wtorek, 5 stycznia 2016

Mędrcy ze Wschodu, Zachodu, Południa i Północy


"W samo święto Trzech Króli, [Wawrzuś] wmieszany (...) w tłumie, słuchał uwag i żartów, wtrącał się do rozmowy, wszędzie go było pełno.
- Dwóch ino królów widzę. Gdzież trzeci? - spytała młoda wysoka mieszczka, bogato strojna, drugiej starszej, również złotymi łańcuchami obwieszonej, w prześlicznym czepcu, misternie perłami szytym.
- A stoi na samym przedzie i hełmu przed Paniątkiem uchyla.
- Co? Ten Murzyn obmierzły? Zębiska wyszczerzył... Ja zrozumiałam, że to sługa jest którego  z tamtych.
- Ale! Nie widzicie to, że koronę ma złotą na hełmie i zbroicę takoż wyzłacaną? Król jest, ino czarny.
- Prawda, prawda, nawet w pieśni stoi, że »Kasper z gorącego jechał kraju«.
- Ano widzicie - wmieszał się do rozmowy poważny jakiś człek, w sutej kierei, lisami podbitej. - Zbawiciel najmiłosierniejszy dopuszcza do siebie wszelakie stany i ludy, przygarnia nędzarza i koronata; nie czarną skórą się brzydzi ino czarną duszą.
- Słusznie prawicie, panie Marcinie; wasze słowa niczym kazanie ojca Bonifacego".
Antonina Domańska, Historia żółtej ciżemki, wyd. Świat Książki, Warszawa 1995, s.143-144
Chociaż powyższy tekst wydaje się być daleki od politycznej poprawności (a nawet nieświadomie rasistowski), należy mieć na względzie to, że powstał w roku 1913 a opowiada o czasach jeszcze wcześniejszych, a mianowicie o okolicach roku 1490, kiedy obowiązujące nas kanony współżycia społecznego oraz wzajemnego szacunku raczej nie obowiązywały. :] No i co najważniejsze: cytat z Historii żółtej ciżemki idealnie pasuje nie tylko do dzisiejszego dnia, lecz również do perfum, którymi chciałabym go uczcić.

Czym więc pachniałby ów trzeci - albo pierwszy, zależy jak liczyć - król, mędrzec z Afryki? Podobno Martine Micallef oraz Geoffrey Nejman jakiś czas temu poznali właściwą odpowiedź. ;)
Przed Państwem Akowa, perfumy pachnące dniem Trzech Króli oraz późnym średniowieczem jednocześnie. :)


Akowa to aromat, który można wyczuć w historycznych budowlach (od Kościoła Mariackiego w Krakowie oraz Starego Ratusza we Wrocławiu począwszy), w naprawdę starych książkach, w muzeach, kryjących bezcenne zbiory rzeźb czy obrazów, w powietrzu, przesyconym śladami ducha lat dawno minionych. To ten charakterystyczny, narkotyczny zapach kurzu, grzybów, pleśni oraz niewysłowionej głębi i słodyczy, której teoretycznie w takim otoczeniu trudno się spodziewać - ale która pasuje do historycznego miejsca, jak nigdzie indziej. A jednocześnie idealny wszędzie, ponieważ Akowa wydaje się nie oglądać, na takie szczegóły, jak czas powstania czy położenie geograficzne zabytku. Jest nim, jest jego duszą.
Tajemnicą Historii, tej pisanej przez "H" wielkie, mniejsze oraz zupełnie małe. ;) Życiem samym w sobie. Lub nawet życiem, śmiercią oraz ponownych odrodzeniem. I tak dalej. ;)
Akowa naprawdę silnie wpływa na moją wenę. ;>

Jak kolejne wcielenie słynnej proustowskiej magdalenki omawiane pachnidło trafiło prosto do mojego serca, okazawszy się niemal doskonałym wonnym odzwierciedleniem... nawet nie jestem pewna, czego. Tak dawne jest to wspomnienie, tak bardzo już zatarte ale przecież wciąż obecne w mojej głowie oraz trwale zapisane w duszy. Jednego jestem pewna: dotyczyło jednocześnie zapachu, rodzącej się pasji historycznej, krakowskiego Ołtarza Mariackiego, moich Dziadków ze strony Mamy oraz... lęku [zapewne strachu małego dziecka, wywołanego zetknięciem ze średniowieczną estetyką oraz kunsztem Wita Stwosza w odtwarzaniu realistycznych - często brzydkich, pokracznych, zniekształconych trybem życia czy chorobami - sylwetek ówczesnych krakowsko-jerozolimskich ;) mieszczan]. Lecz na pewno nie chodziło o moje pierwsze osobiste zetknięcie z Kościołem Mariackim i jego największą chlubą; do niego doszło, kiedy miałam już siedem lat a towarzyszyła mi moja Mama oraz jedna z ówczesnych koleżanek. Przy czym wspomnienia tamtego dnia są już wyraźne a idąc przez krakowski rynek doskonale wiedziałam, dokąd się udaję, co tam zobaczę i jak to coś jest ważne.

Dlatego, chociaż nie mam co do tego nawet dziesięciu procent pewności, przyjmijmy taką wersję wydarzeń: mała wiedźma, może trzy-, może czteroletnia, zostawiona pod opieką Dziadków dorwała jakiś stary album o sztuce albo przewodnik po Krakowie i przeglądając go zwróciła szczególną uwagę na ołtarz Wita Stwosza. :) Zapewne wtedy któreś z czcigodnych przodków, zauważywszy moje zainteresowanie fotografiami, opowiedziało mi co nieco na temat zabytku.
Tak, fascynacja to silny narkotyk, równie silny jak wspomnienia... oraz sztuka, skoro jej geniuszowi potrafiło ulec nawet całkowicie nieświadome dziecko. ;)

Jesienią 2015 roku okazało się natomiast, że wszystkie one pachną dla mnie jak Akowa.


Ciekawie jest pisać o kompozycji wyzwalającej tak wielki ładunek emocjonalny, skupiającej wokół siebie strzępy wspomnień czy myśli. Wszak to właśnie tutaj, w abstrakcyjnym - bo nieistniejącym - wnętrzu Akowy mieszają się aromat starych książek, łagodne drzewne drzazgi, laktoniczny, naznaczony niezwykłym kadzidłem roślinny kurz oraz pojedyncze szczypty bliżej niezidentyfikowanych zamorskich przypraw, wszystkie skąpane w pierzastych i fascynująco pięknych głębokich wodach destylatu z kwiatu pomarańczy (troszkę, jak we Fleur d'Oranger Lutensa).
Właśnie te ostatnie unoszą nas wprost do serca kompozycji, którym niepodzielnie włada dobra, miłosierna i potężna Matka Natura, Wielka Bogini, Maryja... jakimkolwiek nazwać ją imieniem, jej dusza pachnie dla mnie tak samo: ciepłem i ciemnością, najbardziej przyjazną i błogą siłą świata, bezpiecznym okryciem spokojnej nocy w kochających ramionach. Powrotem do najwcześniejszych lat dzieciństwa. Jedynym, co naprawdę niezwyciężone - miłością.

Tak, wiem, jak w Waszych uszach może brzmieć powyższy tekst; "znowu się czegoś naćpała i z siłą wodospadu leci strumieniem świadomości". ;P Kiedy jednak odłożycie na bok niepotrzebny w tej chwili, wymuszenie dorosły irytujący sceptycyzm zrozumiecie, że mam rację. ;) I że Akowa w sercu naprawdę pachnie spotkaniem z dawczynią wszelkiego życia, panią niebios i matką bogów. Tutaj suche ale wciąż żywe trawy ze spokojem kładą się na żyznych połaciach ciemnej, pylistej, słodkiej ziemi. Tutaj kwiaty rosną już jako esencjonalne, olejkowe i skrzące się potpourri, zaś wiatr niesie aromaty łagodnych żywic czy pikantnych przypraw, w zależności od własnego humoru. Ten krajobraz żyje; jest jak przysłowiowa wizja całego życia w źrenicy zasypiającej Marii z krakowskiego ołtarza Stwosza. Już daleka ale wciąż własna.
Kraina jedności przeciwieństw, całkowitej harmonii. Łono pradawnej bogini o potężnym, hebanowym ciele. Istoty o tysiącu imion ale niezmiennym sercu oraz duszy.


Zresztą w najgłębszych czeluściach Akowy ciała, ludzkiej energii, życia i nieerotycznej zmysłowości znajdziemy najwięcej, pyszniących się w łagodnym akantowym zwoju przyjaznego przyrodzie, ekologicznego akordu ambrowego z delikatnym drzewnym piżmem. W roślinnej arabesce żywic, traw, mchu czy też owej tajemniczej fasolki, którą podczas podróży do Afryki miał znaleźć Geoffrey Nejman [pewnie ukrytą gdzieś w kopalniach króla Salomona, między proszkiem z rogu jednorożca, Arką Przymierza oraz Świętym Graalem, których wcale a wcale nie zakosił Indiana Jones :P ]. Skrytą w cieniu, z rzadka rozświetlanym złocistymi, miękkimi warkoczami promieni słonecznych. W ciszy oraz intymności. Gdzieś w najgłębszej tajemnicy, schowaną za mgłą zbyt dawnych wspomnień. Właśnie tam możemy odnaleźć Ją.
Mistyczną jedność człowieka ze światem oraz bóstwami, które wyznaje najpiękniej i najpełniej, jak potrafi.

Nie jest więc Akowa mężczyzną, chociaż właśnie to sugerował wstęp do niniejszego tekstu. Jednak nie jest też do końca kobietą. Myślę, że duch omawianego pachnidła nie posiada płci, jak anioły. Z pewnością nie jest do tego wystarczająco małostkowy. :)
Nie pochodzi też z Afryki - tak, jak nie pochodzi z Krakowa. Jest zewsząd. Mówi w każdym możliwym języku i zna wszystkie szlaki po tym łez padole. ;) Wie wszystko i wszystko rozumie, chociaż niekoniecznie wszystko pochwala (jak na prawdziwie mądrą istotę ludzką... lub kochającą matkę przystało).
Nie ma skóry czarnej ani też białej, żółtej, śniadej tudzież niebieskiej w zieloną pepitkę. Jest każdego możliwego koloru oraz kształtu. Bo przecież one mają w nas najmniejsze znaczenie, chociaż wielu jednostkom małym i złym wydaje się inaczej. Lecz ich opinia jest tu kompletnie bezużyteczna.
Jednak, co najważniejsze, ten wspaniały duch nie wyznaje żadnej konkretnej religii, tym samym czcząc każdą z nich... lub raczej wszystko to, co w ludzkich wierzeniach najlepsze i najcenniejsze.

Oto nasza najwspanialsza utopia. :) Ta, do której wszyscy powinniśmy dążyć.


Rok produkcji i nos(y): 2015, Jean-Claude Astier oraz Geoffrey Nejman

Przeznaczenie: zapach nie wiedzieć czemu dedykowany mężczyznom, co jest oczywistą bzdurą. Dla mnie Akowa to spokojny, wyważony i - jak napisałam - pozbawiony przynależności płciowej - dyskretny uniseks. Ciepły i intymny, niosący ukojenie, więc pasujący do tych okazji, w których chcielibyśmy dodać sobie odwagi, pewności siebie albo spokoju. Zresztą ostatni ze stanów ducha jest ciągle w cenie, szczególnie ostatnimi czasy, zatem Akowa, środek przenoszący w zupełnie inny świat, błogi i nierzeczywisty, może okazać się szczególnie cenna. :D
Oczywiście żartuję, jednak umiarkowana projekcja i skłonność do tworzenia gęstej ale wąskiej aury wokół uperfumowanej osoby czynią perfumy wprost idealnymi towarzyszami wszelkich okazji oficjalnych i Bardzo Ważnych, dziennych ale też wieczorowych. No po prostu ideał. ;)

Trwałość: bardzo dobra, ponieważ zamykająca się w granicach dziesięciu godzin wyraźnego trwania w małym lub jeszcze mniejszym oddaleniu od skóry oraz dalszych kilka spokojnego, stopniowego zaniku.

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-drzewna

Skład:

Nuta głowy: bergamotka, kwiat pomarańczy
Nuta serca: liść figowca, kakao, "tajemniczy składnik X" o afrykańskim i roślinnym pochodzeniu
Nuta bazy: wanilia, paczuli, wetyweria, akordy piżmowy oraz ambrowy
___
Dziś noszę Chloé, vintage od Karla Lagerfelda.

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. Gwiazda betlejemska, akwarela autorstwa prerafaelity Edwarda Burne-Jonesa, znaleziona TUTAJ.
2. https://www.flickr.com/photos/jenniferboyer/6602041409/ [Autorka: Jennifer Boyer]
3. https://www.flickr.com/photos/jenniferboyer/6601952435/ [Autorka: Jennifer Boyer]
4. https://www.flickr.com/photos/jenniferboyer/6601924195/ [Autorką  również jest Jennifer Boyer]

2 komentarze:

  1. I tak oto w końcu ktoś skusił mnie do przetestowania Akowy ;)
    Wiedźmo, bardzo mi się Twoja opowieść podoba - trafia w czułe struny.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ojej, naprawdę? No to w takim razie jest mi bardzo przyjemnie. :)
      Czułe struny uderzyły w inne czułe struny. ;)

      Usuń

>
Komentarze (<$BlogItemCommentCount$> )