Zimowe, różane czary

Stęskniłam się za recenzowaniem.
Opis pięknego zapachu, próby oddania jego charakteru za pomocą słów są czymś, z czego trudno zrezygnować, jeżeli już raz się zaczęło. Litery składają się w wyrazy, te zaś w zdania i akapity, następnie wirują pod czaszką, rozpaczliwie szukając ujścia. Dlaczego mam im przeszkadzać? ;)

Jednak zanim przejdę do treści zasadniczej, zmuszona jestem zamieścić pewną informację: otóż raz do roku moja blogowa poczta odmawia współpracy. Z tego powodu od sobotniego wieczoru nie mogę wejść na stronę Gmaila. Dlatego też chciałabym przeprosić wszystkich, którzy czekają na wiadomość ode mnie.
Mam nadzieję, że jeszcze dzisiaj kłopot zostanie zażegnany.


Skoro ogłoszenia parafialne już za nami, mogę przejść do opisu zapachu, który zrobił na mnie naprawdę spore wrażenie. A to wszystko, po raz kolejny zresztą, dzięki hojności Jaroslava. :) Dzięki!

Jest róża, której mięsistość, charakterystyczny ciemny blask, wpadającą w cień transparentność, zamaszystą dyskrecję, miękką, kruchą agresywność; jednym słowem: idealną oksymoroniczność trudno pominąć milczeniem. Róża jednocześnie ewidentna i niedosłowna, skupiona na sobie niczym piękna wybranka Małego Księcia ale również skora do poświęceń jak pięknolica bohaterka Pięknej i Bestii (nie, nie o Bestię chodzi ;) ), a przez takie zestawienie bardziej zrównoważona, pozbawiona patologicznych rysów obydwu literackich bohaterek.

Róża jednocześnie prosta, łatwa do rozszyfrowania, znana nam już z dziesiątek wcieleń a przecież tak bardzo "inna". Staranna, otoczona chmurą przypraw oraz żywic, gorzkiej gałki muszkatołowej nadającej olejkom różanym cienia oraz palących żółto-pomarańczowym ogniem igiełek szafranu, gwarantujących przyjemny, gęsty i oleisty chłód. Dziwna sprawa z tą Rose d'Arabie. :)

Zapach z Kolekcji Tysiąca i Jednej Nocy - upchniętej w linię Armani Privé jako swoista "nisza w niszy", czy raczej "elitarność w elitarności" - zawiera w sobie jakiegoś niespotykanego ducha, którego mimo wielu dosyć luźnych skojarzeń nie potrafię jednoznacznie nazwać. Gdzie chłód walczy z gorącem, zaś światło i mrok wzajemnie się uzupełniają.

W otwarciu Arabska Róża zachwyca dosłownym, głębokim ujęciem tytułowego składnika; tak krystalicznym ale i płynnym, lejącym się złotą strugą niczym hipotetyczne cząstki labdanum (np. pachnidle od Donny Karan), że przywodzi na myśl róże idealne: Tea Rose od Perfumer's Workshop albo Rose Musc marki Sonoma Scent Studio czy Qessence od Missalów. Takie, które nie zostawiają zbyt wiele miejsca na konfiturową słodycz, zamiast niej stawiając na przyprawowo-drzewne kolce. Oud pojawia się bardzo dyskretnie, jakby tylnymi drzwiami, z początku tylko krystalizując i ochładzając różaną hegemonię, niczym w Black Aoud od Montale, ogrzewa się dopiero wtedy, gdy odchodzi pierwsza tura przypraw, kiedy zamiera szafran.
I wówczas zaczyna się zabawa. :)

Róża w dalszym ciągu jest piękna, ciemna i mięsista, jej upojny aromat niezmiennie przyprawia nas o zawroty głowy, przez nos wdzierając się prosto w mózg, jednak oud nieco ją wysusza; zmienia złocistoczerwoną maź o konsystencji miodu w ciemniejsze, lekko odymione, igiełkowe kryształki. Przypominające lód, który nie chłodzi. Zaś agar... no, ten przechodzi metamorfozę iście spektakularną. Z wyraźnego, choć przyjaznego europejskim nosom na naszych oczach staje się bardziej tłusty, by nie rzec, że o konsystencji smaru, blisko spokrewniony ze zwierzęcym "brudem". Oud piękny, prawdziwie arabski, choć nie aż tak dosłowny, jak w ujęciu Ajmala. Za to bardzo podobny do przecudnego Oudu marki Maison Dorin.
Szczególnie w bazie, kiedy do akordów animalnych dołącza grafitowoszary, żywiczny dym, również pozbawiony akcentów słodkich. Podejrzewam odrobinę elemi oraz balsamu peruwiańskiego. Jednak równie ważny jest dodatek paczuli, suchego, nieco piwniczego, chwilami zdradzającego dalekie pokrewieństwo z Muglerowym Angelem. Pięknie zestrojonego z orientalnym, wyrazistym agarem oraz różą, która z żywego kwiatu zdążyła zmienić się w potpourri i - zniknąć, rozpłynąć się za zasłoną z nut orientalnych. Suchych, krystalicznych, coraz jaśniejszych, coraz bardziej rozrzedzonych. Aż ostatecznego zaniku.
Natomiast moja skromna osoba jest bardzo, bardzo zadowolona z przygody, jaką zagwarantowała jej Rose d'Arabie. :) Przeżycia godne polecenia.

Rok produkcji i nos: 2010 lub 2011, Marie Salamagne

Przeznaczenie: zapach typu uniseks, o porządnym, wyraźnym sillage oraz mocy, stopniowo redukujący się do skromnej aury. Na wszelkie okazje, choć szczególnie wskazane wydają się być te Naprawdę Ważne.

Trwałość: w granicach dziesięciu godzin

Grupa olfaktoryczna: orientalno-drzewna (i kwiatowa)





Skład:

Nuta głowy: szafran, inne przyprawy
Nuta serca: róża damasceńska, paczuli
Nuta bazy: oud, "ciemne drewna", akord ambrowy
___
Dziś noszę Folies de Saison: Fantaisies d'Hiver marki Yves Rocher.

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1.http://fairytalesbynature.tumblr.com/
2.http://thegardennymph.tumblr.com/post/14002834734