sobota, 8 sierpnia 2015

Orientaliści w Egipcie


Kilkanaście lat temu telewizja Planete zrealizowała cykl filmów dokumentalnych pod tytułem Wyprawa do starożytnego Egiptu, którego bohaterami uczyniono  pierwszych nowoczesnych Europejczyków, którzy zawitali do Egiptu i zachwyciwszy się jego starożytnościami postanowili nie tylko rozkradać je i wyprzedawać na cały świat ale również pilnować oraz chronić. Dbać, aby zabytki epoki faraonów wciąż pozostały na egipskiej ziemi i nawet po latach zdumiewały czy zachwycały kolejne pokolenia podróżników. :)

Od przybyłego z armią Napoleona założyciela Muzeum w Luwrze, przez człowieka, który rozszyfrował treść słynnego Kamienia z Rosetty, dzięki któremu nauczyliśmy się czytać hieroglify, szereg pierwszych (pół)profesjonalnych egiptologów oraz niestrudzonych wojowników o ocalenie staroegipskiej spuścizny kulturowej przed grabieżą* aż po legendarnych odkrywców grobu Tutanchamona czy współczesnych badaczy najdawniejszej historii nadnilowej, już rodowitych Egipcjan - całe to towarzystwo opowiada nam o fascynującym okresie w dziejach nowożytnego Egiptu, kiedy na nowo odkrywaliśmy pradawną, niezwykłą i zapomnianą rzeczywistość. O tych czasach, które w Europie znamy przede wszystkim przez pryzmat empirowych mebli, proszku mumiowego lub olśniewającego popiersia Nefretete, które dzięki działalności dawnych przedsiębiorczych złodziei (czy raczej "dzikich prywatyzatorów" :] ) dziś możemy podziwiać w Muzeum Egipskim w Berlinie.

Wspomniany film - lub raczej ludzie i czasy, o których opowiadał - przyszedł mi na myśl, kiedy poznałam kwintet perfum nowej marki Atelier des Ors. Jego cechami charakterystycznymi okazały się wysoka jakość poszczególnych kompozycji, klasyczna "staroniszowość" (w czym przypomina dzieła opisywanego niedawno brandu Angela Ciampagna) a także niemały procent łechcącego ludzkie ego blichtru w postaci pływających w soczku drobin złota. Cóż, oto kolejny przypadek marki skierowanej do oddanych miłośników perfum niszowych oraz bogatych snobów jednocześnie. ;) Nice try, Jean-Philippe Clermont, nice try. ;P
Dziś chciałabym zając się trzema mieszaninami, które z różnych powodów szczególnie mocno zapadły mi w duszę (co nie znaczy jednak, że dwie pozostałe są mniej ciekawe albo ładne).


Najprzyjemniejsza niespodzianka spotkała mnie, olfaktorycznego inżyniera Mamonia, pod postacią czegoś, co od dawna nie tylko świetnie znam ale też uwielbiam. ;) Jak zapewne nietrudno zgadnąć, nosi ona nazwę Larmes du Désert i jest opowieścią o kadzidlanych dymach, snujących się pomiędzy drzazgami cennego drewna, niewielkimi kopczykami wonnej masali oraz ścielącymi się ponad postumentem z pikantnej ambry oraz złocistego, półpłynnego, cielesnego labdanum.

Rozpoczyna się czymś świetlistym i ciemnym jednocześnie, delikatnie świeżym, jednak szybko zmierzającym w stronę gęstego ale smukłego dymu z olibanum ale też czegoś znacznie bardziej gorzkiego i suchego (trochę jak elemi, trochę jak mirra a trochę jak benzoes). W tym miejscu pojawia się pikantna, przyprawowo-paczulowa, ciemna i drapiąca, brunatna ambra w typie Ambre Sultan Lutensa, Amber Absolute od Toma Forda czy wielu innych pokrewnych im kompozycji: gęsta, wyrazista, głęboka.
Co wyróżnia opisywane Łzy Pustyni, to zdecydowana kadzidlaność mieszanki, niepodzielność "kościelnych" dymów w sercu oraz powracająca systematycznie woń gęstego, miodowego w strukturze (nie w słodyczy) czystka rodem z Labdanum Donny Karan; które i tak kojarzę tematycznie ze starożytnym Egiptem, zatem cały czas jesteśmy w domu. ;)

Na pewno za to im bliżej bazy, tym kadzidło robi się potężniejsze, jakby z czasem zasnuwało całe sanktuarium, schowane w grubych kamiennych murach przed morderczymi promieniami pustynnego słońca. Tuż przed zaśnięciem pachnidła na krótko ożywia je delikatna, drzewno-żywiczna słodycz, rejestrowana przeze mnie niemal w ostatnim przedsennym świadomym odruchu; podziwiam, jak pięknie łączy się ona z gęstym kadzidlanym dymem oraz trzymającym się drugiego planu cieniem pikantnej ambry.
Larmes du Désert to ten sam porządek artystyczny, co wszystkie wspomniane zapachy ale też Sahara Noir Toma Forda czy Ceremony Normy Kamali. To, co najpiękniejsze w istnym tańcu siedmiu zasłon niszowej orientalności zostało tutaj złożone w fascynującą, porażająco piękną całość.
I cóż, że niezbyt oryginalną? ;)


Kolejna z kompozycji, Cuir Sacré, opowiada o chłodnej ale suchej, przesypującej się ciemności, o drażniącym, nieporuszanym od lat ale zupełnie pozbawionym życia powietrzu a także o odrobinę niepokojącej atmosferze pradawnych niezwykłości, których odkrywanie to jednocześnie ryzyko, szansa ale i niezaprzeczalna przygoda.

Mieszankę rozpoczynają ostre, wirujące w nozdrzach akordy suchych przypraw, tym razem jednak zestawionych z ciemną, delikatnie podwędzoną (a może nadpaloną żarem ogniska) skórzaną galanterią. Początkowo jest w nich coś świeżego i zielonego, podbijającego pierwsze molekuły skóry a jednocześnie ofiarowującego im więcej życia: europejskie żywice, odrobina dębiny a także jagody jałowca, wnoszące do mieszanki leśny, pikantny chłód. Dopiero później skóra ogrzewa się, przy okazji zmieniając otoczenie w sposób drastyczny i niezauważalny jednocześnie [jak ja uwielbiam perfumowe oksymorony!], otoczona przez żywy, zielonkawy olejek kardamonowy, daleką woń cypriolu czy wetywerii a skontrastowana miękkim i ciepłym, złocistym promieniem szafranu, którego gra z ciemną galanterią tak bardzo przypomina Tuscan Leather Forda czy Cuirs marki Carner Barcelona.
Lecz skóra z szafranem oraz kardamonem to serce kompozycji - bijące miarowo, spokojnie, czułe i łaskawe - a zaznaczone przez pikantną zieloność wonie suchotrawiaste, ostre i papirusowe powracają w bazie pachnidła. Stopniowo przysłaniają składnik tytułowy, jak popołudniowy cień nasuwając się na jego masywną bryłę; wiadomo, że i tak nigdy nie zdominują dymnej skóry, jednak są w stanie wyraźnie ją naznaczyć. Narzucają ten fascynujący rodzaj świeżości, który każe mi pomyśleć o chłodnej, brzozowej rosyjskiej skórze w wydaniu orientalnym, skręcającym w stronę skórzanej wariacji na temat Timbuktu od l'Artisan Parfumeur.

Zanikają, pozostawiając za sobą wysuszone słońcem nilowe szuwary oraz, co za niespodzianka!, pojedynczą kadzidlaną smużkę. :) Wyobrażam sobie, że w butach z takiej skóry można byłoby przemierzyć osiemnasto- i dziewiętnastowieczny Egipt wzdłuż i wszerz co najmniej pięć razy, odkrywając kolejne tajemnice historii...


Szczęśliwie robiąc to w sposób znacznie bardziej cywilizowany, niż przygnani do mojej głowy przez synestezję (a może jedynie wyobraźnię?) bohaterowie ostatniego z opisywanych dziś pachnideł Atelier des Ors, zafascynowani egipskimi starożytnościami napoleończycy. :) Ich zapachem jest dla mnie Lune Féline, czyli Koci Księżyc.

Już podczas pierwszego testu okazało się, iż jest to znakomity przykład, dlaczego nowe perfumy obowiązkowo należy testować na własnej skórze. :) To, co z próbki oraz blottera pachniało jak kolejna ciemna, lekko dymna, klasycznie niszowa wanilia w rodzaju Eau Duelle od Diptyque albo guerlainowskiej Spiritueuse Double Vanille, na skórze dosyć szybko pokazało tyleż ostre, co niespodziewane pazury.

Chociaż z początku rzeczywiście czuję charakterystyczną, ciemną i słodką woń wanilii, do której momentalnie dołącza dyskretna chmura korzennych przypraw, tuż za nimi czai się jednak niespodzianka. Ponieważ kiedy tylko opadną molekuły otwarcia, do tłustych ziarenek skrytych w lekko gumowatej laseczce dołączają intensywne frakcje odzwierzęce (przynajmniej w teorii). Ciemne, tłustawe piżmo, sucha agresywność cywetu oraz słona ambrowa ślina. Nie goszczą na skórze długo ale skutecznie zmieniają odbiór całej kompozycji, już na stałe łącząc się ze wspomnieniem o Lune Féline a mnie każąc pomyśleć o chaotycznej eksploatacji Egiptu przez całe dekady od końca osiemnastego stulecia.
Tutaj chciwość i chęć ochrony, naiwny zachwyt ale też cyniczna kalkulacja przyszłych zysków to często dwa oblicza jednej i tej samej osoby. Oto krótki wgląd w skomplikowaną ludzką psychikę z całą jej ambiwalencją, niepewnością, rozdarciem albo hipokryzją. Gorączka poszukiwania, szabru, chęci zrozumienia oraz tysięcy małych i dużych zachwytów. Wspomnienie tego, co udało się ocalić dla przyszłych pokoleń ale i ból spowodowany świadomością, ile wiedzy zostało przez ludzką chciwość bezpowrotnie obróconej w pył, zniszczonej z powodu głupoty albo lekceważenia poszukiwaczy-złodziei, tak czy inaczej pierwszych znanych z nazwisk badaczy dziejów starożytnego Egiptu. Ich namiętność do złota i kultury kraju faraonów, ich pot, mocz oraz ślina odcisnęły niezmywalne piętno na pozornie prostej i konwencjonalnie ładnej słodyczy Lune Féline.

Z czasem jednak mocne, wyraźnie "gruczołowe" (inaczej nie potrafię tego nazwać) wonie zanikają, ponownie zawracając pachnidło w stronę kurzawy eugenolowych przypraw z cynamonem i zielonym kardamonem na czele, by pod koniec stać się niemal archetypiczną niszową cienistą wanilią o zdecydowanym, przytulnym ale też odrobinę ziemistym odcieniu, za którego powstanie można podziękować wspomnianym przyprawom czy balsamowi peruwiańskiemu. Kiedy Koci Księżyc zachodzi w łagodnym, słodko-różowym świetle świtu, znów jest subtelną, kaszmirową, niepozbawioną głębi słodyczą. Jednak ja już swoje wiem. ;)



Larmes du Désert

Rok produkcji i nos: 2015, Marie Salamange

Przeznaczenie: zapach typu uniseks o łagodnym, bliskim ciału przebiegu; intensywny z bliska, otacza ludzkiego nosiciela bardzo wąską ale intensywną i komfortową aurą.Dopiero z czasem dosłownie wtapia się w skórę.
Pasuje za to do niemal wszystkich okazji, do jakich tylko zechcemy Łzy dopasować. ;) Wbrew przekonaniu części z Was, latem jest naprawdę świetny, bardziej gęsty i namacalny, chociaż nieodmiennie dyskretny.

Trwałość: bez trudu wytrzymuje dziesięć do dwunastu godzin wyraźnej emanacji oraz dalszych parę stopniowego zamierania. Co oznacza, że mieszanka znakomicie pasowałaby do mojego cyklu o perfumach ślubnych. ;)

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-drzewna (i orientalna)

Skład:

Nuta głowy: kadzidło, cyprys (elemi, mirra)
Nuta serca: drewno cedrowe, drewno gwajakowe, paczuli
Nuta bazy: inne akordy drzewne, cytrusy, akordy ambrowy, (labdanum) oraz benzoes



Cuir Sacré

Rok produkcji i nos: 2015, Marie Salamange

Przeznaczenie: również klasyczny uniseks, chociaż stanowcza woń skóry i przypraw pewnie skieruje myśli części z Was raczej w stronę płci niesłusznie uważanej za brzydszą. ;) Co na pewno będzie uzasadnione, aczkolwiek kobietom w omawianej wodzie również bardzo do twarzy, czego jestem żywym dowodem. :D
W odróżnieniu od poprzedniczki Święta Skóra jest zapachem głośnym i bardziej zdecydowanym, śmiało projektującym na otoczenie a w pierwszych fazach rozwoju lubiącym zostawiać za sobą nieprzesadnie długi ale gęsty ślad, który z czasem zamienia się w luźną, żywo wirującą aurę.
Na wszelkie okazje, ze szczególnym uwzględnieniem wszelkich wieczorowo-oficjalnych.

Trwałość: identyczna, co w przypadku LdD.

Grupa olfaktoryczna: skórzano-przyprawowa (i orientalna)

Skład:

Nuta głowy: jagody jałowca, cyprys, kardamon
Nuta serca: kadzidło, drewno cedrowe, szafran
Nuta bazy: cypriol, wetyweria, skóra



Lune Féline

Rok produkcji i nos: 2015, Marie Salamange

Przeznaczenie: kolejny uniseks z pazurem, również o niemałej mocy, z case redukującej się do wąskiej ale gęstej aury. Pasujący do większości swobodnych, nieformalnych okazji, jakie przychodzą mi na myśl. :D Oraz do paru formalnych, szczególnie z zabawą, tańcem i wysokoprocentowymi trunkami w tle. ;)

Trwałość: zbliżona do dwóch poprzednich pachnideł; może o godzinkę czy dwie dłuższa.

Grupa olfaktoryczna: waniliowo-piżmowa (a także przyprawowa)

Skład:

Nuta głowy: różowy pieprz, kardamon, cynamon
Nuta serca: drewno cedrowe i inne nuty drzewne, akord zieleni, styraks, szara ambra, (cywet)
Nuta bazy: orchidea waniliowa, nasiona wanilii, balsam tolutański, piżmo
___
Dziś noszę opisane wyżej Cuir Sacré. :)

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. Napoleon w Egipcie, znany również jako Napoleon przed Sfinksem, czyli dzieło stworzone przez Francuza, Jeana-Léona Gérôme'a.
2. Świątynia Abu Simbel autorstwa Davida Robertsa.
3. Wewnątrz świątyni Abu Simbel, którego to dzieła autorem również był David Roberts.
4. Wyprawa do Egiptu pod dowództwem Bonapartego pędzla Léona Cognieta.


* W tym twórców Egipskiej Służby Starożytności, bez której zgody za połaszenie się nawet na wydobyty z piasku kawałek glinianej skorupy i próbę wywiezienia go w postaci pamiątki na sto procent otrzymacie unikatową możliwość długoletniego studiowania fascynującej i egzotycznej kultury egipskich więzień ;>

2 komentarze:

  1. Wczoraj nosiłam Lune Feline, a dzisiaj Larmes du Desert...
    Lune takie no, ładne, do głaskania -- nie mam uwag. Ale Larmes nosi mi się lepiej w tym pustynnym klimacie, który nawiedził Wrocław. ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Larmes to w ogóle cud, miód i doskonałość roku. ;)) Każdą oporą i w każdych okolicznościach byłyby wspaniałe, jednak faktycznie susza i upał unoszą je w świat aż miło!
      Lune naprawdę nie pokazał Ci swojej ciemniejszej, zwierzęcej twarzy? Dziwne, bo na mnie to ona była najważniejsza - i tylko dzięki niej perfumy uważam za warte zapamiętania. :]

      Usuń

>
Komentarze (<$BlogItemCommentCount$> )