Para za parą

Na zrecenzowanie ostatnich pachnideł z podstawowej serii domu Amouage dawałam sobie czas przez cały rok 2011. Skutkiem czego ani się obejrzałam, jak w kolejce za Honour ustawił się kolejny duet, Interlude. Wobec tego warto czym prędzej nadrobić zaległości. :) Za porządkiem. Najpierw Honour razy dwa.
Czyli, jak tego chcą twórcy marki, Madame Butterfly oraz jej wiarołomny kochanek.
W mojej wiedźmio wrednej interpretacji. :> Gdzie Pani Motylowa w wyjątkowo nieprzyjemny sposób bierze odwet na całej cywilizacji Zachodu. :] Inspiracji dostarczyli mi dramaturg David Henry Hwang oraz reżyser David Cronenberg.

Przed Państwem: M. Butterfly.

Francuski dyplomata René Gallimard lubił uważać się za człowieka czynu, za maczo ale i romantycznego marzyciela.

Wyrafinowanego estetę oraz mężczyznę otaczanego powszechnym respektem otoczenia [uwaga: proszę nie mylić rodzimego znaczenia słowa „respekt” z „szacunkiem”. One NIE powinny występować zamiennie!]. Chciał czuć się jedynym panem sytuacji, zawsze i wszędzie.

Czego nie dawały mu rodzima kultura, obowiązki zawodowe czy żona, postanowił odnaleźć we własnych fantazjach. Warunki miał po temu idealne: żył w świecie, w którym posiadanie idealnie cichej, doskonale uległej, potulnej kochanki, którą w każdym aspekcie można kształtować równie łatwo, jak rozgrzaną plastelinę nie było niczym niezwykłym. Czemuż by więc nie miał francuski dyplomata René Gallimard wykorzystać sytuacji?

Okazja nadarzyła się podczas wizyty w Operze Pekińskiej. Gallimard poznaje wówczas śpiewaczkę Song Liling. Wkrótce zostają kochankami. Wydaje się, że marzenia biednego, przytłoczonego własnym cywilizowaniem i oświeceniem dyplomaty właśnie się spełniają.

Piękna aktorka wydaje się ucieleśnieniem wszystkich jego snów: jest subtelna, cicha, uległa oraz skromna, chwilami może nawet za bardzo. Najważniejsze, że z radością daje Gallimardowi wszystko, czego ten zażąda. Odgrywają nawet sceny z ukochanej opery Francuza, Madame Butterfly; Liling wie, iż jej kochanek uwielbia, kiedy zwracać się do niego inwokacjami typu „mój panie”. Nawet mniej lub bardziej przelotne burze, jak nieoczekiwana ciąża czy odejście dziecka, nie są w stanie zniszczyć iście epickiej przygody Europejczyka. Wydaje się, że świat umożliwił Gallimardowi ułożenie życia w sposób najdoskonalszy z możliwych.

Pojawia się więc pytanie: czy Song Liling jest rzeczywiście osobą słabą i uległą czy może w pewien wyrafinowany sposób przebiegłą? Sierotką czy femme fatale? :)

Podobne myśli przychodzą mi do głowy podczas obcowania z damską wersją Honour, zapachem tyleż kwiatowym, co dyskretnie orientalnym; równie słodko-pikantnym jak kwaśnym; jednocześnie świeżym oraz pełnym nasyconego piękna perfumowej klasyki. W otwarciu mieszanina zadziwia symbiozą akordów rabarbaru z białymi kwiatami oraz nutką kolendry. Pięknie rozpisano partie gardenii, łączącej się w tańcu z jaśminem, konwalią i tuberozą, stopniowo niwelującej kwaśną moc rabarbaru jak również uczestniczącej w ewolucji kolendry w kilka ziarenek czarnego pieprzu.

W bazie kompozycja pogłębia orientalny sznyt, dodając wibrującą, nasyconą wonią przypraw i wycofujących się kwiatów suchość, ostre źdźbła  wetywerii, słodkawy, lekko migdałowy opoponaks do spółki z bardziej żywiczną mirrą, czasem również kilka pojedynczych akordów jasnego zamszu. Wszystko to okala woal niezbyt słodkiej, lecz i nie cielesnej, nieco dymnej ambry. Woń okazuje się szlachetna, skalibrowana na głęboką acz niezbyt wywrotową moc. Honour Woman wydaje się kompozycją, która zadowoli każdego. :) Bo i we mnie, jakkolwiek od zachwytów jestem daleka, budzi uczucia nadspodziewanie ciepłe. Nie miałabym nic przeciwko Honour W. w moim otoczeniu. ;) Jest przecież grzeczne, choć z charakterem.

Łatwe we współżyciu. ;>

Wróćmy zatem do M. Butterfly.

Mijają lata a związek francuskiego dyplomaty z chińską diwą trwa. Bywa, że rozstają się na wiele miesięcy, by i tak do siebie wrócić. Radzą sobie; z problemami finansowymi i zdrowotnymi, z bezpieką, która ma oko na niepoprawny politycznie romans, z życiem po prostu.

Przynajmniej dopóki René Gallimard nie dostaje wypowiedzenia ze służby dyplomatycznej i nie zostaje aresztowany.

Pod zarzutem szpiegostwa.

Wieloletniego oraz uporczywego.

Nasz bohater jest w szoku: nigdy przecież świadomie nie zrobił niczego, co miałoby doprowadzić go przed sąd! Chyba, że... należałoby policzyć wszystkie te drobne przysługi, wszelkie chwile, kiedy chciał pomóc znajdującej się w opałach Song Liling!

Sytuacja zrobiła się żałosna: esteta i maczo w jednej osobie padł ofiarą sztuczki starej jak świat: wrobiony przez kobietę. Przez wieloletnią kochankę, przez spełnienie własnych najskrytszych marzeń, kobietę idealną, przez Madame Butterfly!

Kiedy więc umysł Gallimarda przygotowuje teren, by odegrać przed światem kolejną tyleż spektakularną co pretensjonalną rolę, amanta z filmów noir, ów nie ma pojęcia, że przewrotny los szykuje dlań jeszcze jedną niespodziankę…

Kiedy bowiem uczeni w prawie szykują konfrontację między Gallimardem a jego zdradliwą kochanką, na salę rozpraw pod strażą wchodzi – krótkowłosa osoba w garniturze. Mężczyzna o twarzy Liling.

Wkrótce okazuje się, że przez szereg lat René Gallimard miał romans z przedstawicielem własnej płci. Zaślepiony przez namiętność, własne wyobrażenia oraz wielowiekową narośl stereotypów spłaszczających stosunki – a w praktyce uniemożliwiających pełne zrozumienie –  między Orientem a Okcydentem, nie był w stanie zorientować się w oszustwie, które nam wydaje się aż nazbyt grubymi nićmi szyte. Cóż, idealnie odegrana pruderyjność aktorki oraz wymyślane przez Nią-Niego „starożytne techniki miłosne” z łatwością zdołały wpisać się w stereotyp; czyli uwiarygodnić tożsamość szpiega w oczach jego aroganckiego kochanka. :)

Kiedy tego samego wieczora więzienne auto przewozi obu mężczyzn do miejsca osadzenia i René Gallimard nareszcie otrzymuje to, o co przez lata bezskutecznie prosił: widzi (w ramach pełnej pogardy tortury) nagie ciało swojej Madame Butterfly – chyba po raz pierwszy w życiu naprawdę żałuje, że tamtego dnia nie wymigał się od wizyty w operze.

Fascynacja podszyta pogardą zgubiła maczo-estetę Gallimarda na jego własne życzenie. Ponieważ pierwszy, najważniejszy błąd popełnił już na wstępie swojej chińskiej przygody. Gdyby bowiem zadał sobie choć odrobinę trudu i raczył zaznajomić się z bogatą kulturą kraju, do którego go wysłano, wiedziałby, że w tradycyjnych przedstawieniach  pekińskiej opery, niczym w elżbietańskiej Anglii, kobiety nie mają prawa wstępu na scenę. Ich role przypadają więc mężczyznom o wysokich głosach oraz gładkich rysach twarzy. O tym jednak René Gallimard nie miał pojęcia. Upajał się więc własną wizją, mieszał rzeczywistość z kiczowatą bajką do muzyki Pucciniego, aż się w swoim wydumanym świecie całkiem zatracił. Zgubił go więc jego własny orientalizm.

I nie wiedział już, czy nadal jest sobą: René Gallimardem, byłym dyplomatą, czy może chińską aktorką Song Liling lub też kimś całkiem innym? Mężczyzną czy kobietą? Twardym maczo czy wiotką mimozą?

Na ile przeżywał romans z wyimaginowaną potulną śpiewaczką, na ile z ludowodemokratycznym tajniakiem, na ile w końcu – z samym sobą?

Tożsamość budowana na przyswajanych bez dyskusji schematach legła w gruzach.

Nie mogłam tego filmu nie polubić. ;> I to nawet pomimo myśli przewodniej, której seksistowskiego wydźwięku nie powstydziłby się nawet dawny René Gallimard: „Only a man knows how a woman is supposed to act”.

Jeśli chodzi o męską wersję Amouage’owego Honour, do powiedzenia mam niestety o wiele krótszą historię [aczkolwiek rozwlekłość zagajenia pewnie co poniektórych zirytowała; lecz nie odczuwam nawet cienia skruchy :> ]. Pachnidło złożone z pieprzu oraz dosyć niepodzielnych nut drzewno-żywicznych, doprawianych ziemistym geranium z czasem zahacza o akordy gałki muszkatołowej i wetywerii, by wypalić się jako dość sztuczny miks laboratoryjnych drzew, nienachalnie słodkiego pudru z białego piżma, paczuli jak również bobu tonka. Przede wszystkim jednak: jest Honour Man wariacją na temat pieprzu. Taki drugi Bang! Jacobsa. ;)

Całość zbudowana z fantazji i pozorów, kilku nośnych stereotypów połączonych trywialną, odtwórczą siłą pieprzu. Zapach mocny i wyrazisty. Co z tego, skoro układa się w coś tak liniowego, że aż dramatycznie przewidywalnego? W Honour brak życia; są tylko pozory. Teatr cieni.

Honour Woman

Rok produkcji i  nos(y): 2011, Alexandra Carlin oraz Violaine Collas

Przeznaczenie: zapach dla kobiet, sztampowy ale o niebanalnej nucie, dosyć trwały; o średnim sillage; zarówno dzienny, jak i wieczorowy

Trwałość: w granicach dziesięciu-dwunastu godzin

Grupa olfaktoryczna: kwiatowo-orientalna

Skład:

Nuta głowy: rabarbar, kolendra, pieprz

Nuta serca: goździk (kwiat), tuberoza, gardenia, konwalia, jaśmin

Nuta bazy: wetyweria, kadzidło, skóra, ambra, opoponaks

Honour Man

Rok produkcji i nos: 2011, Nathalie Feisthauer

Przeznaczenie: zapach dla mężczyzn – radykalnych zwolenników pieprzu w perfumach przy jednoczesnej zachowawczości całej reszty składników. :P Nowoczesny, o mocy początkowo ogromnej, z czasem coraz łagodniejszy oraz bliższy skórze. Na wszelkie okazje.

Trwałość: około dwunastu godzin

Grupa olfaktoryczna: drzewno-przyprawowa

Skład:

Nuta głowy: pieprz czarny i różowy

Nuta serca: gałka muszkatołowa, geranium, elemi

Nuta bazy: paczuli, piżmo, wetyweria, drewno cedrowe, bób tonka, kadzidło

___

Dziś Jasmine White Moss.

P.S.

Źródła ważniejszych ilustracji:
1. http://kategale.wordpress.com/2011/03/20/jeremy-irons-in-m-butterfly/
2. http://parallax-view.org/2009/05/26/m-butterfly-dvds-for-the-week/
3. gdzieś mi uciekło...  :(
4.  http://www.movingimage.us/visit/calendar/2012/02/05/detail/m-butterfly