Natura rozkwita nocą

Wiosna, słońce, życie, nadzieja, radość. :) Kwiaty, kwiaty, kwiaty... Odrodzenie natury, piękna zajawka przyszłych owoców oraz nasion, z których wyrosną kolejne rośliny. Cieszymy się nimi, przyozdabiamy nasz świat wpisując się w długi ciąg stworzeń, które właśnie im zawdzięczają istnienie [w dużym skrócie: gdyby nie kwiaty, nie mielibyśmy co jeść: nie tylko nie zeszlibyśmy z drzew ale w ogóle by nas nie było]. Ścinamy je aby komponować w bukiety lub pozwalamy żyć dłużej, w doniczkach albo naszych ogrodach.
Kwiaty cieszą ludzkie oko a nierzadko także i nos. :) Szczególnie, kiedy ich zapach dobrze się kojarzy.

No i kiedy jest wystarczająco charakterny ale to już mój prywatny odchył. ;)

Jeżeli chodzi o kwiaty cięte, najbardziej lubię je w zestawieniach, które nie są zbyt napuszone czy sztuczne. Piękny bukiet musi być w jakiś sposób naturalny, choć przecież z definicji jest dziełem człowieka, osadzonym w ramach konkretnej estetyki a więc artefaktem kultury; musi zawierać w sobie sporo zieleni, w takiej czy innej formie [jednolicie różowa, idealna kopułka w ręku panny młodej to nie jest bukiet wart mojej uwagi]; im mniej sztucznych dodatków tym lepiej. Cenię zwłaszcza takie bukiety, w których obok kwiatów znanych ze swojej piękności oraz szlachetnego charakteru występują rośliny najbardziej banalne: lilie z chabrami oraz trawami? róże w towarzystwie baldachimów kopru? orchidea na tle gałązek kwitnącej robinii akacjowej? Dla mnie super! :) [Podczas poszukiwań ilustracji do wpisu wyszperałam fotografię bukietu, który z miejsca mnie zauroczył: po prostu cudo!] Kompozycja od razu staje się nie tylko sielska ale też pozbawiona zadęcia. Kiedy jeszcze zostanie umieszczona w kamionkowym dzbanku albo starym metalowym pojemniku na mleko, wtedy jestem całkiem zauroczona! :)

Otrzymujemy w ten sposób dzieło sztuki [jak wszystkie twory rąk ludzkich, do których wykonania niezbędna jest pewna wrażliwość artystyczna a także stosowny zasób wiedzy] spreparowany z przedstawicieli świata natury ale też w jakiś sposób wpisujące się w nią, w jej "przećwiczoną przypadkowość" oraz piękno, którego ludzka ingerencja stara się nie retuszować ale wręcz podkreślać. Takie trochę udawanie, chociaż bez negatywnych odniesień.

Zauważyłam, że podobne ujęcia kwiatów cenię także w perfumach, oczywiście obok wielkich i przebogatych festonów w pachnidła sprzed co najmniej dwudziestu lat. ;) Gdzie piękno natury okazuje dla twórcy nie przeszkodą ale inspiracją oraz wdzięcznym, godnym szacunku materiałem.
Kiedy perfumiarz albo perfumiarka potrafi wydobyć z kwiatu całą jego moc nie kalecząc urody, kiedy podkreśli świeżość kwiatów bez uciekania się w taniutkie "sportowe" rozwiązania, kiedy potrafi wydobyć na wierz soki ale też całą głębię rośliny, aż po sam rdzeń korzenia oraz żywicę, kiedy rozświetla całość bez oślepiania - o tak, wtedy gotowa jestem paść na kolana i pleść romantyczne androny. Zupełnie, jak teraz. :D

Hiram Green, twórca naturalnych perfum o nazwie Moon Bloom - przez większość perfumowych pasjonatów z całego świata uznanych za jedno z najlepszych pachnideł 2013 roku - potrafi to wszystko z całą pewnością. A nawet jeszcze więcej.
W jakiś tajemny, prawdziwe alchemiczny sposób udało mu się tchnąć w swoje dzieło życie oraz podarować mu urodziwą, konwencjonalne ładną choć złożoną duszę. Z wyrazistego kwiatowca uczynił dzieło niejednoznaczne ale zachwycające, dzięki zielonościom żywe i soczyste, natomiast dzięki żywicom ciepłe, lekko odymione [tu i tu podejrzewam udział galbanum lub innych żywic w jego stylu; może i trochę balsamu peruwiańskiego?]; ochładzające dzięki słodyczy żywych roślin ale rozgrzewające i sugerujące słoneczny żar dzięki kurzawie orientalnych przypraw [z których najważniejszą wydaje się gałka muszkatołowa, jednak wyczuwam też pieprz, kolendrę, wanilię].

Moon Bloom to jednak przede wszystkim znane piękności, które kwitną nocą. Tuberoza. Jaśmin. Ylang-ylang. Wyczuwam tez gardenię oraz coś pomiędzy lilią a heliotropem; frezje chyba też się znajdą. ;) Z nich wszystkich najważniejsza jest tuberoza, jak zawsze potężna, miodowa, iskrząca się a w zestawieniu z zielonym jaśminem w stylu Jasmin Noir od Bulgari a także słodkim ylang-ylang ujawnia oblicze kwiatu pełnego lekkości, dziewczęcej subtelności oraz ciepła miękkich odcieni bieli. W tym wcieleniu główna bohaterka przypomina mi nieco Tubéreuse od Kat Burki, Truth or Dare Madonny czy Tuberose Gardenia z prywatnej kolekcji marki Estée Lauder. Hmmm, wychodzi na to, że nie mamy wcale do czynienia z wcieleniem tak unikatowym, jak początkowo myślałam. Co jednak w żaden sposób nie zmienia faktu, iż Hiram Green potrafił zbudować w mojej głowie podobną iluzję: "oto pierwsza, ostatnia i jedyna tuberoza jasna, soczysta i głęboka! Oto sprawiedliwa i łaskawa, oświecona władczyni królestwa kwiatów". ;) Moon Bloom na moment skutecznie wyparło z mojej głowy wszystkie inne tuberozy, które wróciły dopiero teraz, kiedy zebrałam myśli aby stworzyć recenzję. Pachnidło rozłożyło skrzydła i odleciało z furkotem śnieżnobiałych piór niczym łabędź, piękny aż do granic kiczu.

Idealnie zestrojone, bogate i wytworne ale całkowicie naturalne oraz pozbawione pretensjonalności. Eleganckie ale i zmysłowe. O sporej sile rażenia, choć przecież wyważone, nie roszczące sobie praw do zdominowania dającej im życie osoby. Głębokie lecz nie przeintelektualizowane. Bez sztucznych ozdobników, przecież i tak zbędnych. Konkretne. No i odważne, w naszym świecie perfum homeopatycznych, bez ikry i polotu. :] Moon Bloom to zapach idealny; może niekoniecznie dla mnie (przynajmniej nie jako signature scent) ale w kategoriach czysto estetycznych wzbudzający niekłamany zachwyt.
Co zresztą widać. [Epitety znów uciekły z klatek i grasują po okolicy; uważajcie na jedzenie, nakrycia głowy oraz błyszczące drobiazgi! ;) ]

Rok produkcji i nos: 2013, Hiram Green

Przeznaczenie: jak chyba wszystkie pachnidła z dominującą nuta tuberozy, także Moon Bloom wydaje się najbardziej pasować kobietom, zresztą wg twórcy zapach dedykowany jest właśnie nam. :) O świetnej mocy oraz sporej emanacji, szybko jednak przybliża się do skóry, otaczając ją żywą, mięsistą aurą. Oczywiście im dłużej pachnidło jest z nami, tym bardziej jest bliskoskórne.
Na wszystkie okazje, z tymi szczególnie uroczystymi na czele. Na przykład jutro będzie pasować idealnie. ;)

Trwałość: jak na pachnidło organiczne całkiem niezła ale jak na tuberozowo-białokwiatowe monstrum wcale nie tak rewelacyjna; dokładnie będzie to jakieś pięć do sześciu godzin wyczuwalnej projekcji oraz dalszych kilka stopniowego zanikania.

Grupa olfaktoryczna: kwiatowa

Skład:

tuberoza, jaśmin, ylang-yang, kokos, "liściaste zielenie", akordy żywiczne oraz przyprawowe
___
Dziś akurat przypada jeden z tych wyjątkowych dni w roku, kiedy nie pachnę żadnymi perfumami. ;)

P.S.
Źródła ważniejszych ilustracji:
1. http://www.pinterest.com/pin/135248795029486513/
2. http://www.projectwedding.com/ideas/309963/diy-fragrant-winter-bouquet
3. http://www.whiteflowerfarm.com/83260-product.html
4. http://www.pinterest.com/pin/513340057496135232/

* * * 

A ponieważ już za kilka(naście) godzin rozpoczynają się święta, podczas których czci się odrodzenie życia, nadzieję i płodność, chciałabym złożyć Wam życzenia radości z nadchodzących dni. 

Spędźcie je tak, jak najbardziej lubicie. :)

Niech przywiodą do Was wszelką pomyślność!