Imię róży

...wciąż pozostaje nieznane. :)

Recenzję Rose Anonyme planuję już od ładnych paru miesięcy. Pamiętam nawet, że miałam skojarzyć ów zapach z Rose d'Arabie z subkolekcji kryjącej się w zestawie wód Armani Privé. Jednak w chwili publikacji recenzji Arabskiej Róży nie miałam czasu na pisanie podwójnej opinii; zresztą w podobnym zestawieniu moja dzisiejsza bohaterka musiałaby zostać ukazana jako ta mniej ciekawa. A na coś podobnego Rose Anonyme z pewnością nie zasługuje.

Właściwie to trudno jest uwolnić się spod jej zniewalającego wpływu. ;) Omawiana mieszanina jest bowiem wyjątkowo podstępną bestią. Z pozoru przeciętna, dobrze znana i oswojona, zdająca się mówić: "to przecież ja, Wasza stara i dobra róża z oudem, znacie mnie od lat", lecz musimy pamiętać, iż jest to wyłącznie kokieteria. :) Róża, której daleko do jakiejkolwiek anonimowości, lubi czarować swoją publiczność, stylizować się na zwyczajną dziewczynę z sąsiedztwa.
Dlatego też w otwarciu pojawia się kwiat szkarłatny, lekko słodki i balsamiczny, złączony w całość z chłodnym i krystalicznym agarem, przywodząc na myśl Black Aoud. Lecz trwa to moment, dosłownie chwilkę; po chwili wszelkie skojarzenia z najsłynniejszym zapachem Montale rozpływają się w nieco zielonkawym (a może zimnobłękitnym?), niejadalnie słodkim, różano-drzewno-żywicznym syropie. Tu do róży z oudem dołączają akordy gorącego szafranu oraz skarmelizowanej skóry, gwarantowanej przez benzoes i opoponaks. Lecz kompozycja nie zmienia się w ulep ani nie gęstnieje od razu, gdyż szybko pojawiają akcenty lekkie, świeże, orzeźwiające olfaktorycznych mocarzy: ostry, zółtozielony papirus zmieszany z odrobiną gładkiej wetywerii w stylu dawnego Vetiver od Guerlain (dosłownie kroplą) oraz świeżo-pikantnym sokiem imbirowym.

Składniki te fenomenalnie równoważą ciężar otwarcia, paradoksalnie nie rozrzedzając go lecz uwypuklając duet różano-drzewny (różano-oudowy w szczególności) tak, jak zimne barwy podkreślają wyraźne piękno szkarłatnego kwiatu z ilustracji obok. Głębia widoczna dzięki lekkości; podobnego efektu do tej pory doświadczyłam chyba tylko w L'Humaniste marki Frapin, choć w omawianym teraz przypadku mam do czynienia z negatywem ówczesnych wrażeń. Lecz mniejsza o to. Grunt, że balsamiczna gładkość, głęboka dosłowność podniesiona na wyżyny artystycznego wystudiowania dzięki lekkiej pikanterii, zapewniają mieszaninie rys klasyki w starym stylu, mocnej a jednak wyrafinowanej, mało dosłownej.
Natomiast baza... baza przypomina mi Qessence Missalów. :) Ta sama gęstość  identycznie ukazany kwiat, powoli cichnący na tle akordów drzewnych, z podskórnym ciepłem niedosłownej słodyczy oraz paczuli, zatrzymanej o trzy kroki od granicy, za która już tylko oranżadowe musowanie; do niego Rose Anonyme nie dociera. Zamiast niej ujawnia się wiotki, nierzeczywisty, łatwy do przepłoszenia szypr. I jest pięknie.
Prawdziwa bajka.

Rok produkcji i nos: 2012, Jérôme Epinette

Przeznaczenie: zapach typu uniseks (tym bardziej, że wzmiankowana róża nie potrzebuje wcale wysiłku, by stać się idealnie "męską"). O dosyć pokaźnym sillage i mocy, wyczuwalnej z odległości kilkudziesięciu centymetrów, z czasem redukującej się do luźnej aury.
Na okazje albo Bardzo Ważne i wieczorowe, albo w ogóle nieformalne tudzież luzackie.

Trwałość: od czterech do ponad sześciu godzin

Grupa olfaktoryczna: kwiatowo-orientalna (oraz szyprowa)


Skład:

turecka róża, bergamotka, imbir, opoponaks, oud, benzoes, paczuli, papirus
___
Dziś Musk Pure od Toma Forda.

P.S.
Pierwsza ilustracja przydreptała z DeviantArta. To Frozen Rose autorstwa użytkowniczki o nicku Meyrembulucek