Historie z Czarnego Lasu

Schwarzwald, "ciągnący się przez 160 kilometrów masyw górski porośnięty najpiękniejszym i największym lasem Niemiec, gęstą jodłowo-dębową puszczą". [ŹRÓDŁO]

Kraina jeszcze w latach 20. XX wieku uważana za dziewiczą, zarośniętą nieprzebytą puszczą oraz zamieszkaną przez "półdziką" ludność, żyjącą w niewielkich skupiskach, w których wciąż żywe są zwyczaje oraz wierzenia o korzeniach sięgających daleko w przeszłość. W podobnych pogłoskach coś musiało tkwić.

Ostatecznie sto lat wcześniej bracia Grimm nie bez powodu szukali opowieści do swojego zbioru baśni właśnie w badeńskich lasach. Tutejsze baśnie i legendy niejednokrotnie stanowiły odbicie obyczajowości średniowiecza o rzadkiej już wówczas żywotności oraz autentyzmie. To właśnie tutaj żyli Jaś i Małgosia, to tutaj dziewicza Roszpunka w wysokiej wieży oczekiwała na swego hożego wybawiciela, tu milcząca królowa szyła koszule dla swych siedmiu łabędzich braci, to właśnie tutejszy myśliwy uznał, że zamiast wyrywać serce Śnieżce może porzucić dziewczynę w lesie, bo teoretycznie efekt będzie taki sam ale on uspokoi swoje sumienie, dając dziecku cień szansy na przeżycie.

Do dziś folklor Schwarzwaldu, oprócz bogato zdobionych zegarów z kukułką tudzież kobiecych strojów ludowych zwieńczonych mocowaną na głowie tacą z motkami czerwonej włóczki [ ;P ], kryje w sobie mnóstwo opowieści o wilkołakach, zjawach, upiorach czy czarownicach: zarówno złych, jak i dobrych [wiedźma von Dasenstein].
Zresztą spójrzcie sami: w takich górach, w takich lasach ukryć się mógł dosłownie każdy. Wędrując po nich niczego nie można być pewnym; widoczność bywa mocno ograniczona nawet za dnia a zasiedlony przez mnóstwo zwierząt las mami wielorakimi odgłosami, od których najodważniejszym zjeżyłby się włos na głowie.

Jeżeli byłeś zbiegiem, szaleńcem lub innego rodzaju typem aspołecznym, to na przestrzeni setek lat najskuteczniejsze schronienie mogłeś (lub mogłaś) znaleźć właśnie w takich miejscach. Zresztą w podobnych środowiskach psychopatów nie trzeba byłoby szukać wśród Obcych; przecież żyjące pośród puszczy społeczności byłe silnie izolowane, od świata zewnętrznego ale także od siebie nawzajem [im dawniejsze czasy mamy na myśli, tym powyższe stwierdzenie jest prawdziwsze]. Krzyżowanie się w obrębie małej grupy mogło na przestrzeni dziesiątek czy setek lat zaowocować najprzeróżniejszymi zniekształceniami kodu genetycznego - a na pewno maksymalnym udziwnieniem lokalnej obrzędowości. Przy jednoczesnym pieczołowitym zachowywaniu tradycji przodków potrafiło to dać całość jednocześnie oryginalną ale też będącą najprawdziwszym reliktem kultury: niczym mezozoiczna żywica, wiążąca na zawsze owady sprzed milionów lat, przechowującej ślady średniowiecznej lub renesansowej mentalności oraz obyczajów.

W górskiej puszczy jedyną skuteczną metodą utrzymania niewielkiej społeczności w całości było takie operowanie strachem, aby kierował się on przeciwko Obcym, osobom spoza grupy. Co jednak, kiedy niebezpieczeństwo pojawiło się wewnątrz naszej wsi, w osobie kogoś z nas? Co, jeśli ktoś z naszych sąsiadów okazał się, powiedzmy, pedofilem-mordercą, czyli typem pozbawiającym życia członków społeczności jeszcze przed osiągnięciem przez nich dojrzałości płciowej [a więc de facto uniemożliwiającym grupie dalszy bezpieczny rozwój]?
W takim wypadku można było zrobić tylko jedno: w majestacie prawa wyprowadzić takiego kogoś poza obręb wioski - symbolicznie usuwając go ze społeczności - a następnie zabić. Lecz co stanie się, kiedy z jakiegoś powodu (np. nagłej burzy i piorunów walących tuż obok miejsca kaźni) egzekucja nie dojdzie do skutku? ;>

No to wtedy mieszkańcy wioski mają przechlapane. :]
Wyrzutek będzie nachodził ją po zmroku, by ze zdwojoną siłą folgować swoim zbrodniczym chuciom. Zacznie też rozglądać się po okolicy i niejako "rozszerzać działalność" na pobliskie siedliska ludzkie. Na całą okolicę padnie blady strach. Bo kto wie, a nuż Potwór zdoła jakoś zgromadzić wokół siebie podobne ludzkie bestie? Lub znajdzie naśladowców..?

W takiej sytuacji należy zrobić wszystko, aby unieszkodliwić zagrożenie. Co pewnie w końcu udawało się osiągnąć; jeżeli nie zdeterminowanej ludności, to na pewno upływającemu czasowi. :) Kiedy lata mijają, stopniowo zaciera się pamięć o tym, że Potwór był kiedyś jednym z nas; wyrzucamy go z pamięci ale naszych potomków straszymy opowieścią o Bestii, porywającej małe dzieci, robiącej z nimi straszliwe, okrutne rzeczy a następnie zabijającej i - może nawet - zjadającej. Nie robimy tego z sadyzmu czy żeby obrzydzić naszym pociechom świat, o nie! Napominamy je. Chcemy, aby dożyły dorosłości wolne od wszelkich nienaturalnych [czyli takich, których "nie zesłał Bóg", jak np. choroba] zagrożeń i by w przyszłości same miały kogo ostrzegać przed niebezpieczeństwem.
Zanika więc pamięć o realnie istniejącej osobie, o Hansie czy Fritzu z sąsiedniej wioski, który dorósłszy okazał się bardzo złym człowiekiem. Z czasem zaciera się coraz bardziej, pozostawiając po sobie tylko swobodne, zapamiętane przypadkowo szczegóły, jak na przykład tyczkowata sylwetka złoczyńcy lub sposób jego działania: obserwacja z ukrycia za dnia oraz porwania nocą. W miarę upływu lat blednie pamięć o człowieku, pozostaje tylko - Potwór. Już nie chory psychicznie wyrzutek o zbrodniczych instynktach ale upiór; już nie  ślepym trafem ocalony z egzekucji ale demon, który odrodził się po śmierci, by dalej siać spustoszenie wśród żyjących. Pojawia się On: Der Grossmann, Wysoki Mężczyzna.

Jeden z najbardziej charakterystycznych przykładów szwarcwaldzkiego folkloru. Uratowany od zapomnienia przez dziewiętnastowiecznych emigrantów, którzy z modernizujących się Niemiec wyruszyli szukać szczęścia wśród bezkresnych lasów Ameryki Północnej. Tam leśny potwór - niezwykle wysoki i chudy, ciemno ubrany mężczyzna o łysej głowie pozbawionej twarzy (lub też jej poszczególnych elementów), czasem kilkuręki i/lub kilkunogi - nieoczekiwanie dostał drugie życie. Tak samo jak niegdyś w badeńskich lasach, tak teraz w Ameryce miał podglądać dzieci z ukrycia a następnie usiłować dopaść je, kiedy tylko zapuszczą się w las lub inne odludzie. Współcześnie pamięć o nim nadal pozostaje żywa, gdyż postać z lasów przeistoczyła się w bohatera miejskiej legendy z USA, zwanego The Slenderman, Smukłym Mężczyzną.

Czy mieliście kiedyś wrażenie, że jakaś historia zawładnęła Wami bez reszty? Że, choćbyście chcieli inaczej, nie potraficie się od niej wyzwolić? Że nie ważne jest, iż tło dzięki któremu w ogóle przypomnieliście sobie o danej opowieści, w ogóle do niej nie przystaje (lub tylko jednym kątem)?
Na mnie właśnie tak podziałała historia Grossmanna-Slendermana, wynikająca z poszukiwań tła dla Bois Noir marki Robert Piguet.

Początkowo miałam napisać o Czarnym Lesie - Schwarzwaldzie, krainie lesistych gór i legend, mateczniku baśni braci Grimm, współcześnie wykorzystującej swoją tożsamość jako skuteczny wabik na turystów. Miało być niezwyczajnie, może z lekkim dreszczykiem ale w ostatecznym rozrachunku przyjaźnie, bo przecież dokładnie takie są drzewne akordy Bois Noir: może i ciemne, gęste oraz nieprzebyte ale w istocie miękkie, kuszące ciepłem, rodzące żywe skojarzenia z baśnią o dobrym zakończeniu.
Niestety, podczas mojej podróży po niemieckim Czarnolesie, zauważyłam cień Grossmanna i przepadłam. Pojawiła się gwałtowna chęć, aby prześledzić losy legendy, zastanowić się nad jej genezą oraz zaczepieniem we współczesności.

Dlatego w tej chwili zastanawiam się, czy powyższy tekst w ogóle ma prawo uchodzić za refleksję osnutą na bazie Bois Noir? Czy może przerodzić się w opis zapachu?
Myślę, że tak. Na pewno warto spróbować, odkładając na bok owo dziwne stworzenie, zrodzone z życia i lęków izolowanych górskich społeczności Schwarzwaldu.
Skupmy się na samej krainie. :)

Czarny Las od Pigueta to pachnidło głębokie, o charakterze świetnie znanym wszystkim miłośnikom niszowych drzewnych kadzidlaków. Ślicznie rozgrywające najmroczniejsze, stężone akordy drewna sandałowego oraz tłustą ciemną słodycz gwajaku, otoczone przez wirujące dymy palonych żywic.
Wyobraźcie sobie, proszę, znacznie mniej silne Black Afgano od Nasomatto czy Black Cube marki Ramon Molvizar o bardziej rozmytych krawędziach a będziecie bardzo blisko prawdy o Bois Noir. :D Spróbujcie poczuć, jak do tej mglistej, miękkiej kadzidlanej drzewności, do tej wonnej chmury osiadającej na ciepłej paczulowej ziemi dołącza lepka, niejadalna słodycz gwajakowo-benzoesowa i jak całość powoli nurza się w nieinwazyjnym choć lekko "brudnym" piżmie, przywodzącym na myśl naelektryzowaną sierść dzikiego zwierzęcia; jak harmonijnie łączy się ona z przemożnym sandałowcem w otoczeniu kadzidła i jak uzupełnia element słodyczy, stając się pomostem pomiędzy tymi dwoma aspektami mieszaniny.
Wyobraźcie sobie labdanum. Złociste, bursztynowe, cielesne ale też fantazyjnie wyrzeźbione czystkowe opary, dodające do całości czegoś miękkiego oraz subtelnego, cielesnego na sposób kobiecy.

Wyobraźcie sobie wreszcie, iż całość zlewa się w końcu w jednolitą całość i  cała ta ciepła, cielesno-drzewna, słodkawo-sandałowcowa mgła - wbrew prawom natury - zamiast osiąść ostatecznie na samej glebie, unosi się do góry i pozwala rozrzedzić coraz to nowym warstwom powietrza, ostatecznie znikając gdzieś w stratosferze.

W takim lesie nie demoniczny dryblas żyje ale dobre elfy lub wróżki. :) Tutaj każda baśń wydaje się prawdopodobna i każde marzenie ma szansę się spełnić, nawet najbardziej skryte. :)

Lorieno, dziękuję! :*

Rok produkcji i nos: 2012, Aurelien Guichard

Przeznaczenie: pachnidło uniseksualne, o projekcji początkowo całkiem sporej i dosyć agresywnej z czasem - w miarę wysładzania mieszanki - redukującej ślad do gęstej, przyskórnej aury.
Na wszystkie okazje, dla każdego; a szczególnie dla miłośników ciemnego, kadzidlanego sandałowca w słodkawej oprawie. :)

Trwałość: w granicach siedmiu-ośmiu godzin wyczuwalnej emanacji i dalszych parę tuż przy skórze.

Grupa olfaktoryczna: aromatyczno-drzewna

Skład:

Nuta głowy: drewno cedrowe, drewno gwajakowe
Nuta serca: drewno sandałowe, paczuli
Nuta bazy: labdanum, piżmo, akordy żywiczne
___
Dziś noszę Black marki Puredistance.

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. http://www.flickr.com/photos/cyanopolis/3297526646/
2. http://www.flickr.com/photos/84609865@N00/5701295320/
3. http://theslenderman.wikia.com/wiki/Der_Gro%C3%9Fmann
4. http://slenderman.wikidot.com/slender-man
5. http://piupie.deviantart.com/art/Slander-legend-319828875
6. http://neverknownfacts.com/enchantingforests/f3/