Boski deser

Chciwość to jeden z chrześcijańskich siedmiu grzechów głównych, moim zdaniem nie bez przyczyny wymieniany w drugiej kolejności (tuż po pysze). Co jednak, kiedy ogranicza się ona do jednej tylko... rzeczy? pokarmu? idei? Jak można postrzegać chciwość, kiedy widzi się w niej przede wszystkim szeroko zakrojone, wszechogarniające łakomstwo na czekoladę? Bardziej teoretyczne aniżeli praktyczne, rozumiane także jako tęsknota za dzieciństwem, za bajecznym deserem, który w każdej możliwej postaci jest w stanie opętać wszystkie ludzkie zmysły? Pragnienie zanurzenia się w gęstym, wyrazistym, słodkim i, hmmm... czekoladowym absolucie. :)
Jak bardzo lubicie czekoladę? ;)

Bo ja uwielbiam! :] Nie musi być jej dużo, do wywołania na mojej twarzy błogiego uśmiechu wystarczy jedna kostka, o ile tabliczka pochodzi z pewnego źródła [za "pewne źródło" uznaję markę, której dowolnie wybrana czekolada zawiera przynajmniej sześćdziesiąt procent kakao]. Może być pita albo gryziona lub roztarta po podniebieniu; może być gorąca lub zmrożona, gorzka, mleczna albo biała (choć ostatnia najmniej), występować w postaci czystej albo z domieszką czort-wie-czego [jadłam kiedyś czekoladę z kawałkami dojrzewającej szynki z jelenia; wytrawna i pyszna! :) ] To wszystko nie ma specjalnego znaczenia, dopóki jedzony przeze mnie deser zawiera czekoladę. I tak, wiem, że ona potrafi uzależnić; cóż, chyba przyznaję się do winy. ;) Jakoś mnie to nie martwi, więc - o kiedyś ile nie popadnę w przesadę i nie spałaszuję całej tabliczki za jednym podejściem - nie zamierzam niczego zmieniać.
Czekolada zaiste jest pokarmem bogów. :)

Hołd tej cudownej, przepysznej oraz pewnej marketingowo substancji postanowiło złożyć także całkiem sporo marek perfumiarskich, w tym Montale [czymkolwiek w tej chwili jest :P ]. Efekty owych działań raz są lepsze, kiedy indziej nieco gorsze, zawsze jednak staram się poświęcić im kawałek miejsca na mojej skórze. Najlepiej taki, który da się często unosić do nosa celem dopieszczenia zmysłu węchu. Bardzo, bardzo, barrrdzo często. ;)
Dokładnie tak wyglądały moje testy Chocolate Greedy marki Montale.

Pachnidła cudownie, bezwstydnie eksploatującego ideę kulinarnej czekoladowości. :) W zależności od pory roku układającego się na skórze w całkowicie odmienny sposób, zawsze jednak zahaczającego o co najmniej dwa czy trzy deserowe wcielenia tej egzotycznej substancji.
Na przykład latem, gdy - co nie powinno nikogo dziwić - gęste i silne czekoladowe łakomstwo objawia się jako najbardziej kleiste oraz wytrawne, od gorzkiego kakao troszkę w stylu Angela edp, przechodząc przez fazę ciężkiego i wilgotnego brownie, zmierza ku akordom maślanym, w miarę upływu czasu stając się mieszanką coraz słodszą. Aż do finału, który hojny dodatek wanilii oraz sypkiego białopiżmowego pudru zamienia w waniliowe, dosłodzone cukrem pudrem ciepłe mleko, w którym ktoś zanurza oblane czekoladą ciasteczko. Jednym słowem: mniam! :D

Natomiast kiedy przychodzi nam cieszyć się towarzystwem Chocolate Greedy podczas miesięcy zimnych i/lub pochmurno-deszczowych, kompozycja od początku do końca wydaje się być gotowym deserem, kakaem już przetworzonym co najmniej kilka razy. To też bardzo dobrze: mniej roboty, więcej węchowo-smakowo-wizualnej orgii! ;)

Na sam początek dostajemy wówczas akord ciepłego czekoladowego ciasta z twardą, chrupiącą skórką. Wyraźnie czuję akord mączny pomieszany z kakaem oraz jasnym cukrem trzcinowym; gdzieś w tle majaczą deklarowane w składzie suszone owoce, bardziej jako abstrakt niż coś wyraźnego i namacalnego, chociaż nie potrafię oprzeć się wrażeniu, że tym razem oprócz tradycyjnych w Polsce fig czy daktyli, dostajemy także ususzone cząstki mango, ananasa czy kiwi. Jednak to tylko wrażenie, w dodatku z tła kompozycji - której najważniejszym składnikiem przez cały czas pozostaje czekolada. :) Oraz waniliowo-tonkowa słodycz.
Po krótkim czasie pachnidło uspokaja się, wygładza, nabiera bardziej kremowych akcentów. A przy tym cały czas pozostaje porządnie ciepłe, rozlewające się na otoczenie uperfumowanej osoby niczym wnętrze czekoladowego sufletu. Bardziej słodkie aniżeli skorupka, nie aż tak jawnie zbożowe, obok lekkiej bezkresnej słodyczy bobu tonka uwzględniające także pojedynczą ciemną i wytrawną nutkę kawy. Z pozoru bardziej proste ale w rzeczywistości dokładnie przemyślane i bardziej złożone, niż początkowo sądzimy. Widać to w ostatniej fazie, kiedy na znaczeniu zyskuje wanilia a także pyłkowe białe piżma (jak latem), co razem również daje efekt pewnej mleczności, lekkiej i przyjemnej; tym bardziej, że doprawionej bardzo gorzką czekoladą oraz kilkoma kroplami chłodnego espresso. Mam nieodparte wrażenie obcowania z efektownym czekoladowo-kawowym musem. O rety, ale mi pysznie! :D

Czy ja mam w domu jeszcze jakąś czekoladę? ;)

Rok produkcji i nos: nieznane

Przeznaczenie: zapach typu uniseks o naprawdę dużej mocy, ciągnący się za człowiekiem a z czasem zmieniający w lekką, żywą aurę i nawet w najpóźniejszych etapach rozwoju pachnący wyraźnie, chociaż tylko przy skórze. Nie tylko dla czekoladowych łasuchów, choć z przyczyn oczywistych to właśnie dla nich Chocolate Greedy stanowi pozycję obowiązkową. ;) Na każdą okazję czy porę dnia a niekiedy nawet - roku.

Trwałość: typowa dla pachnideł tej marki, bo co najmniej dziesięciogodzinna do dobrze ponad pół doby.

Grupa olfaktoryczna: gourmand

Skład:

gorzka pomarańcza, kawa, kakao, bób tonka, wanilia, suszone owoce
___
Dziś pachnę tym, o czym powyżej.

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. http://www.pinterest.com/pin/423056958715715065/
2., 3. i 4. http://madzwierzwithinternet.tumblr.com/post/73743424997/tom-sits-like-a-whore-tennants-hair