyczny aromat morskich brzegów: glonów, drewna, odrobiny północnej stęchlizny to niemała zasługa mchu dębowego oraz wetywerii w stylu guerlainowskim, które splecione z cytryną, nutami morskimi i przyprawowymi, podbite słodkawym akordem żywicy sosnowej (a może mirry czy odrobinki benzoesu?) dają całość suchą, złożoną a jednak prostą. Oraz ujmującą, przeznaczoną dla dorosłych kobiet. Bywa, że pojawia się odrobina piołunowej goryczki, nigdy jednak nie staje się czymś więcej, jak elementem tła.
W bazie dominuje sucha, pełna słońca oraz retro-piękna pasta z mchu, wetywerii, gałki muszkatołowej z odrobiną kminku (albo jeszcze mniejszą ilością kminu), świeżo pociętego na aromatyczne deski drewna cedrowego i jednego z "tutejszych" iglaków, jak również odrobinę pudrowa, staroświecka ziołowa goryczka (czuję tymianek). Pojawiają się luźne skojarzenia z Eau Sauvage Diora czy wspomnianym Vetiver marki Guerlain, rozjaśnionymi kobiecą miękkością Chanelowej Dziewiętnastki. Nie ulega wątpliwości, że Alliage ma już swoje lata.
Lecz czy to ważne?

Dla mnie liczy się wyrazisty, silny charakter, indywidualizm oraz pewna uniseksualność pachnidła; także i ona zakrawała na precedens w perfumeryjnym świecie drugiej połowy XX wieku. Na długo przed CK One. :) Choćby z tego powodu warto rozejrzeć się za Alliage - zapachem, który przecierał szlaki wielu współczesnym trendom. A na dokładkę okazał się od ich dzisiejszych flagowców o kilka długości lepszy.

Rok produkcji i nos: 1972, Francis Camail

Przeznaczenie: zapach teoretycznie dla kobiet, lecz dziś mam go za rasowy uniseks z akordami stereotypowo męskimi. Bliski skórze jednak bez trudu wyczuwalny. Nie tylko na czas uprawiania sportu tudzież wycieczkę. ;) Bezpiecznie nieformalny i całodobowy.

Trwałość: w granicach ośmiu-dziesięciu godzin, czasem odrobinę dłużej

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-szyprowa

Skład:

Nuta głowy: brzoskwinia, cytrusy, nuty zielone
Nuta serca: palisander, gałka muszkatołowa, kminek, galbanum, tymianek, jaśmin, bylica, sosna
Nuta bazy: wetyweria, drewno cedrowe, mirra, mech dębowy, piżmo
___
Dziś noszę Gucci Pour Homme II.